‘De weg ernaar toe, is mooier dan de dag zelf’
Deze uitspraak heb ik de laatste jaren al diverse keren gehoord van Harry als werd gesproken over de hele triathlon. Deze weg wou ik ook een keer ervaren en daarom deed ik dit jaar mee aan de hele triathlon van Almere. Voor mij kwam ik op deze weg pieken en dalen tegen. Zodoende dat ik het in eerste instantie voor mijzelf erg prettig vond om deze nieuwe ervaring op papier te zetten. En misschien motiveer ik anderen hier wel mee.
Kleine waarschuwing: het verhaal is qua lengte een beetje uit de hand gelopen…
2 augustus 2018
Na een kleine 8uur sporten kom ik over de finish van de Alpe d’Huez triathlon. Kapot, maar voldaan. Ik heb net de langste en zwaarste triathlon uit m’n triathlon carrière volbracht. Na de finish spreek ik een Belgische triathleet die aangeeft dat dit ook z’n zwaarste triathlon ooit was. Om vervolgens aan te geven dat hij al 3 hele triathlon’s had gedaan…
De hele triathlon.. Dat was iets waar ik wel vaker aan had gedacht, maar daar bleef het bij. 15 jaar geleden moest ik er niet aan denken, dat was iets voor de echte triathleten. 5 jaar geleden heb ik de sfeer van Almere kunnen proeven toen Harry z’n eerste deed. Wat was dat gaaf! Maar wat was de dag lang, pfff.
Tijdens de vakantie In Frankrijk gesproken over de hele van Almere met het gezin. Ze vroegen zich af waarom het zo lang duurde voordat ik een hele ging doen, haha.
De knoop was doorgehakt: in 2019 ga ik m’n eerste hele doen. Bij de eerste mogelijkheid gelijk ingeschreven. Toen werd ook bekend dat deze editie gelijk een NK en EK zou zijn (niet dat dat uitmaakt, zo goed ben ik namelijk niet).
Vanaf 1 december met de schema’s van Janine begonnen. Wekelijks coretraining bij Isokin. Nieuwe Giant tijdritfiets aangeschaft (al zat ik daar al 2 jaar naar te kijken, maar die kleuren bij Giant…). Prima winter gedraaid en de eerste wedstrijden kwamen eraan. Dit waren diverse teamcompetitiewedstrijden en deze gingen erg goed. In Rotterdam stonden we met het 1e heren team zelfs op het podium!
Bijna elke triathleet doet in aanloop naar de hele wel een keer een halve triathlon. Jezelf even testen, voeding uitproberen etc. Het was een beetje puzzelen, maar een week na de sprint triathlon van Utrecht (die wat minder lekker ging) stond ik aan de start van de halve van Klazienaveen. Deze triathlon heb ik in 2016 ook gedaan. Net als toen, was het nu ook weer een NK (maar zoals eerder geschreven, zo goed ben ik niet ).
14 juli 2019
Doel van Klazienaveen was een lekkere wedstrijd draaien en het liefst een PR. Dat betekent onder de 4:30, want dat was nog nooit gelukt. Zwemmen ging goed, erg lange T1 dit keer en toen de fiets op. 1e ronde last van m’n maag, maar daarna ging het heerlijk. 39km/u gem gefietst en vervolgens een goede halve marathon gelopen. Tijdens het hardlopen had ik al wel door dat ik makkelijk onder de 4:30 zou finishen. Echter toen ik over de finish kwam stond er een 1 achter m’n naam. Ehhh, 1e in m’n leeftijdscategorie… Zo goed ben ik toch niet. Blijkbaar toch wel en na lang wachten stond ik samen met Patricia en Hilly op het podium!
Na Klazienaveen had ik het idee dat het trainen voor de hele pas echt was begonnen. En ik had er zin in! De trainingen werden langer en het ging heerlijk. 5uur fietsen op een woensdag, geen probleem. Ging top. Nog even hardlopen erna, ook geen enkel probleem. Al moet ik zeggen dat de training met 38graden (de dag voordat het warmterecord in Nederland werd verbroken), iets minder lekker ging. Het laatste uur fietsen met Harry en Rina was erg pittig. Ook niet zo gek…
De laatste 3 weken van augustus had ik m’n vakantie gepland. Alle tijd om te trainen. Met het gezin gingen we nog wel weg: mid-week naar Zuid Limburg, maar de rest van de tijd was ik thuis.
10 augustus 2019
De eerste dag van de vakantie. Er stond alleen zwemmen in het schema. Uur gezwommen in het Boschbad. Na het zwemmen wou ik iets pakken uit m’n tas en bij het strekken van m’n arm voelde ik iets tussen m’n ribben, spiertje… Op dat moment deed het niet erg zeer, maar het werd in de loop van de dag niet minder. Slapen ging op m’n linkerzij ook niet lekker: stekende pijn tussen m’n ribben.
De volgende dag vierde ik m’n verjaardag en ’s morgens stond een lange hardlooptraining (2u15) op het programma. Het leek me niet verstandig om deze training te doen en heb de racefiets gepakt. Nou dat was geen pretje: uur lang pijn gehad. Wat was ik blij dat ik na een uur thuis was.
De dagen ernaar werd de pijn elke dag minder, maar het slapen ging moeizaam door de pijn. Gelukkig was de pijn op woensdag helemaal weg en kon ik een koppeltraining doen van 4uur. Dit ging prima. Gelukkig maar, want ik keek al uit na het rondje IJsselmeer dat op zondag gepland stond (en er moest natuurlijk getraind worden voor de hele!).
Tijdens dit rondje (van 210km…) kreeg ik na 50km weer pijn. Gelukkig trok dit na een half uurtje weg en heb daarna heerlijk gefietst. Wat ging het lekker en wat ging het af en toe hard (toch mannen en Rina??). Verder niet meer stil gestaan bij de pijn.
De dag ernaar gingen we met het gezin naar Zuid-Limburg. Fietsen en hardloopschoenen mee. Op woensdag een lange hardlooptraining en op vrijdag terugfietsen naar Apeldoorn. Verder alle tijd om van de vakantie te genieten.
Op dinsdagmiddag met Silke een rondje gefietst: rustig naar Valkenburg en de Cauberg op. Na 100m was het raak: weer dezelfde stekende pijn. En dat terwijl we rustig de Cauberg op fietsten. De pijn ging ook niet weg. Midden in de nacht wakker geworden van de stekende pijn en ik kon nog maar in 1 houding liggen. Gekke was dat de pijn de volgende dag volledig weg was. Raar.
Toch maar contact opgenomen met Seran, m’n fysiotherapeut. Begon me ook zorgen te maken of het niet m’n hart zou zijn. Seran dacht van niet, maar het zou niet verkeerd zijn om een afspraak te maken bij de huisarts. Daar kon ik vrijdagmiddag terecht. De huisarts kon gelukkig uitsluiten dat het niet aan m’n hart lag. Gelukkig, maar wat is het dan wel?
Seran gaf aan dat trainen geen probleem zou zijn, maar met pijn stoppen. En dat duurde op zondag precies 1,5min: weer dezelfde stekende pijn bij rustig hardlopen. Op maandagochtend (26-8) kon ik terecht bij Seran. Zijn conclusie: dit lijkt erg op het syndroom van Tietze (https://www.thuisarts.nl/syndroom-van-tietze). Heel kort:
- één van de kraakbeenverbindingen tussen het borstbeen en de ribben is pijnlijk
- dat kan kloppen
- onschuldige zeldzame aandoening
- fijn om te horen
- u mag gewoon bewegen, ook al doet het soms pijn
- fijn dat ik mag bewegen, maar het doet wel heel erg veel pijn
- meestal verdwijnen de klachten na enkele maanden
- ehhh, zoveel tijd heb ik niet (ik moet namelijk trainen en over 3 weken is Almere!)
Volgens Seran zou de oorzaak liggen aan m’n houding (in elkaar gedrongen, af en toe last van m’n rug) en de langere ritten op de tijdritfiets. Behandeling: de rug goed losmaken, oefeningen doen en een week lang een cocktail van paracetamol en diclofenac slikken. Gelukkig waren de klachten na 2 dagen nagenoeg verdwenen en kon ik de trainingen weer oppakken. Fietsen ging goed en ook het zwemmen. Gelukkig. Dat weekend een lange koppeltraining gedaan, wou toch graag weten of dit goed ging. Geen pijn en kon lekker fietsen en hardlopen (bijgestaan door Silke, beetje afleiding).
Inmiddels is het nog 2 weken tot Almere. Ondanks dat de pijn weg was, begon ik me toch zorgen te maken. Komt de pijn terug? En misschien nog wel belangrijker: heb ik wel voldoende getraind? Ik heb immers heel wat (lange) trainingen overgeslagen…
De 2 weken tot Almere waren vervolgens behoorlijk frustrerend. Ik zat me voortdurend zorgen te maken. De nachtrust was erg wisselend, maar over het algemeen kort. Waarbij ik zelfs nachten had, dat ik niet geslapen had (tenminste zo voelde het).
Op woensdag 4 augustus zou ik samen met Harry de fiets- en loopronde verkennen. De nacht ervoor wederom weinig geslapen, maar toch in de auto gestapt. Na een half uur fietsen was ik er wel achter: dit wordt niets. Pap in de benen, zoals we dat noemen. Er stond verder een erg stevige wind en het grootste gedeelte van het fietsparcours heb ik bij Harry in het wiel gefietst. Tijdens het fietsen had ik zo ongeveer de knoop doorgehakt: Almere wordt niets voor mij. Na 2uur gestopt en stond te janken naast m’n fiets. Wat voelde ik me klote.
Uiteraard de ronde uitgefietst (wat moet je anders, midden in de polder) en zelfs nog het rondje hardgelopen (dit ging nog best aardig). Daarna met Harry maar een Burger King gepakt: slecht gevoel kun je het beste weg eten, toch?
Voor mijzelf had ik zo ongeveer (of toch niet???) besloten om niet te starten. ’s Middags nog bij Seran geweest: hij snapte niet dat ik van plan was om niet te starten. ‘Daar ga je spijt van krijgen Hinke!’ En: ‘Als het niet gaat, dan kun je altijd nog uitstappen’. Tsja en daar lig je dan ’s nachts weer van wakker van.
Zaterdag was de triathlon van Apeldoorn en natuurlijk ga je dan even kijken. Dit keer als bezoeker en niet als deelnemer of vrijwilliger. Toen ik de deelnemers zag fietsen en lopen, kreeg ik het best even moeilijk. Ging ik dit nu over een week ook doen?? (zegt iemand die al 17jaar aan triathlon doet en misschien wel meer dan 100 wedstrijden heeft gedaan).
Maar vervolgens kom je er achter wat een grandioze vereniging wij hebben. Een goed gesprek gehad met Ineke: ‘hoezo niet starten???’ (iedereen die Ineke kent, weet op welke manier ze dit gezegd heeft ). Verder nog een groepsknuffel gehad met oa Andries, Sander en Dirk. Een kort interview met Pieter Bouwmeester: ik was immers een Nederlands Kampioen! Ik was het al bijna weer vergeten…
’s Avonds nog bij Janine langs geweest en na wederom een goed gesprek (‘je hebt er alles aan gedaan wat je kon doen’ en ‘de basis heb je gewoon’) de knoop doorgehakt: ik ga starten in Almere! Tsja en als je dan een knoop hebt doorgehakt, dan zou je verwachten dat dat (nacht)rust geeft. Echter dat was niet het geval. De nachtrust bleef slecht: de wedstrijd, de trainingen, de blessure, al die clubgenoten en familie die naar Almere komen…het bleef in m’n hoofd spoken.
Op vrijdag de 13e samen met Harry naar Almere gereden: aanmelden, fiets inchecken, parc fermé checken, briefing bijwonen. Tsja, nu ging het echt gebeuren.
D-Day, 14 september
De dag waar ik al een jaar (misschien wel jaren) naar uitkeek. Hoe vaak was ik tijdens een training in gedachte al wel niet over de finish gekomen…
Half 5 de wekker, uiteraard was ik al wakker. Omkleden, brood smeren en eten. Laatste spullen in de auto zetten. Ehhh, wie staan daar nou op de parkeerplaats? Jeroen, Wilbert en Janine misschien, die Harry en mij die dag zouden coachen? Nee, het was de familie Panjer, Andries en Dirk. Serieus, wat doen die hier??? Ze konden die dag niet naar Almere komen en wilden me nog even succes wensen. Wat had ik het toen even moeilijk. Tranen in m’n ogen (en dat zouden niet de laatste tranen zijn die dag).
Vervolgens met het hele gezin (de kids en Ynske wilden deze (lange) dag niet missen) richting Almere. Aangekomen in Almere kwamen we al veel clubgenoten tegen: Jeroen, Wilbert, Janine, John, Noël en Ruud. De laatste zaken geregeld: bidons op de fiets, bandjes oppompen, tassen in parc fermé checken. En vervolgens wachten, want we waren natuurlijk mooi op tijd. Ik zie een boel gespannen gezichten, die van mij zal er niet anders uitgezien hebben.
Tripakje aan, wetsuite aan en vervolgens richting de start. Het weer was perfect. Nagenoeg geen wind en die dag zou het rond de 20graden worden. Perfect weer voor een triathlon.
3,8km zwemmen
Het water was bij de eerste aanraking best fris, maar éénmaal er door best lekker. Mijn startgroep (agegroup EK/NK mannen tot 45jaar) was niet erg groot. Je kon lekker een plekje zoeken. Bij diverse teamcompetitiewedstrijden was ik wel anders gewend.
En toen ging het toch echt gebeuren. De bekende muziek, het publiek, gespannen triathleten en vervolgens het startschot. De hele was begonnen!
Wat moet ik verder over het zwemmen zeggen. Het ging prima. Op het lange rechte stuk de zon tegen, wat navigeren lastig maakte (zeker in de 2e ronde). Verder veel waterplannen tegengekomen, ondanks het maaien ervan. Na een half uurtje zat de eerste ronde erop en het ging heerlijk. 2e ronde wat drukker, maar zwemmen ging prima. Maar tegen het zwemmen zag ik ook niet echt op.
Met een goed uur kwam ik uit het water, wat ik ook ongeveer verwacht had. Heb relatief rustig gezwommen, je kapot zwemmen op een halve of hele triathlon heeft helemaal geen zin.
Vervolgens de tijd genomen bij het wisselen. Afgedroogd, gelletje genomen, beetje gedronken, sokjes aan, helm op en richting de fiets. Volgens mij heb ik nog nooit zo lang gedaan over T1 (en dat vroegen de toeschouwers zich ook af, hoorde ik later). Ach het doel van vandaag was finishen en de tijd was niet interessant.
180km fietsen
Het parcours was erg bekend voor mij (meegedaan in 2015 op de halve en deze route al 3x verkend met Harry in 2014/2017 en dit jaar). Eerste stuk over een fietspad, beetje onder de bomen door. Op dit moment was het nog vrij koud. Graadje of 10-12. In een nat tripakje voelde dit erg fris aan. Gelukkig kwam ik vrij snel op de dijk aan: het zonnetje scheen heerlijk en het voelde gelijk een stuk warmer aan. Hartslag was nog aan de hoge kant (D3), maar ik wist dat deze vrij snel zou dalen. Lekker m’n ritme gezocht en toen was het gewoon een kwestie van trappen. Normaal zag ik niet op tegen 180km op de fiets, maar nu had ik geen idee hoe het ging. Het enige wat ik kon doen is me rustig houden en goed eten en drinken. Bij dit laatste hielp de nieuwe Garmin goed: elke 10min een waarschuwing voor drinken en elke 40min voor een gelletje. Die dag zou ik alles op sportdrank, SIS gelletjes en water doen. Genoeg op getraind, dat moest goed komen.
Na een tijdje kom je op de dijk richting Lelystad en ik kan je zeggen dat dat een erg lang stuk is. Halverwege de dijk kreeg ik een dipje. Er zat nog maar een km op 30 op, maar het fietsen liep nog niet erg lekker. Echter met mijzelf had ik afgesproken dat ik minimaal 1 ronde zou fietsen, want uitstappen daar heb ik vaak over gedacht (en niet starten en finishen en en…). Bij Lelystad duik je de polder in en de wind (voor zover je van wind kon spreken) kreeg je hier tegen. Op 1 of andere manier beviel me dit wel. Het dipje was voorbij en het ging best lekker. Gewoon rustig doortrappen. Rustig? Een keer gekeken naar m’n gemiddelde snelheid en die stond op goed 35km/u. Dat had ik niet verwacht, maar verder niet naar kijken. Hartslag was het belangrijkste. Normaal gesproken hou ik ook het vermogen in de gaten, maar op 1 of andere manier was deze vrij laag. Waar dat aan lag, geen idee.
Net voor de coachpost op 90km haalde Harry mij in. Eerlijk gezegd had ik dit ook wel verwacht. Net na elkaar kwamen we bij de coachpost. Mn ouders en veel clubgenoten stonden daar. Bidons wisselen, nieuwe gelletjes aangenomen en nog gezegd dat ze moesten doorgeven via whatsapp dat het goed ging (dat je met dat soort dingen bezig bent..).
In de verte zag ik Harry fietsen, maar dat was nu niet interessant. Ik was met m’n eigen race bezig. Echter halverwege de dijk naar Lelystad stond Harry opeens langs de kant van de weg. En wat doe je dan? Stoppen natuurlijk. Hij bleek een paar kettingbladboutjes verloren te hebben. Helaas kon ik hem niet helpen (wat officieel ook niet mag), maar gelukkig had hij zelf een tooltje bij zich. Meer dan de tip, ‘draai ze niet te hard vast, waarschijnlijk zijn ze van aluminium’, kon ik hem niet geven en ben ik verder gaan fietsen.
Dit zette me vervolgens wel aan het denken. Wat vond ik dit vervelend voor Harry. Ik hoopte echt dat hij verder kon fietsen. Gelukkig kwam ik daar al vrij snel achter: ik moest een sanitaire stop maken (tijd maakte niet uit vandaag) en bij het wegzetten van m’n fiets, hoorde ik Harry roepen. Hij zat weer op de fiets!
De rest van het fietsen ging verder prima. Ok, ik kreeg een beetje last van m’n zitvlak en de sportdrank vond ik niet zo lekker meer (gelukkig had ik voldoende gelletjes en water, dus daar wat meer van genomen). Harry haalde ik op een gegeven moment weer in. Hij durfde niet teveel kracht te zetten. En zo hebben we ‘samen’ de rest fietsparcours afgelegd.
Onder luid applaus van vele toeschouwers kwamen we weer bij het parc fermé aan. Net als in T1 ook hier rustig gewisseld. Gelletje, beetje drinken, sokken en schoenen goed aan doen.
42,2km hardlopen
En dan voor het eerst door het stadion. Wat gaaf is dit. Dit gaf wel kippenvel kan ik zeggen.
Tegen het lopen zag ik het meeste op. Nog nooit een marathon gelopen (maar is ook niet nodig weet ik nu), maar de laatste weken weinig lange afstanden gelopen. Begin augustus was de laatste lange afstand en dat was ‘maar’ 25km. Nu had ik een uurtje zwemmen en 180km fietsen in de benen. Ik heb verder niet teveel nagedacht over de afstand van 42km, maar ik ging 6 rondjes hardlopen, meer niet. Elke keer door het stadion was er 1 minder.
Van te voren nog met Janine over het tempo gehad. In eerste instantie was het doel 5min/km, maar leek ons verstandig om nog iets langzamer te starten. Uiteraard begon ik rond de 5min/km. Een tempo wat ik normaal in trainingen lang kan volhouden, maar na een klein half uurtje maar besloten om iets rustiger te gaan lopen. Dit ging prima.
Rondje naar rondje liep ik, maar eigenlijk liep ik van supporter naar supporter. Net na de finish stond de familie. Naast Ynske en de kids, waren m’n schoonzus met kids, m’n zus en zwager met kids en m’n ouders gekomen! Vervolgens kwam ik bij de coachpost. Hier stonden Wilbert en Jeroen elke ronde klaar met nieuwe gelletjes en water, samen met anderen van de club. Vervolgens was het best een lang stuk naar Bert van de Zwan. Hij stond op het verste punt van de ronde. Daarna Helen en Harold, mijn ouders en Gerdien (schoonzus van Harry). Het stukje naar het stadion was vervolgens niet ver meer. En zo ronde naar ronde. Van supporter naar supporter.
4 rondjes ging het best goed. Ik begon me zelfs af te vragen wanneer het pijn ging doen. Ik zat immers op een afstand die ik niet eerder had gehaald. Nou dat had ik me beter niet kunnen afvragen.. Op dat begonnen de bovenbenen zeer te doen. Vergelijkbaar met spierpijn dat je NA een wedstrijd krijgt. En dan is 2 rondjes, oftewel 14km, best lang. Maar hier kun je het beste niet te druk overmaken. Rustig doorlopen, goed eten (elke 20min gelletje) en goed drinken. Dat laatste heb ik misschien wel teveel gedaan. Elk rondje kon ik ook een toilet opzoeken. Ach, clubgenoten van de woensdagochtend fietsgroep kennen me niet anders
En dan ga je het laatste rondje in en ga je beseffen dat je deze hele triathlon gewoon gaat volbrengen. De laatste keer langs de familie, langs de coachpost met alle clubgenoten, langs Bert, langs Helen en Harold, langs m’n ouders die ik snel nog een knuffel heb gegeven. En dan de laatste km’s naar de finish.
Finish
Een big smile op m’n gezicht, maar gelijkertijd ook tranen. Tranen van blijdschap. 5 zware weken kwamen eruit. 5 weken van onzekerheid, van weinig slaap, van niet of toch wel starten. Wat was dit grandioos! Iedereen die tegen mij zei dat ik dit aankon, dat ik ging finishen, hadden gelijk. Wat heb ik daar over zitten twijfelen. Het bleek gelukkig onterecht.
Bedankt allemaal voor de support in de afgelopen weken.
Allereerst aan m’n gezin: de weken voor Almere was ik regelmatig niet te genieten en de weken dat het wel ging was ik aan het trainen. Bedankt, zonder jullie support was dit niet gelukt.
Verder wil ik Jeroen, Wilbert en Harry bedanken voor hun support/medeleven, met name in onze app groep. Regelmatig kreeg ik de vraag, Hinke, heb je goed geslapen?
Janine, bedankt voor je schema’s. Ondertussen ben ik er wel achter gekomen dat schema’s mij echt helpen. Geeft echt een stukje ‘rust’. Wat is een week in Trainingspeaks zonder groene vlakjes!
Seran, jij bedankt voor niet alleen je ondersteuning op het gebied van de blessure’s, maar ook de goede gesprekken!
Clubgenoten van de woensdagochtend fietsgroep: bedankt dat we zo vaak samen hebben mogen fietsen. Dat jullie af en toe heerlijk hebben mogen afzien in m’n wiel! Haha!
En verder iedereen van de vereniging. Wat heb ik veel gehad aan jullie support. Wat een top vereniging hebben we toch!
In mijn geval begon de weg er naar toe prachtig, maar werd helaas onderbroken. De dag zelf was vervolgens grandioos. Achteraf kijk ik met een goed gevoel terug. Ben een hele ervaring rijker en niet alleen op sportgebied.
PS m’n schoonzusje vroeg na de finish of ik nu klaar was met deze hele afstand?
Wat denken jullie?
Oh ja, die nacht heb ik heerlijk geslapen! Het opstaan was alleen een beetje vervelend.