50 mijl hardlopen – “een verhaal langs de hits van Blöf”
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: Nee. Ik ben niet een bijzonder grote fan van Blöf. Prima op z’n tijd, maar liever niet te lang. Waarom dan toch een wedstijdstijdverslag langs de hits van Blöf? Daar kom ik gaandeweg op terug.
Vreemde wegen :https://www.youtube.com/watch?v=XK3Q2A182cw
Het zijn soms rare kronkels die je beslissingen laat nemen. Hoe kom je erbij om 50 mijl (80km) te gaan hardlopen. Het is allemaal begonnen met een boek: Born to Run. Tijdens mijn voorbereiding op de hele in Zwitserland heb ik dit tijdens langere duurlopen geluisterd. Om een beetje een indicatie te geven hier een stukje uit een review:
Een heerlijk boek. De auteur gaat op zoek naar het antwoord op de vraag: ‘Hoe kom ik van m’n eeuwige loopblessures af?’. Geestig, gedegen en vlot geschreven. Hij sleept je mee in zijn queeste, die hem voert langs onder meer bewegingswetenschappers, schoenfabrikanten, prehistorische jagers en krankjoreme ultralopers. Rode draad is een Mexicaanse indianenstam die al sinds mensenheugenis hardloopwedstrijden organiseert die dagen duren. Op slippers.
Het is vooral dat stukje “kranjorem” dat mij ook aansprak. Ik dacht de hele tijd: “Dit kan niet waar zijn!!” Maar na een beetje research bleek het allemaal waar te zijn. Ongelooflijk. Maar ik was nog niet echt om. Dat is iets voor anderen, maar niet voor mij. Totdat ik tijdens ons 12,5 jarige bruiloft van Michiel Beets 2 boeken kreeg: Calm the fuck down: over rustig blijven tijdens races. Voor mij geen overbodige luxe. Maar ook Finding Ultra van Rich Roll over echt bewust via sporten gezonder eten meer uit het leven halen. Hij bleek ook een van de meest beluisterde podcasts van Amerika te hosten. Na een paar van die verhalen geluisterd te hebben was ik om. Vooral een aflevering met David Goggins is echt een must:
https://www.richroll.com/podcast/david-goggins/
Er waren 3 quotes die mij eigenlijk het randje over hebben geduwd:
- “When you think you’re done, you’re only at 40% of your body’s capacity”
- “It’s time to get comfortable being uncomfortable. It’s time to wake up. Because your life is not some future event. Your life is now.” Stoppen met het belachelijke spreekwoord van het gemak dient de mens. Soms heb je ongemak nodig om te zien wat er aan de kant van de berg is!
- “We constantly change elements in the way we train, but we forget to change the way we think and look at things”
En nog een paar bijzondere tips om te luisteren:
https://www.richroll.com/podcast/ross-edgley-408/De man die vorig jaar om heel Groot Brittannië zwom……
https://www.richroll.com/podcast/catra-corbett-409/Een inmiddels 55-jarige vrouw die met een ongelooflijke glimlach wedstrijden over meer dan 200 mijl hardloopt.
Hier– https://www.youtube.com/watch?v=kpgRiGTh9Dc
In een heerlijk kneuterige ambiance bij een zwembad in Nijverdal staan we met 150 mensen te wachten op de start. Zoals ook bij elke andere wedstrijd zit iedereen elkaar een beetje uit te checken. Ik ben behoorlijk onder de indruk van de hoeveelheid baarden, stoere finisher-shirts, en ook meerdere barefoot runners en zelfs iemand met slippers…..
In het begin hanteer ik een strategie van energie sparen. Op de klimmetjes mag mijn hartslag wat stijgen, maar zo gauw het vlak is probeer ik weer onder de 140 te komen. Dat gaat op zich vrij goed. Bij 5km heb je even een goed uitzicht over een grote heide. Je kan daar ongeveer 1,5km verder op het parcours kijken. Daar zie ik de kop van de wedstrijd al lopen…. Die hebben in 5km dus al 1,5km op mij gewonnen….. Bizar.
Maar ik ben waar ik hoor te zijn. Zoals Blöf het zingt: Hier ben ik veilig, hier ben ik sterk!
Zaterdag– https://www.youtube.com/watch?v=v5zchWB2RnU
Iedereen die wel eens iets wedstrijd-achtig doet weet de gouden regel: “Never try something new on raceday”….. Nu ken ik die regel wel, maar me er aan houden blijkt vrij lastig! Deze week was er woensdag een nieuw compressie hardloop broekje binnengekomen wat gemaakt is voor langere trailruns. Ik had geen tijd meer om het testen, maar drie dagen lang heb ik getwijfeld om het toch gewoon aan te doen. Dom natuurlijk, want wat als je na 5 km een schuurplekje begint te voelen en je moet nog 75…….Gelukkig kon Viola me dat uit mijn hoofd praten….
Maar die nieuwe flexbidons van 500ml ipv 250ml dat kon toch geen probleem zijn?? De eerste slokken gingen inderdaad nog goed, maar bij slok 3 trok ik met mijn tanden het tuitje eraf….Alle pikkerige sportvoeding spoot eruit!! Alles over mezelf heen natuurlijk… En ik maar denken: “Nu zit ik dus nog 70km met pikkerige handen, dat ga ik echt niet trekken…..” Gelukkig had ik ooit een boek gekregen over rustig blijven…… (Dank Michiel). Rustig analyseren dus. “Handen proberen te wassen in een plas?”, “Handen afvegen aan bladeren van een boom?”……Aha, goed alternatief plan: Ik heb natuurlijk ook gewoon nog water in mijn rugzak, dus daar een slok van nemen en dan mijn handen onder spugen en wassen. Super tevreden met mezelf liep ik 1 km daarna een verzorgingspost binnen waar gewoon een kraantje was……
Maar ja, nog steeds lekker bezig op de zaterdag.
Omarm– https://www.youtube.com/watch?v=8Dl_Bu8kndM
“Hoever je gaat heeft met afstand niets te maken” is de eerste regel uit dit nummer. Na een km of 20 zag ik voor me een tweetal heerlijk met elkaar kletsen gedurende de hele weg. Aangezien ik me een beetje eenzaam begon te voelen besloot ik ernaartoe te lopen. Het bleken een Belg uit Roesselare en een Dame uit Apeldoorn te zijn. Hoewel het wel fijn was om even samen met mensen te lopen bleek al gauw dat het geen gesprek was tussen die twee, maar twee losstaande monologen. Zij luisterde eigenlijk niet echt wat hij vertelde en hij luisterde ook niet echt waar zij het over had. Nu was dat de eerste 10km nog wel door te komen, maar daarna viel het mij op dat vooral de Apeldoornse een beetje in de negatieve sferen verkeerde: Last van dit, longproblemen zo, voor mij is alles moeilijker, toen ik nog elite renner was, een andere race was ik veel beter, etc, etc. Ik heb 3 keer geprobeerd haar een beetje op te beuren, maar bij 35km was ik zelf ook niet topfit, dus toen ben ik gewoon harder gaan lopen….weg van deze negativiteit. Nooit meer teruggezien!
Dit was wel een momentje waarop elke boomwortel voelde als de Mont Ventoux en de parcoursbouwer vervloekt werd om 3km door weilanden zonder pad, maar met alleen blubberige trekkersporen met regelmatig een klimmetje over prikkeldraad. Alsof mijn spieren dat nog willen bij 45km…..! Tijd om een mentaal spelletje te spelen. De mooiste verzorgingspost was bij 51 en daar kwamen we ook weer terug bij 64. Bovendien lagen daar droge kleren op me te wachten. En ik bedacht me opeens dat ik dus dat stuk weleens zonder rugzakje kon gaan lopen. Dat rondje van 13 ging dan wel 5 keer over de Lemele berg, maar dat terzijde. Ik had mij dus vanaf 35 bedacht: “Nog maar 16km naar die post. 16km loop ik ook wel eens op een dinsdagochtend voor het ontbijt. Dus waar hebben we het over?” En dan maar aftellen vanaf 16 i.p.v. vanaf 45 naar de finish.
Zoutelande– https://www.youtube.com/watch?v=N0OLEgc-Glk
Heerlijk om bij die post aan te komen. Je bent toch een beetje in je eigen donkere tunnel en dan is het heerlijk om die vrolijke vrijwilligers te zien die alles voor je klaar staan te maken. Heerlijk even gekletst, even naar huis gebeld over de progressie en verwachte aankomst. Al met al voelde ik me nog best goed. Ik dacht hier even verstandig te zijn: Veel drinken en zelfs een kopje bouillon voor het zout.
De rugzak liet ik daar. 13km zonder eten of drinken moet kunnen. Ook deed ik hier voor het eerst mijn oordopjes in met wat dansmuziek (360 dance playlist op Spotify, best een aanrader). En man oh man wat voelde ik me opeens fantastisch zonder rugzak. Ik speerde weg bij dit rustpunt. Klokte nog even een km onder de 5 minuten en dat na 52km! Totale euforie. Alle wandelaars in dat gebied moeten gedacht hebben, wat is dat voor idioot die hier loopt de springen en te dansen. Ook mijn spieren waren door de stop opeens weer veel soepeler, want in de afdaling kon ik opeens weer springen van steen naar steen. Deze euforie hield echter maar een km of 5 aan….
Meer en meer was het nl niet meer Zoutelande, maar Zoute Tande….. Wat een gezeik is die smaak van bouillon dan… Ik had alleen maar zout in de mond en kon alleen maar denken aan wat drinken. Wat een stom idee om niet even een bidon in mijn handen mee te nemen. Sukkel! Alsof je 13km even in een uurtje kan lopen…. En tot overmaat van ramp ging het bij 60km ook nog eens keihard regenen en stormen. Ik werd gewoon van een weiland weggeblazen en moest me echt schrap zetten. Na nog wat voortgeploeterd te hebben, maar even een 500m gewandeld en naar huis gebeld dat ze toch iets later konen komen… Daar had ik wel even het laagste moment bereikt. Maar wederom bedacht: “Al wandel ik de rest, dan ben ik nog op tijd bij de finish”.
Beter – https://www.youtube.com/watch?v=lArzEXx0IlE
De post van 64: Eindelijk weer eten en drinken. Maar zeker geen bouillon meer! Uitgebreid gestopt. Heerlijk droge kleren aangedaan. Lekker veel vloeibaar voedsel uit mijn tas opgedronken en alles weer bijgevuld. Nu ook eindelijk met mijn gewone 250ml bidons. En daarna heel uitgebreid gekletst met alle vrijwilligers. Ik heb ze een voor een persoonlijk bedankt voor het werk wat ze deden. En man oh man, wat kreeg ik daar een energie van terug. Zoveel samen lachen en grappen maken. En het was een vrijwilliger die bedacht dat ik iets Nederlandstalig moest gaan luistern wat ik goed mee kon zingen. Na een klein debat in de groep werd dat dus Blöf. Het paste ook bij het weer, want het regende inmiddels “harder dan ik hebben kan” en waaide alsof het “hier aan de kust” was. Uiteindelijk heb ik hier zo’n kwartier “verloren”, maar dat was echt helemaal prima, want ik kreeg er veel energie voor terug.
Dansen aan zee– https://www.youtube.com/watch?v=cWR5l3jFehE
En vanaf dat moment was de dip overwonnen. 64km onderweg en ik voelde me weer alsof ik net begonnen was. Wind en regen tegen, maar toch 5:35/km. En de hele tijd maar hard mee zingend en dansend als een vliegtuig over de weg. In deze laatste 16km heb ik nog 15 mensen of zo ingehaald. Een van die mensen vroeg me later wat voor geestverruimende middelen ik wel niet in mijn bidons had…. Ik voelde me echter gewoon prima. Ook toen ik bij 72km een vrijwilliger tegenkwam die me vertelde dat ik een bloedneus had bleef ik super rustig. Elke minuut even controleren of het veel of weinig was. Maar na 5 minuten kwam er al geen bloed meer uit. Waarschijnlijk gewoon een klein vaatje gesprongen door de grote hoeveelheid snot die je in de regen produceert. Want dat werd toen wel even heel extreem. Keiharde windstoten en slagregens. Gelukkig zat ik maar een klein stukje op een open plek.
There is a light that never goes out– https://www.youtube.com/watch?v=qQ3Sx3Urn3g
Dit is een nummer dat ik niet kende van Blöf, maar even voorbij kwam op mijn oortjes. En hoe passend! Ik voelde me op dat moment echt een Duracell konijn dat gewoon door kon blijven gaan. En de verbazing en euforie die daarbij hoorde was gewoon bizar. Hoe kan ik nog “gewoon” doorlopen alsof het een duurloop is terwijl ik op 75km zit? Die David Goggins heeft gewoon gelijk! Je moet af en toe even door dalen heen om te ervaren wat er op die top te vinden is! En de knuffel van vrouw en kinderen bij de finish is een behoorlijke top!
