Verslag door Jaap Morgenstern
Een jaar na mijn debuut op de hele afstand in Vichy 2017 begon het afgelopen zomer bij mij weer te kriebelen: zou ik het weer kunnen en net weer zo leuk vinden? Zowel de voorbereiding als de race waren een heel mooie ervaring. De pijnlijke momenten en het tijdgebrek was ik alweer vergeten. En toen kwam de mail: ik kon me voorinschrijven voor de Ironman van Oostenrijk. Clubgenoot Auke had ook interesse en voor ik het wist was ik onderweg naar mijn tweede hele triatlon!
Na minstens 20 x per dag weeronline.nl checken en screenshots hiervan naar Auke sturen, leek het erop dat het een soort van hel van ’63 zou gaan worden met onweer, veel regen maar wel een mooie temperatuur. Gelukkig valt dit in het echt altijd wel mee
De week voor de race werd ik grieperig: keelpijn, koorts, zere benen.. O jee! Het zal toch niet mislopen hier?! Na een paar goede nachten kwam het vertrouwen terug: tijdens het verkennen van het fietsparcours merkte dat ik mijn benen sterker werden. Toch stond ik wat onzeker aan de start hierdoor. Alle voorbereidingen waren wel goed, het plan was af, nu nog voelen hoe de eerste uren zijn. Heerlijk die spanning vooraf, alleen de race telde nog!
Naast mijn vriendin Ellen waren ook drie vrienden afgereisd om me aan te moedigen. Het evenemententerrein was overzichtelijk en compact en er was maar één wisselzone.
Het zwemparcours bestond uit 1 ronde op de Wörtersee. Deze ronde eindigde in het 1km lange Lend-kanaal dat doorliep tot in het centrum van Klagenfurt. De nieuw ontworpen fietsronde bestond uit 2 lussen van 90 km door de heuvels rondom Klagenfurt. Het loopparcours liep langs het meer en door het centrum, en bestond uit 2x een lus van 21 km.
De start
Bij een opkomende zon startten we met een rolling start. Ik had daardoor weinig last van andere zwemmers. Wel had ik last van de zon! Op de terugweg was navigeren amper mogelijk door de laagstaande zon. Vooral het vinden van de ingang van het Lend-kanaal was lastig. Toen dat gelukt was, was het leuk om erdoor heen te zwemmen vanwege veel publiek aan de kant. Ik eindigde in 1:21 wat me wat tegenviel. Ik had echter veel in wetsuit getraind, dus waarschijnlijk een wat vertekend beeld gekregen van wat ik kon qua tijd zonder wetsuit. Het was een lange loop van de zwem-exit naar de wisselzone: over de brug en de weg naar het fietspark.
Na het bekijken van filmpjes vooraf, verheugde ik me op de fietstocht. Het parcours bleek schitterend met mooie velden, bergen, meertjes en grotendeels lekker fietsweer. Ook hier waren veel enthousiast aanmoedigende mensen. Er zaten 1500 hoogtemeters in het parcours van 182 km. Het lukte goed om laag D2 aan te houden en mijn dieet van 26 gels en 1 snelle Jelle (over de hele dag) lukte beviel? goed. Mijn grootste zorg vooraf was materiaalpech. Ik had wel geoefend met kleine reparaties en band vervangen. In de hoop die vaardigheden niet te hoeven gebruiken, beloofde ik mijn fiets een wellness arangement bij fietsenmaker Rinus als hij me niet in de steek liet. En het werkte! De laatste 30 km betrok de lucht snel, en brak de voorspelde stortbui met onweer los. Ik zag geen hand voor ogen en de weg was even veranderd in een rivier. Ik reed achter een jurymotor aan en het was gelukkig downhill. Terug bij de wisselzone zag ik mijn supporters. Veel hekken waren omgewaaid. Na een wissel met lekkere droge schoenen kon het beginnen: de marathon. Zou ik genoeg gespaard hebben en goed gegeten? Ik wist dat ik mijn tijd van 2 jaar geleden kon verbeteren. Ik had in Wenen 3:23 gelopen en startte enthousiast.
Ik vond het een saai loopparcours over een fietspad. Een deel was mooi langs het meer, door de stad en langs het evenementen terrein, maar grotendeels was er weinig publiek en weinig te zien. Ik probeerde korte termijn doelen te stellen en vooral lekker ontspannen te lopen. Dat ging goed, al liepen de km-tijden geleidelijk wat op. Na 32 km werd ik duidelijk snel moe, begon ik smoesjes te bedenken om even te gaan lopen. ‘Even een excuusplasje’, ‘het zal helpen voor daarna’. De laatste kilometers waren zwaar, ondanks dat de finishlijn dichtbij kwam. Na het laatste lange stuk langs het kanaal in de stad kwam de afslag. Nog 2 km naar de finish, ik voelde weer energie! Toen ik het schitterende finish-stadion binnenliep langs de cheerleaders begon ik te juichen. Alleen nog Everest op (de verhoging naar de finish) en ik was er! Ik was getuige van het 8stehuwelijksaanzoek na de finishstreep en strompelde naar een bankje om heerlijk stil te zitten. Wat een heerlijk gevoel om het gehaald te hebben! Heel tevreden en blij met deze mooie ervaring! Daarna Auke aangemoedigd en heeel diep geslapen!
Tijden:
Zwemmen: 1:21
Fietsen: 5:32
Lopen: 3:43
EINDTIJD: 10:46
Onder begeleiding van Janine lukte het goed om mijn conditie gezond op te bouwen. Werk, sport en privé combineren ging redelijk, en viel wel wat tegen in vergelijking met Vichy. Je gaat toch vergelijken en achteraf denk ik dat ik wat dit betreft beter een latere triatlon had kunnen kiezen, wat werk-prive combinatie betreft. Het is zo belangrijk dat trainen, rusten en werken op een relaxte manier gecombineerd kunnen samengaan!
