Verslag door Sander den Hartog
Veel langzamer dan gehoopt, maar toch tevreden (Ironman Zurich 2018)
Mijn 2ehele triatlon. Dat moest en zou nog een stuk beter dan in 2016. Baan opgezegd, krachttraining aan de routine toegevoegd, serieuze trainingsstage (en vakantie) in Nice rond mei. Wat kon daar nog mis gaan? Nou, best veel eigenlijk. Want met 11:06 was ik meer dan een half uur langzamer dan in Barcelona, met mijn 41eplek in de agegroup toch zeker een plek of 30 verwijderd van een klein kansje op een KONA slot (was natuurlijk al een vrij belachelijke gedachte maar toch). Al met al niet het resultaat waar ik op gehoopt had dus.
De voorbereiding van de laatste weken was heel goed gegaan. Supergoede “Hero-day” met Daniel (goede vriend van mij die vandaag bij Ironman Maastricht 9:41 liet noteren) waarbij we 4km zwommen, 150km fietsten en 16,5km liepen (witte paleispark route voor de kenners), verder een spetterend resultaat bij triatlon in Klazienaveen voor de Divisies en daarna ook nog een hele goede 185km fietsrit. Fysiek niets mis dus. Maar mentaal is bij mij altijd een ander verhaal, na veel negatieve gedachten had ik immers de halve in Denemarken verprutst en dat was niet de eerste keer. Dus vooraf wel veel zenuwen, maar dat is wellicht ook normaal. Naarmate de dag vorderde werd ik eigenlijk steeds rustiger. Ik had een goed checklistje gemaakt wat ik op de zaterdag nog wou doen en wat ik op de zondag nog voor de start zou doen. Ook toen bekend werd dat het waarschijnlijk een non-wetsuit swim zou worden raakte ik niet in paniek. Zelfs redelijk geslapen en ik kon gelukkig met een aantal mensen van de camping meerijden, zodat Viola en de kinderen nog even konden uitslapen en mij na het eerste fietsrondje van nieuwe bidons voorzien.
Afijn, bij de start ’s morgens was het behoorlijk frisjes en ik was blij dat ik de warm-up swim had overgeslagen, want de mensen die naast mij in het startvak stonden waren helemaal verkleumd en rilden alsof er een aardbeving aan de hand was. Om 6:45 mochten we dan eindelijk los. Zonnetje over het prachtige meer, dat zag er prachtig uit… Steeds dichter schuivelde ik naar de rolling start. Ik verbaasde me enorm over het truttige inlopen van het water van iedereen. Aanvallen dat zwemonderdeel! Niet lopen alsof het badwater te heet is! Mijn beurt: Ik zou het wel even voordoen. 5 meter over het gras rennen en……… AU, AU, AU, allemaal stenen bij het eerste stukje water!! Vandaar het voorzichtige lopen… Afijn, rustig blijven en zo snel mogelijk (al bij 15 cm diepte) gaan zwemmen. Heerlijk water, en naarmate het dieper werd, steeds helderder. Eens kijken waar die eerste boei ligt… Kak, zon tegen, zo zie ik dus niets, geen boei, geen overkant, niets. Snel nadenken: Voeten volgen dan maar en hopen dat die wel wat zien en af en toe naar rechts naar de kano’s luren. Als ik daar te dicht bij ben is het vast fout. Hoe was de vorm van het parcours ook alweer….? Ah super, met de klok mee een T figuur, dat betekent maar ongeveer 15% zon tegen, niets aan de hand dus. Mooie voeten gevonden, we zwemmen veel mensen voorbij. Af en toe een beetje duwen: Aan de kant, Sky trein onderweg! Dit gaat goed! Lekker begin zo. Eerste boei, linksaf: Kak! Iemand zwemt over me heen, duwt me weg, krabt mijn enkel open (waarom is het geen regel dat iedereen zijn nagels moet knippen van tevoren??) en ik verlies mijn supervoeten. Snel kijken, we zijn goddank gedraaid, dus ik zie weer wat. Daar! Blauwe sailfish pakje! Even versnellen, dan ben ik er vast zo weer bij. Ja hoor, hebbes. Pfoe, koste wel kracht, maar nu weer lekker chillen. En weer anderen inhalen. Volgende boei, weer gehannes, weer voeten kwijt, nu niet weer alles geven, want de dag is nog lang, er komen vast wel andere voeten voorbij. Nu wel weer tegen de zon in: snel voeten vinden dus. Dat lukt: prima voeten van een zwart 2XU pakje. En weer lekker genieten, slag voor slag, adem voor adem. Verbeeld ik me dit nou of is het opeens een stuk rustiger in het water…. Even goed kijken: SHIT! Die gast kan niet navigeren, prutser! We zwemmen veel te veel naar rechts, de hele stroom zwemt links. Wegwezen hier, schuin terug naar de meute, verschil valt mee: niets aan de hand! En om de boei naar de bovenkant van de T. Nu het heerlijke lange stuk. Onderweg wissel ik een paar keer van voeten en sta ik mezelf toe dat ik voor de eerste keer op een 500m piepje reageer van mijn horloge: 2500 meter in 48:30. Dikke prima voor mij. Verder lekker uitzwemmen. Helaas voor mij zijn de meeste goede voeten opgebrand, dus moet ik de laatste 800 meter alleen doen. Toch maar kiezen voor een paar langzamere voeten, dan verspil ik zelf geen energie en telkens als ik er naast ga zwemmen win ik toch nauwelijks iets. Gewoon maar blijven genieten dus. Beetje visjes kijken, boeitje om en ja hoor, daar is de exit al. Wat nou, hier hebben ze een mooie zachte blauwe mat in het water geschoven over de stenen: Relaxed! Note to self: in de evaluatie aangeven dat ze die ook bij de start kunnen gebruiken! 1:20 zwemtijd, dat is bijna net zo snel als Barca, maar nu zonder wetsuit: Top! Route door T1 kan ik dromen, goed gechecked en Nero had mijn tas handig naar voren gehangen. Wat zijn er nog veel fietsen! Zwemtijd is dus echt prima. Snel op de fiets en trappen maar…..
Plan op de fiets is simpel: eerst hopen dat de vermogensmeter goed werkt (Check!, lekker beginnen zo) en dan vermogen op 210-220 houden op het vlakke, maar Hartslag nooit boven de 155. Na 10 minuten zit ik mijn ritme en zoef ik met 39-40 langs het meer. Vermogen goed, hartslag goed, drinken goed (elke 12 minuten flinke slokken, op 24 en 48 een gelletje, maakt precies 83 koolhydraten). He, daar zien we Duncan, de Brit van de camping. Aardige gast, doet al zijn 5eIronman en gaat volgend jaar Challenge Roth doen. Hij zei dat ie niet kon fietsen, maar heel goed lopen. Dat eerste klopt: staat die gast stil of zo…. Anyway, ik moet vooral met mezelf bezig zijn. Het loopt prima, waardes zijn ok, mooi uitzicht, wel een beetje saai zo, als het allemaal volgens plan gaat. Waar zal ik eens aan denken? Vakantie vanaf morgen, waar zullen we naar toe? Ajax-Sturm Graz dat is toch ook ergens deze week, of is dat al geweest, misschien eens vragen aan een Nederlander als ik die inhaal. Zouden Viola en de kinderen al richting rendez-vous zijn? He daar is de rotonde al (1epost, start van heuvelgedeelte), bidon legen in aerobidon voor en een waterbidon over mijn hoofd spuiten. Klimopdrachten zijn simpel: iets meer rechtop zitten voor maximale zuurstof, 240-250 watt, HF max 165. Loopt lekker hier. Even wat op en neer hobbelen en we zitten al op 60km waar de echte klim begint (bijnaam: the Beast, wat een onzin, ik heb in mei nog de Ventoux beklommen, dat is een beest!). 3km a 7%. Pfoe nu wel moeilijker om HF onder 165 te houden, maar ik doe het toch. Na een korte afdaling nog een rotstuk van 3 km omhoog tegen de wind in, maar ik voel me prima, de zon schijnt, dus niets aan de hand. He wat gebeurt daar, er rinkelt wat onder mijn fiets, alsof ik over iets heen rijd. Nou ja, vast niets aan de hand, doorrijden. Weer in de aero positie: Wat doet dat rietje van mijn bidon opeens zo dicht bij mijn neus…!! Oh shit, dat gerinkel, was het klemmetje die het rietje vasthoudt. Mmmm, positief blijven en oplossen. Zou dat rietje niet precies in passen in het schroefgat van de klem?? Yes, opgelost! Zie je wel, niet aan de hand! En de afdaling in. Dat wordt scheuren! Tijdens de verkenning was ik nog beetje bang dat het carbon te heet werd door het vele remmen op de -10% stukken. Daar heb ik hier een oplossing voor: niet remmen….. Met 82km/uur zoef ik naar beneden en voor ik het weet ben ik weer aan de oever van het meer. Snel naar de andere kant zien te komen, want daar wacht het mooiste klimmetje van de dag: Heartbreak Hill, 900m a 10% en superveel supporters. Inderdaad: een grote haag! Alsof ik Steven Kruiswijk zelf ben op de Alpe. Hier moet ergens de post met Viola en de kinderen zijn. Yes! Daar staan ze. Snel bidons wisselen, groeten, Nero duwt me nog even aan, Hannah op het hek met groot aanmoedigingsbord. Allemaal helemaal prima. Naar beneden en snel het 2erondje in. 2:36 over rondje 1. Dat is iets langzamer dan gehoopt, maar maakt niet uit: plan is plan en dat heb ik prima gedaan! Ronde 2 begint natuurlijk weer op het supersnelle stuk langs het meer. Hoe kan dat nou!! Wind tegen?? Ik had net ook al wind tegen op dit stukje terugweg! Kan niet in een kwartier gedraaid zijn! Even kijken naar vlaggen. Ja daar is er een: geen wind…. Mmm toch voelt het zo. Maakt niet uit: gewoon plan volgen. Daar word ik ingehaald door een grote Duitser: Chris. Ook mijn agegroup trouwens. Als ik nou eens heel klein beetje van deze man ga profiteren. Even op 12 meter blijven hangen en hem het werk laten doen. Dit gaat prima, hartslag gaat weer wat omlaag, snelheid blijf constant. Wel langzamer dan 1erondje, maar plan is heilig. Niet forceren! En we zijn alweer bij de rotonde. Inderdaad: de Duitser is echt groot, want omhoog staat ie stil…. Helaas ik 30km verder ook vrijwel. Hebben ze die klim in die 2,5 uur opeens een stuk steiler gemaakt of zo? Wat was de bijnaam ook alweer, juist ja: dus toch een beest. En hoe komt het opeens zo warm? Maar ik hoef alleen dit maar te overleven en ik ben vrijwel klaar met fietsen. 30km is immers niets meer. Positief denken!! Als ik op weg naar Heartbreak Hill vlak bij start finish ben hoef ik nog maar een lusje van 8km. Shit, kramp aan de binnenkant van mijn linker bovenbeen. Dit heb ik nog nooit gehad. Hoe rek je dat? Even staan? Nee dus, dat is alleen voor je kuiten, Been naar voren? Werkt niet? Hakken tegen je billen? Ook niet echt. Ai zul je altijd zien: staat de hele familie net langs de kant (“Pappa, wat zat je raar op de fiets…..?”). Dan cadans maar iets hoger en eruit proberen te trappen. Gelukkig komt dat stukje 10% eraan, dan kan ik weer last van andere dingen krijgen. Vooral mijn rechterknie doet pijn bij het klimmen…Maar daar kan ik wel doorheen bijten. Het meest publiek is hier nu wel weg, dat is jammer, maar de speaker staat er nog iedereen bij naam aan te moedigen. Dat is dan wel weer cool. Snel naar beneden richting T2. Fietstijd 5:22. Jammer, had op meer gehoopt, nu zit ik al op een totaaltijd van over de 6:45. Zelfs met een 3:30 marathon in deze hete omstandigheden wordt het geen toptijd. Maar maakt niet uit, want ik heb alles goed gedaan en genoten, dan is dit wat het is.
Wat een goede vrijwilligers in T2! Ze helpen me met het omkeren van mijn tas, zodat ik de tijd kan besteden aan sokken en compressiekousen aantrekken. Heel even mijn chip af, want anders wordt het lastig met die compressie sokken… Nog een klein beetje zonnebrand en weer gaan! Buiten T2 staan de supporters weer klaar, mooi om te zien. Nu lekker lopen!
Ai, Ai, benen voelen prima, maar al in de 1eeerste kilometer heb ik een dubbele steek in mijn zij. Een van die twee voelt alsof mijn buik iets te vol zit van het water en de gelletjes, de ander herken ik helaas maar al te goed. Dan verkrampt de bovenkant van mijn ribbenkast als signaal dat het lichaam er even klaar mee is. Ik ren nog wel richting de eerste post, waar ze fantastisch koud water, ijs, bouillon, cola, red bull, isotone sportdrank, gelletjes, repen, banaan, sinaasappel, chips, zoutstengels, zoute pinda’s en gewone zakjes zout hebben. Voor een verjaardagsfeestje zou je minder inslaan. Alleen de worst en kaas ontbreken nog. Ik heb behalve in water en een beetje iso nergens trek in. Wel lekker om een flinke beter water over mijn hoofd te gooien. Na een korte plaspauze gaat het iets beter met steek 1, maar de bekende steek 2 blijft hardnekkig aanwezig. “Niet aan denken” heb ik geleerd; “Denk aan een plek in je lichaam waar het geen pijn doet, je rechterduim bijvoorbeeld”. Met alle macht denk ik dus aan mijn rechterduim…. Maar helaas, al na 3km is de pijn tijdens hardlopen al ondraaglijk. Even wandelen dus, dan zakt het snel weg. Dan weer hardlopen, of wat er voor doorgaat, en gelijk doet het weer pijn. Shit, weg fatsoenlijke tijd. Na 10 km al bijna 10 minuten verloren….. Ook een PR is uit het zicht. Dat is wel een beetje moeilijk momentje, maar de afspraak is: geen negatieve gedachten! Gelukkig loop ik weer ik door het mooie stadion en ben ik weer bijna bij de supporters. Dan nu ook maar even de tijd nemen voor een knuffel met de kinderen en rustige slok drinken. Daarna weer op pad, steek wordt eigenlijk niet beter, maar door een combi van wandelen en lopen heb ik een beetje onder controle. Nog een km of 30, dat is gewoon een rustige lange duurloop. Ik ben er dus zo. Niveau daalt ook om me heen, ik ben zeker niet de enige die wandelt. Het parcours voert dwars door het centrum van de stad langs kerken, fonteinen (lekker om even je pet in te leggen), bruggen en terrassen. Juist in de stad is er vrij weinig publiek. Ik zie een Amerikaans echtpaar op een terras de late lunch nuttigen met een heerlijk glas witte wijn. Je ziet de man denken: “Why??” en dan nog een slok nemen. Goede vraag! Ik heb nog 23km om er achter te komen. Inmiddels is mij wel duidelijk dat dit mijn langzaamste marathon ooit gaat worden van de 7 die ik gedaan heb. Nou ja, als het dan toch lang duurt, kan ik er maar beter van genieten. Tijd telt niet meer, alleen genieten. Dus bij alle 6 keer omhoog in het rondje mag ik sowieso wandelen van mezelf en ik neem rustig de tijd bij de familie. Voordat ik het weet zit ik alweer in het laatste rondje. Die ga ik gebruiken om een paar van al die honderden vrijwilligers te bedanken die bij de 7 posten (op 10,5km) staan. Dankzij hun kunnen wij dit doen. En op het stuk langs de waterkant zal ik voor alle zonnende mensen nog even laten zien dat ik niet alleen maar kan wandelen….. Met veel pijn in de steek lukt het om zowaar helemaal hard te lopen tussen post 5 en 6. Ik ben al blij met 1,5 km zonder wandelen. Het moet niet gekker worden. Daar is gelukkig de finish al! Nog even lachen: en het zit er weer op! 11:06 is de eindtijd. Zeker een uur langzamer dan gehoopt en gedacht, maar het is niet anders. Ik ben de hele wedstrijd positief gebleven, heb geen grote fouten gemaakt en ben ook niet te makkelijk of te hard voor mezelf geweest. Het is op dit moment gewoon niet beter. Frustrerend? Op het moment zelf eigenlijk niet echt. Inmiddels een week later wel een beetje. Maar dan weet je weer wat een hele zo mooi maakt. Dat is echt een hele andere wedstrijd dan alle anderen. Je moet met zoveel dealen onderweg en je moet zo hard werken om positief te blijven. Het halen van de finish geeft dan dusdanig veel voldoening, dat de tijd en positie bij die wedstrijd eigenlijk niet toe doet.
Tevreden zijn met de eindstreep is dan blijkbaar genoeg……… Voor even althans….
