Wedstrijdverslag door Vincent de Vries
Iron man 70.3 Luxemburg
En dan is het eindelijk zo ver!!!
Vrijdag 15 juni, alles is 3 dubbel gecheckt en ingepakt, de fiets is nog een keer extra nagekeken en schoongemaakt. Damy (onze zoon) komt om 15:15 gelijk uit school naar huis, we eten met zijn drieën een warme pastamaaltijd , dan stappen we in en rijden we naar de Heemgaard om Cailey (onze dochter) op te halen en door te rijden naar Luxemburg. Voor Cailey hadden we pasta meegenomen zodat ze onderweg iets kon eten.
Het hotel was echt geweldig, De fiets mocht gelukkig mee op de kamer…en ook muggen waren gek op onze kamer. Helaas hadden we daardoor wel de eerste nacht veel last van het gezoem en geprik.
Zaterdagochtend had ik nog een halfuurtje fietsen op het programma staan. Ons hotel was bovenaan de 1eklim, vandaar een mooie gelegenheid om deze alvast eens te gaan verkennen.
Terug bij het hotel de rest wakker gemaakt en na het ontbijt zijn we naar Remich ( de plaats waar het allemaal gebeurt) vertrokken. Ophalen startnummer ging voorspoedig, daarna de rugzak met de tassen voor de wisselzones gehaald en rond 1300 waren we bij de briefing. Daar kwamen we ook Patricia, Bart, Reina en Marc tegen. De puzzel(stukjes) voor Luxemburg was compleet. Van Aquapoldro Triathlon deze wij alle drie mee met deze Iron man. Voor ons was het alle drie ook de eerste halve triathon! Alles wat nog niet duidelijk was werd in de briefing wel duidelijk en direct na de briefing mocht ik mijn fiets wegbrengen naar de wisselzone. Helaas voor de fiets was het maar 1 nachtje hotel en de andere nacht buiten…maar wel samen met heel veel andere mooie fietsen.
’s Avonds hebben we lekker gegeten bij het Iron Man Buffet wat ze voor alle deelnemers hebben, en voor 20,- pp kon de familie ook mee-eten (Damy at gratis vanwege zijn leeftijd).
Terug in het hotel de airco aangezet, ramen dicht gedaan en alle overgebleven muggen uitgeschakeld.
Nu konden we rustig slapen J
Zondag 6 uur ging de wekker. Snel een bakje koffie en ontbijten en rond 0645 in de auto. We hadden gehoord dat vanaf 0700 uur de boulevard zou worden afgesloten, dus als we iets eerder zijn dan kunnen we mooi dichtbij de start parkeren. Dit ging dan ook precies goed.
Rond kwart voor negen richting de start gelopen waar Patricia en Reina net uit het zwembad kwamen ( daar kon je inzwemmen). Zelf ben ik ook nog even gaan inzwemmen en daarna hebben we ons naar het startvak bewogen.
Je moest zelf in het vak gaan staan met jouw verwachte eindtijd, wij kozen voor het vak 40-45.
De Start!
De start was een rolling start. Elke 5 seconden gingen er 5 atleten het water in. Patricia, Reina en ik gingen nagenoeg gelijk het water in. Maar in het water ben je elkaar gelijk kwijt. Allemaal blauwe ( mannen) en rode (vrouwen) badmutsen. Ik had gelijk al in de gaten dat ik iets te ver naar achteren was gestart. Met gemak haalde ik de een na de andere in. Na het keerpunt, we zwommen eerst +/-650 m tegen de stroom in, was het wat rustiger en kan ik lekker met de stroom mee zwemmen. Na het volgende keerpunt mocht ik nog 300 m tegen de stroom in …..ik was het toen eigenlijk wel zat…die laatste 300 m waren niet echt zwaar, maar min bril was beslagen en onderwater kon je de andere zwemmers niet zien dus het was heel veel vooruit kijken tijdens het zwemmen.
Terug op de kant klik op mijn Garmin en zie ik dat ik er 37 minuut nog iets over heb gedaan, van tevoren had ik bedacht dat 37 minuten wel haalbaar was, maar geen doel. Toch is dit gelukt.
De wissel ging lekker, ik was alleen wel iets te laat met op mijn horloge/garmin te drukken.
Het eerste stuk ging zo hard dat ik echt aan mezelf begon te twijfelen, het parcours was vlak en we hadden wind mee, maar toch haalde ik de ene na de andere dure, carbon,tijdrit, dichte wielenfiets in. De eerste 20 km gingen met 36+ gemiddeld. Na het keerpunt ging het nog steeds 16 km lang boven de 32 gemiddeld. Op dit deel kwamen Patricia en Reina, die toch een beetje in een groepje zaten mij weer voorbij en bleef ik toen ook in die groep meerijden. Stayeren mocht niet, maar met zoveel deelnemers was het bijna onmogelijk om op dit deel NIET bij iemand in het wiel te fietsen. Ik was alleen bang dat “wij” erg op zouden vallen in onze lichtblauwe pakjes. Maar gelukkig, geen motoren naast ons met commentaar. Bij de klim ben nik in eigen tempo omhoog gekropen en heb ik Patricia en Reina niet meer gezien. Leuk ook om onderweg Bart en Marc te zien die als “razende reporters” van het ene punt naar het andere punt fietsen om ons aan te moedigen.
Zo merkte ik dat het klimmen niet mijn favoriete onderdeel was, maar daarna met dalen haalde ik vaak weer dezelfde mensen in die mij daarvoor voorbij ware gegaan. Dat dalen….dat is ook wel een dingetje. Het gaat gelukkig allemaal goed. Totdat je gaat denken. Denken van…wat als…?
Ik heb die gedachte een paar keer gehad, maar toch lekker hard naar beneden blijven gaan en gelukkig nergens gevallen of te laat geremd. Het stuk wind mee in de eerste 20 km werd ruim gecompenseerd met wind tegen op het hoger gelegen gedeelte
500 meter voor de wisselzone stond onze auto en daar stonden Francisca, Cailey en Damy ook. Via de App was goed te zoen waar ik was en konden ze redelijk goed inschatten wanneer ik langs kon komen. En wat is dat toch erg leuk als ze daar staan en je komt langs J
Van te voren had ik gedacht en gehoopt dat ik met 30 gemiddeld binnen zou komen. Dat was iets er boven, dus ook dit ging voorspoedig.
De 2ewissel had sneller gekund. Ik kwam binnen en er was geen plek meer voor mijn fiets, en ook degene die er naast moest hangen stond te rommelen om zijn fiets er tussen te krijgen. We baalden hier enorm van maar met een beetje hulp van wat vrijwilligers daar konden onze fietsen er daarna toch tussen. Na het omkleden nog een snelle sanitaire stop ( want ik moest eigenlijk tijdens het fietsen al, maar vertikte het om even te stoppen onderweg) en toen kwam mijn favoriete onderdeel, het lopen.
Ik had Reina al zien vertrekken toen ik in de wissel zat en Patricia stond in de penaltybox…jammer, toch nog een straf gehad vanwege stayeren. In het begin ging ik erg lekker, ik keek ook niet naar mijn hartslag en liep boven de 12 per uur. Toen ik doorhad dat ook bij het lopen de opdracht was om min hartslag in de gaten te houden (max D4) moest ik iets afremmen. Het tempo wat ik toen pakte ging heerlijk. Hartslag op 163 en lekker constant gelopen. De snelheid nam wel iets af maar dat gaf niet, het gevoel was goed. Leuke hier was ook weer dat je elkaar tegen blijft komen, elke ronde weer. En ook de razende reporters stonden langs het parcours en een ook mijn vrouw en kinderen. In het laatste rondje schoot de kramp in mijn kuit, ongeveer 3 km voor het einde. Het is niet netjes om hier te vermelden wat ik toen dacht dus ik houd het op “vervelend zeg”. Na een minuutje rekken rustig geprobeerd om weer wat te rennen en dat ging prima. Zo de laatste kilometers ook volbracht uiteindelijk kwam ik met 5:44:49 over de finish en Patricia en Reina daar niet ver achter.
Wat een gave dag en ontzettend leuk om zo ieder voor zich en toch ook met z’n drieën dicht bij elkaar een halve triathlon te doen.
