Verslag door Vincent de Vries
(1 maand na ) Mijn triathlon.
Juni 2018. De halve triathlon van Luxemburg zit er op en mijn eerste reactie na de finish is ”jemig…2x dit??”
Anderhalve maand later, 5 augustus 2018, ga ik een dagje treinen met mijn zoon Damy, gewoon omdat hij het zo leuk vindt. Het wordt een dagje Maastricht….en heel toevallig is daar de Iron Man. Hij blij in de trein, en ik blij om bij de Iron man te kijken.Na afloop plaats ik al gekscherend een bericht van…. Hele triathlon..zal ik die binnen 3 jaar of daarna gaan doen?
2 weken later. Ik spreek Hinke ( de buurman) op een verjaardag en hij denkt er aan om in 2019 de hele triathlon van Almere te gaan doen. De gedachte die ik in Maastricht had dwaalde nog steeds door mijn hoofd en mijn 1e reactie was dan ook,“leuk, dan doe ik mee”.
Dan begint het 1e gepuzzel al. Hoe ga ik dit doen met de tijd, de trainingen, werk, privé, etc…
Aan de andere kant bedenk ik me, hoe langer ik wacht hoe groter de kans dat het lastiger wordt om een keer een hele te gaan doen. En, wat ik ook erg belangrijk vind. Ik vind het geweldig als mijn ouders er ook bij kunnen zijn. Misschien zijn ze er over 10 en 20 jaar ook wel bij, ik mag het hopen. Maar voor nu ook een reden om niet te lang te wachten.
6 september 2018. De inschrijving is open. Ik lag nog net niet met een kleedje voor de deur, maar heb me wel zo snel mogelijk ingeschreven….want stel je voor dat het al snel vol is.
Daarna aan Janine gevraagd of ze mij wilt begeleiden door de trainingsschema’s te maken. En gelukkig zegt ze JA, heel graag!
Mijn fiets was ook al 2 jaar oud dus die moest vervangen worden (goede reden toch?). Na een aantal testritjes op een Giant bij Giant Store Van Hest, is de keuze gevallen op de Giant Propel Advanced 2 ( ik twijfelde nog om de Ultegra de nemen ipv de 105, maar de kleur van de 105 (blauw) was mooier, dus die moest het worden).
Dan je eigen lichaam. Blessures daar houdt niemand van, en ik ook niet. Dus voor dit jaar ook gekozen om maandelijks de benen te laten masseren bij een sportmasseur (Le Febre).
De schema’s begonnen per 1 december en ik had mijn wensenlijstje voor het aankomende jaar doorgegeven.
Op 17 maart de Landgoedmarathon Vaals-Maastricht 42,2 km van de berg afrennen door de modder. Niet dat dit goed past in de voorbereiding. Maar ik wilde deze wel graag doen en het is 6 maanden voor Almere, dus erg veel nadeel zal ik er vast niet van hebben.
Daarna besloten om dit jaar elke afstand 1 x te doen, de ⅛ (teamtriathlon in arnhem), de ¼ (OD in Vathorst), de ⅓ (Oud Gastel), de ½ (Klazienaveen) en zo opbouwen naar de hele in Almere.
Het trainen gaat voorspoedig. Ik merk dat de snelheid omhoog gaat en mijn hartslag naar beneden, een goed teken.
En erg creatief wordt je er ook wel van. Ja, je traint veel, soms wel 15 uur per week.
Maar als je dat combineert met woon-weerkverkeer ( op de fiets naar Nunspeet en met een omweg weer terug) en traint op de momenten dat “normale” mensen slapen. Dan valt het enigzins nog wel mee met hoe vaak je weg bent.
Aan de andere kant, wat in het schema staat moet ook gebeuren, er wordt niet, of zo min mogelijk van afgeweken 🙂
Dus ook op de warme zomerse dagen gaan de lange fietstrainingen door. Dan maar vroeg op staan en hopen dat het dan nog wel een beetje aangenaam is. Of juist gaan hardlopen met 38 graden want je lichaam moet aan alle omstandigheden gewend zijn.
En ook de vakantie werd hierop aangepast. Fiets mee. Van te voren routes uitgezocht en vanaf de Camping in Normandië en daarna de Vendée maakte ik ook mijn rondjes. Tijdens het lopen vaak in de gezelschap van mijn vrouw en op de fiets alleen, maar wel met regelmaat aangeven waar ik mij bevond (en dat ik niet van de weg was gereden ofzo).
Dan de laatste weken.
Met regelmaat een lange afstand zwemmen in Bussloo. Op de vroege woensdagmorgen een heerlijke 30 km gelopen (rondje kootwijk) en met 31 graden alvast de 180 km van Almere gefietst en 1 maal het rondje gelopen…..om aansluitend tussen de badgasten alsnog een duik te nemen in het water waar op 14 september de wedstrijd juist gaat beginnen.
De laatste week. Op dinsdag 10 september na het avondeten voelt mijn maag raar, is het de spanning, of sport ik (nu even) te weinig, of komt het toch door de spekjes die ik gekregen heb na de triathlon Apeldoorn en waarvan ik er misschien te veel heb gehad. 1 Ding weet ik wel, mijn maag is onrustig en ik hoop dat dit niet lang zo blijft. Ik ken de verhalen. Goed getraind, alles gedaan wat je kon en dan last krijgen met eten en drinken.
Vrijdag de dertiende. Alles tig keer gecheckt en dan alles naar Almere brengen. Startnummer ophalen, fiets inchecken en dan weer naar huis. Op tijd naar bed en dan is het eindelijk zo ver.
Zaterdag 14 september 2019. De wekker gaat om 04:45. Alle slag uiteraard al helemaal klaar. dus snel even aankleden, een kopje koffie en dan de hond uitlaten…. hé, er staan mensen buiten. Het blijken Andries, Dirk en de familie Panjer te zijn die Hinke kwamen uitzwaaien en zo ook nog even bij mij langs liepen. Wat een mooi en heerlijk begin van de dag.
In Almere aangekomen nog snel even de laatste check en de bidons en gelletjes op hun plek. en dan wachten tot de start. Ik had ervoor gekozen om met de restgroep mee te doen, ipv met het EK/NK, en dat heb ik geweten.
Ik denkd at er wel 200 mensen tegelijk in et water lagen. En die begonnen om 07:45v allemaal tegelijk te zwemmen.
Nee, niet gek laten maken, dit hoort erbij en er komt vanzelf wel meer ruimte. Na 1 rondje ( van de 2) ging het inderdaad wel beter. En na 1 uur 19 minuten en 31 seconden zat dit onderdeel er op. Ik was uitgegaan van 1 uur 20, dus dat was redelijk ingeschat.
Ik had er voor gekozen om niet in trisuit te sporten, maar om me om te kleden. Dat was wel even klungelen. Vooral om je fietsjasje aan te trekken als het nat is. En als je hem dan aan hebt merk je dat de bretels van de broek nog niet om je schouders zitten. Heel, maar dan ook echt heel even hoor je jezelf denken…kan ik zooo… nee. Jasje uit bretels om en dan de jas weer aan. Op naar de fiets en dan begint de 180 km.
Ik heb me prima aan de opdracht kunnen houden van hartslag 140, of liever nog iets lager.
En mijn fietscomputer gaf om de 10 minuten een signaal waarbij ik elke 10 minuten een flinke slok water of sportdrank nam en elk half uur een gelletjes of reep.
Onderweg 3 keer moeten stoppen voor een plas…dit was ver van de bewoonde wereld, maar ergens had ik ook gelezen dat plassen op het fietsparcours kan leiden tot diskwalificatie. Ik weet nog steeds niet hoe letterlijk je dit moet nemen. Is het 2 meter voor de wisselzone dan snap ik het wel. maar is het halverwege in het bos dan zal er toch niemand moeilijk doen.
Ik kon heerlijk in het “NU”blijven fietsen. Niet denken aan wat je al hebt gedaan of wat je nog moet doen. Maar genieten en lekker door blijven gaan.
Natuurlijk komt het besef tussendoor wel van waar je mee bezig bent….3,8 km zwemmen dan 180 km fietsen en daarna 42,2 km hardlopen… hoe bizar. Dan even een snik, emotie. en dan snel weer door.
Na 170 km voelde ik nog wat spettertjes op mijn been. Dit was geen regen maar bleek siliconen te zijn uit de tubeless bandjes. Er zat dus ergens een gaatje maar deze werd vanzelf weer gedicht. Nu maar hopen dat het gat niet te groot is zodat ik moet gaan wisselen, maar het geluk was aan mijn zijde.
Na 2 rondjes door de polder kwam ik na 5 uur 37 minuten en 3 seconden weer aan in de wisselzone. (gemiddeld 32, ook wat ik van te voren een beetje had ingeschat)
Deze wissel ging heel snel. Ook hier volledig omgekleed zodat ik in fijne hardloopkleding aan de marathon gaan beginnen.
Je duikt na de wisseltent gelijk de drukte in. Wat een publiek en wat geweldig allemaal. Via de speakers hoor ik dat nr 1 er al aan komt, die was dus al in zijn laatste ronde terwijl ik net moest beginnen.
6 Rondjes van 7 kilometer. Ook hier met mezelf afgesproken om niet te denken wat ik al ad gedaan en ok niet wat ik nog moest doen. Maar gewoon starten, harslag in de gaten houden (niet boven de 155) en rennen.
De eerste ronde ging snel, erg lekker en ook met de juiste hartslag. Daarna zakte het tempo met daarbij ook de hartslag. De snelheid was eruit en mijn hartslag daalde maar ik voelde me erg goed. Geen pijntjes en genoeg drinken en eten ( en ook hier 2 keer gestopt om te plassen) en rond de 20 km wel even een momentje van…pff nog 3 ronden. Maar daarna zat ik snel weer in mijn ritme.
Martijn en Steven kwamen mij allebei nog voorbij, maar hoe het met Hinke en Harry ging wist ik niet. Langs het parcours stond, de anders altijd zo rustige buurjongen, Jelle mij uitbundig aan te moedigen en ik vroeg hem nog “Hoe gaat het met je pa”, “ja goed!!!”antwoorde hij. Het was fijn om te horen dat iedereen nog in de race zat.
Geen man met de hamer, maar wel heel veel familieleden en clubgenoten langs het parcours.
Na 6 rondjes komt er zoveel energie vrij. Dan kom je al juichend de bocht om en ren je…nee, zweef je de laatste 100 meter. De marathon uiteindelijk volbracht in 4 uur 35 minuten en 13 seconden.
En mijn totale eindtijd is 11 uur 44 minuten en 19 seconden.
Wat was dit een mooie dag. Ik wil dan ook iedereen binnen de club bedanken die mij op welke manier dan ook geholpen heeft om dit te mogen volbrengen en Janine in het bijzonder voor het maken van de schema’s
En nu….
Aankomend jaar in ieder geval geen hele, en daarna….zien we dan wel weer.
