Verslag door Viola Braaksma
Afgelopen zaterdag 9 juni was het zover. Mijn allereerste halve triathlon. Toch best spannend. Donderdag samen met Sander, Michiel en Daniel op naar Denemarken. Het idee was dat dat parcours vlak was en niet te warm. Misschien had ik mij beter moeten inlezen, want er zaten bij de fiets toch nog zo’n 500 hoogtemeters in en het looprondje was incl een brug, een route door de plaatstelijk bibliotheek (?) en een slingerend parcours door het centrum ook niet echt een race-circuit. Maar ach, dat mocht de pret niet drukken…het weer zorgde voor lekker opgewarmd water (22 graden) en er mocht met wetsuit gezwommen worden.
En om 12 u smiddags ging het gebeuren. Met een rolling start het water in, geen honderden benen en voeten in mijn gezicht, heel fijn! Ik kon me snel aansluiten in een groepje en heel relaxt en ontspannend heb ik de 1,9 km volbracht. Af en toe wat benen kunnen pakken en na 43 min kwam ik het water uit. Geen topprestatie, maar ik was enorm tevreden, wat ik heb echt genoten van het zwemmen en ging met veel energie de fiets op. Hupsakee: wetsuit uit en rennend naar de fiets. Alle dikke tijdritfietsen (volgens mij was echt de helft van alle fietsen >10.000 euro) waren al weg, maar tot mijn verbazing stonden er ook nog best veel. Dat geeft de burger moed!
De eerste 30 km ging lekker. Gemiddelde van 32 km per uur, incl wat hoogtemeters. Dat voelde goed! Misschien iets te goed, want na 50 km nam ik een mooie bocht en voelde ik een stevig tegenwindje…liggend op mijn stuurtje bleef ik stug doorgaan en tot de 70 km voelde het nog goed. Daarna werd ik misselijk van die gelletjes en mijn ellebogen deden zeer van het liggen. Niet echt verbazend, aangezien ik dat stuurtje er net een weekje op had. Dan maar onderin de beugels en goed letten op mijn hartslag. Blij dat ik de 80 km op mijn garmin zag staan. Kon ik gaan aftellen. Na 90 km was ik erg tevreden met een gemiddelde van 29,5 km per uur, zeker gezien de hoogtemeters, wind en warmte.
De tweede wisselzone in en zo blij dat daar een wc stond! Beetje lange wissel dus, maar zo kon ik tenminste lekker lopen. Zoals gezegd: best een ingewikkeld parcours met 4 rondjes en dat met een brandende zon en 27 graden. Elke drinkpost even wandelen, sponsen over mijn hoofd uitgeknepen en ergens in mijn tri-suit gepropt en hup, weer in een rustig tempootje door naar de volgende drinkpost. Hier zag ik Sander, Michiel en Daniel ook weer. Leuk om dit met z’n 4-en te doen! Na 3 rondjes kwam het besef: ik ga het gewoon redden!! Zo’n lekker gevoel! Ondanks de hitte en brandende bovenbenen had ik een enorm geluksgevoel. In de laatste ronde kon ik zelfs wandelende collega triathleten inhalen en dan mag je de finishstraat in. Yes! En met 6:08:45 dik tevreden! En na afloop het heerlijkste koude biertje gedronken wat ik ooit heb geproefd :). Wat een mooi avontuur om met z’n 4-en te doen. Herning staat in mijn geheugen bijgeschreven bij de mooie momenten in mijn leven.