I AM A BREAVEHART
35 jaar geleden liep ik met mij ouders en zus tijdens een vakantie in Schotland naar het hoogste punt van Groot Brittannië: de Ben Nevis. Het was een pittige wandelingvan een hele dag. Toen ik een paar jaar geleden ontdekte dat deze pittige wandeling ook in het loopparkoers van een triathlon zit, was mijn interesse voor wederomeen ‘vakantie’ naar Schotland gewekt.
Dit najaar dus maar een weekje Schotland met als afsluiting de Ben Nevis Braveheart Triathlon: 1.9km zwemmen in een zout loch van 12 graden, 90km fietsen met zo’n 650hm en als toetje 21km lopen met daarin 1600hm en de ruim 8km klim vandeBen Nevis.
Op vrijdag vliegen we van Amsterdam naar Inverness. Met een gehuurde auto rijden we via John O’groat, Dunnet Head, Durness, Unapool, Ullapool en the Isle of Skye naar Fort William waar de triathlon is. Wanneer we op woensdag in Fort William arriveren gaan we maar meteen de klim van het loopparkoers van de triathlon verkennen. Als ik dan spierpijn krijg kan dat in de komende 2 dagen nog wegtrekken. Het is een leuke wandeling van 8km omhoog en weer terug. De Footprint Gids zegt 6-8 uur. Het kost ons ongeveer 5.5 uur inclusief rust. Boven staat een flinkewind en is het nat, koud en mistig.
Op donderdag huurt Gilles een cx en fiets ik met hem in het wiel het fietsparkoers. Een heen en weertje: Op de heenweg min of meer omhoog, en op terugweg lichtjes naar beneden, met een fikse koude wind tegen.
Langzaam begint de spanning te komen. De afgelopen week hebben we heel veel regen en wind gehad en voor zaterdag zijn alle mogelijke voorspellingen voorbij gekomen. Iedere dag is de voorspelling weer anders en we hebben de afgelopen dagen ook gemerkt dat ze niet echt kloppen. Ik moet dus maar rekening gaan houden met een erg natteenkoude triathlon.
Vrijdag wandelen we even langs de wisselzone en de start. De golven zijn flink, er staat weer veel wind en het regent, maar het water voelt niet echt koud, als ik zo met de hand voel…’s Avond kan ik de wedstrijd bescheiden ophalen en isde briefing. Geen bijzonderhedenvoor de wedstrijd: Schots weer en fris water.Wel is het bijzonder dat ik hier clubgenoot Marco Bruens ontmoet!
Zaterdag is het dan zo ver. De hele nacht heeft het gehoosd, maar nu is het droog. Na de gebruikelijk voorbereidingen en het klaar leggen van de kledingsets, in plastic verpakt, zeg ik Gilles gedag en loop naar het water, wat langzaam dichter bij komt door de opkomende vloed.Marco en ik lopen samen het water in.
Daar sta ik dan aan de start van de Ben Nevis Brave Heart Triathlon. Het water is ontzettend koud! Gelukkig heb ik ook nog een korte neopreen onderlaag onder mijn wetsuit en sloffen aan. Maar toch…waar begin ik aan…
Dan mogen we weg. Het zwemmen is 2 rondjes, het eerste rondje gaat redelijk soepel. De heenweg van het tweede rondje lijkt wel eeuwig te duren. Die grote rode boei komt maar niet dichter bij(forse stroom tegen?). Maar ik bereik hem toch en ben dan zo weer terug bij de wisselzone. Na 45min en enigzins verstijft. Badmutsen gaan lastig af en ook de sloffen gaan moeilijk uit. Coordinatie van handen en armen is moeilijk…en trek dan maar eens een lang ondershirt en beenstukken aan. Tot over overmaat van ramp trek ik ook nog een knoop in het touwtje van mijn zwembroek, terwijl ik van te voren eraan had gedacht dat ik dat niet moest doen. Na een weinig helpende hand van een dame, zie ik Gilles en die weet de knoop eruit te halen. Gauw fietsbroek, gappa, schoenen aan en helm op. En na 11min omkleed perikelen is het “off for the bike ride”. Het is nog steeds droog!
De eerste 3km (en ook de laatste 3km) van het fietsen, wordt de tijd geneutraliseerd opdat iedereen rustig, veilig en volgens de verkeersregels Fort William uit en in kan fietsen.
De timing gaat met een tag om de pols, dus om te klokken moet je stoppen bij een vrijwilliger die er een ontvanger/scannerbij houdt.
Zo ook bij het keerpunt. Het fietsen is weer enorm leuk. Veel mensen inhalen en mooi tempo maken, zeker op de terugweg. Wat kunnen sommigen dan treuzelen. Er is weinig wind en geen nattigheid, dus de gevreesde kou blijft weg. Toch heb ik geen last van de extra kleding.
Terug in de wisselzone weer een verkleed partij, deze keer van ruim 6min. Het lijkt hier wel geregend te hebben. Lange loopbroek en shirt aan. Muts op, stokken en rugzakje met verplichte regenjas en broek, handschoenen en water en gells. Off I go! voor 3km aanloopendan de klim waar het omgaat. De spierpijn van woensdag was vanmorgen nog niet weg en in de klim voel ik dat behoorlijk. Ik besluit om de stokken ook met het klimmen te gebruiken dat helpt. Een gel helpt ook. Intussen is Gilles bij me aangesloten, die me op de berg opwachtte. Mooi, kan hij het afval aanpakken. Toch handig zo’n supporter.
Intussen komt Marco mij achterop. Hij loopt wat harder. Voor mij is de klim eigenlijk een kwestie van flink doorstappen. Het wordt kouderen mistig, maar niet zo koud als woensdag.
Vlak voor de top komt Marco alweer naar beneden. En dan ben ik, na 2u40 lopen,ook op de top van de Ben Nevis en hoef ik, nadat de tag weer gescand is, ‘alleen’nog maar zo’n 11km naar beneden.
Ik heb het lef (en routine?) niet om, zoals anderen hard naar beneden te gaan en enorme sprongen te maken. Ik ga voor mijndoen zo snel mogelijk, maar gecontroleerd maar beneden. Op de stukken waar het niet te technisch is probeer ik wel de looppas erin te zetten. Gilles is nog steeds in de buurt . Wel handig kan ik mijn zonnebril afgeven, want die is door de mist beslagen en in tussen regent het ook. 5km voor de finish neemt Gilles een shortcut omlaag naar de auto. Ik loop verder over het pad en de laatste 3, grotendeels verharde, kilometers.
En dan ben ik bij de finish, waar Gilles alweer staat. Ik heb het volbracht in 8:53:58. Het was zwaar, maar ik heb er immens van genoten. En we hebben wel gigantisch geboft met weer.
“I am a braveheart!”
