Wedstrijdverslag door: Janine Herweijer
The Most Scenic Triathlon in the World
De Aurlandsfjellet Xtreme Triathon, of kort weg axtri, in Noorwegen intrigeerde me al een paar jaar. Maar meerdere keren had ik ook andere wedstrijden of dingen tijdens deze triathlon. Vorig had het gekund, maar helaas ging hij toen niet door. Dus toen hij eind vorige voor 2019 werd aangkondigd heb ik me meteen ingeschreven. En drie dagen later was hij vol, werd er een wachtlijst gemaakt en het toegestane aantal deelnemers verhoogd naar 300.
De voorbereidingen en trainingen verliepen niet helemaal als gepland maar dat gebeurt wel vaker. En een week van te voren rijd ik samen met Jolie naar Flåm waar we een comfortable huis hadden gehuurd, 10km van de start in Aurland. In deze week vooraf lopen we heerlijk hard, wandelen we naar waterval, genieten we van de uitzichten tijdens de verkenningsritten en hangen we een beetje de tourist uit.
Op vrijdag kan ik mijn spullen halen en bezoeken we de start locatie/T1, T2 in Vassbygdi, en de finishplaats Østerbø. Tijdens de briefing op vrijdagavond wordt er gewaarschuwd voor het verwachte weer: lang durige regen, kou en onweer. Ook wordt aangegeven dat het fietsparkoers aangepast kan worden indien er ‘s morgens nog steeds onweer op het bergplateau verwacht wordt.
Als we op raceday opstaan regent het al. We pakken de spullen en rijden naar Aurland. Daar komen we om 6:40 aan. T1 gaat om 7:00 open, dus tot die tijd nog maar lekker droog in de auto blijven zitten.
Iets na 7:00 lopen we naar de start. Hier kan ik ook mijn spullen voor T2 inleveren. Mijn streetwear geef ik aan Jolie. Rond 7:30 wordt er omgeroepen dat het fietsen gewone doorgang kan hebben. Geen onweer dus en ook geen aangepast parkoers.
Om 7:45 moeten alle supporters uit T1. Ik krijg een knuffel van Jolie en dan moet het maar beginnen…
De watertemperatuur is schappelijk: 16-17 graden Celcius. De zwemstart is niet heel hectisch, al krijg ik wel een trap tegen mijn hoofd. Daarna vind ik een paar voeten waarmee ik een mooie zwemtijd neer kan zetten: binnen de 35min.
T1 is een verkleedpartij van ruim 11minuten. Ondanks dat ik geen steen koude vingers heb is het aantrekken van het ondershirt, de gappa en de beenstukken een gedoe. Omdat het nog steeds gestaag regent doe ik meteen mijn regenjasje aan. De handschoenen nog maar niet, want nu heb ik nog de illusie dat dat straks gemakkelijker zal gaan als mijn handen droog zijn…haha…
De 1e klim op de fiets is 16.5 km met 1350hm en gemiddeld 8%. Gelijk de 34/32 maar steken en rustig naar boven ronddraaien en af en toe wat mensen inhalen. Intussen wordt ik ook af en toe door sterkere klimmers ingehaald.
Ondanks de regen zit de bewolking vrij hoog en hebben we een mooi ver uitzicht het fjord in: Prachtig!
Tegen het einde van de klim, als we ook meer wind krijgen verkrampen mijn benen wel een beetje. Is dit door de nattigheid en de kou? Ik heb het gelukkig niet koud. Ik besluit om bij de foodpost aan het begin van de afdaling mijn handschoenen aan te trekken opdat ik geen koude handen krijg tijdens de afdaling. Maar eerst nog even de 15km op en iets meer neer over het plateau.
Aangekomen bij de foodpost krijg ik niet zelf mijn handschoenen aan. Mijn handen zijn te nat en ook een beetje opgezet. Ik vraag om hulp en na wat gepruts (10min?) denk ik dat ik ze goed genoeg aan heb en begin ik aan de afdaling in de stromende regen. Echter, net om de bocht na zo’n 100m merk ik dat het remmen niet echt goed gaat. Dus dan de handschoenen maar weer uit.
Beheerst daal ik af. Na 2/3 van de afdaling kom ik de eerste deelnemers tegen die al op de terugweg zijn. En dan stuiten we op een auto die achter een talende fietser blijft hangen, dit ook ivm de tegenliggers. Opeens remt de auto tot stilstand en mogen wij ook vol in de remmen. Ik ben niet de enige bij wie het achterwiel door wil. Pfff, dan maar nog meer afstand nemen en nog meer remmen.
Na het keerpunt beneden begint klim 2, terug omhoog. Ook zo’n 16km. Het gemiddelde percentage is niet aangegeven, maar van woensdag weet ik dat de 1e helft voordurend 10% of meer is. Ik probeer beslist geen kracht te zetten als ik over 1 van de 5 veerooster fiets. De Noorse veeroosters bestaan uit dwarsliggende buizen met een diameter van, naar schatting 10cm. En de buizen liggen ook ongeveer 10cm uit elkaar. Geen plek om even met een nat achterwiel op te slippen.
In het tweede deel van de klim probeer ik fietsend mijn handschoenen aan te trekken en dat lukt.
Boven is er 4u30 aan fietstijd voorbij. Was dat niet mijn geschatte fietstijd die ik aan Jolie had doorgegeven…? Sorry Jolie, je moet nog effe wachten.
Vanaf de foodpost is het weer 15km op en een beetje neer naar het begin van afdaling 2. Maar nu hebben we fikse tegen wind. En de regen doet zeer in het gezicht. Met 2 Noorse dames fiets ik over het plateau. Stiekem helpen we elkaar zo een beetje.
Dan begint afdaling 2. Wederom ga ik behouden naar beneden. Het water komt nog steeds met bakken uit de hemel en stroomt in dikke lagen over de weg. Wat ben ik blij dat ik mijn fiets met schijfremmen heb meegenomen en niet die met carbon wielen.
Na 3/4 van de afdaling komt, bij uitkomen van een haarspeldbocht, een busje tegemoet met daar achter nog een aantal auto’s. Ik heb de binnenbocht en rem ik toch even iets strakker… Hierdoor wil mijn achterwiel mij (weer) voorbij. Ik weet op de been te blijven maar sta wel dwars voor het busje, dat intussen gestopt is, stil. Pfff…weer een deukje in het afdaalvertrouwen erbij en dat terwijl er nog een steil stuk moet komen.
Het laatste stuk rem ik nog meer en stop zelfs nog een keer om even de spanning van mijn nek en armen af te halen. Het voelt op dit moment aardig als overleven…als ik maar zonder ongelukken beneden kom…Dan ben ik terug in Aurland voor de laatste relatief vlakke 10km naar T2 in Vassbygdi.
Na ruim 6u fietsen kom ik doorweekt aan bij T2, waar Jolie natuurlijk al bijna 2u staat met de gedachte: ‘Janine kan elk moment komen’
Na wederom een verkleedpartij van 10min, deze keer geholpen door Jolie, begin ik, in heerlijk droge kleren. aan het lopen. Het is intussen zelfs even droog. Maar niet voor lang…
De eerste 2km van het loopparkoers zijn relatief vlak. Daarna gaat het over rotsige, modderige en soms drassige paden op en neer, maar vooral op. Het loopparkoers heeft 1100 hoogte meters.
Bij de eerste echte zigzag klim protesteren mijn kuiten. Ik heb voor het lopen mijn tubes aangetrokken. Leek me goed idee, alleen nu twijfel ik daar aan. Maar ik moet door. Zo af en toe komt er iemand achterop en gaat voorbij. En soms zijn er tegenliggers/wandelaars die de makkelijke richting van de hike doen. Na 6km geeft mijn Fenix de melding dat hij nog 10% battery-life heeft. Zeker teveel naar de satelietten moeten zoeken. Mijn fietscomputer gaf op het plateau ook al aan dat hij bijna leeg was. Nou, IK kan nog even niet leeg zijn.
Voor de verandering regent het weer. Ik moet de wandelbordjes Østerbø volgen. Onderweg worden de kilometers met bordjes in kilometers afgeteld. Dat is wel lekker. Al staat het bordje ‘Østerbø 11km >’ toch zeker 300m voor het 11km bordje.
Dat aftellen is overigens helemaal lekker als het getal nog maar 1 cijfer heeft. Ik probeer de vlakke en de niet al te steile downhill stukken zo veel mogelijk te dribbelen. Het is wel uitkijken dat ik niet uitglijd in de modder of op een natte steen. Ondanks alles is het een schitterende omgeving. Ik gun mezelf ook even de tijd voor een selfie in deze kloof.
Door de vele regen van de afgelopen dagen/uren zijn de rivieren en watervallen enorm. Wat een geweld!
Dan is het nog 6km. Ik zie een verloren racetracker op het pad liggen. Laat ik die maar meenemen.
Ik heb geen benul meer van de tijd. De fenix is dood en mijn telefoon zit in de rugzak. Ik loop over een randje langs de rotswand onder een waterval door. Die druppels houden maar niet op. Oooh, het is weer harder gaan regenen.
Ik vraag me af of ik dit soort dingen nog wel moet willen als het hardlopen zo in dribbelen/wandelen verandert. Maar ja, de mensen die me voorbij komen, dribbelen en wandelen ook, alleen net ietsje sneller.
Na het bordje (nog) 5km besluit ik stappen te gaan tellen. Na ruim 1200 stappen (4×3×100?? hoe verzin ik het) zie ik nog geen bordje. Dat duurt nog een heel wat stappen langer. Ik kom wel een krijsend vosje tegen. En dan is opeens het bordje 3km er. Hmm, bordje weg of gemist. Op naar de laatste 2km. Even denk/hoop ik dat het bordje 2km ook weg is, maar helaas.
Dan is het nog 1km. De laatste meters gaan over een breed pad naar beneden. Ik zie Jolie al staan en zwaai. Jolie roept en zwaait terug.
Yes, ik heb het heelhuids gehaald!
Later, als we aan de aardappelsoep zitten, horen we dat dit, vanwege de weersomstandigheden, de zwaarste versie van de 9 edities tot nu toe is geweest. In de uitslagen zijn ook maar 198 van de 300 inschrijvers opgenomen met een eindtijd.
Als ik een beetje ben bijgekomen rijden we terug naar Flåm waar we bij de brouwerij de triathlondag maar ook de geweldige week afsluiten. Ik neem een 5 gangen Vikingsmenu met een 5 bieren arrangement en lees alle aanmoedigingen en felicitaties op de tri-app. Ik merk dat er veel mensen hebben meegeleefd vandaag. Erg gaaf!
Jolie, bedankt voor je support, gezelligheid en vrolijkheid en fijn dat je erbij was, ik heb genoten van deze week!
