Verslag door Andries Langendijk
Verdwaald in de 1e Divisie
Maanden geleden kwam er een toen nog onschuldige app langs op de Heren 2-groep: Wie wil er reserve staan voor H1 in Weert (Stayer OD)? In mijn agenda gekeken: ja hoor, kan, geen punt. Er zijn toch minimaal 4 heren in ons team sneller op dat format dacht ik nog. Maar die konden dus allemaal niet die dag. En toen kwam al snel het bericht dat Harry dit seizoen grotendeels zou gaan missen. En opeens stond ik opgesteld, samen met Wilbert, Jeroen en Hinke…
Niets ten nadele van hen (sterker: is een superleuk team), maar ik zag er huizenhoog tegenop om op dat niveau afgedroogd te gaan worden als FC Lutjeboek in een bekerwedstrijd tegen Real Madrid. De stayerwedstrijd 2 weken terug met H2 ging ook niet geweldig, na verdwaald te zijn tijdens het zwemmen eenzaam dolende op de dijk fietsend wanhopig op zoek naar iemand die mee kon fietsen.
En dan had ik ook nog de halve van Nieuwkoop in mijn benen, 5 en een halve dag ervoor.
Daarom bedacht ik maar dat ik vooraf maar alle verwachtingen los moest laten en gewoon mijn eigen wedstrijd moest gaan doen. Na zeer gastvriendelijk te zijn ontvangen bij de schoonouders van Wilbert, en daar hooguit 2 uur geslapen te hebben als gevolg van piepende luchtbedden, warmte en in mijn geval nog onrustige benen, bewogen we ons naar de start.
Alsof ik mij niet genoeg geïntimideerd voelde, stonden we onze fietsen in de wisselzone neer te zetten tussen mannen als Edo van der Meer en Triathlon legende Rob Barel. Ik denk dat ik ongeveer 12x heb moeten uitleggen waarom mijn Giant de verkeerde kleur had en ik ook op andere manieren (helm, zonnebril etc) een beetje buiten het team viel.
De wedstrijd
Na de start van slechts 70 man in het azuurblauwe water van Weert, kon ik mooi 200meter achter Wilbert blijven hangen totdat ik besloot dat nu al uitgeput raken niet zoveel zin had. Net Wilbert verdween ook de rest van het veld in no time aan de horizon. Gelukkig voelde ik regelmatig iemand in mijn tenen om mij gerust te stellen dat ik niet alleen was. Scheelde niet heel veel, toen ik uiteindelijk als voorlaatste het water uit kwam.
De 2 mannen waar ik achter was blijven zwemmen waren op dat moment al mijn enige richtpunt geworden, en ik zette dan ook alles op alles om in hun wiel te komen. Dat lukte! Met bijna opgeblazen benen gelijk op kop om maar meteen de toon te zetten.
Geen lullig wieltjes plakken hier, maar vol stampen op die pedalen dik boven de 40 km/uur. Toen werden we ingehaald daar een snelle groep, waarmee het erg ingewikkeld werd. Daar mochten we niet bij stayeren. Wilden we ook niet, maar deze groep fietste net zo hard als wij, maar veel onregelmatiger wat betekende dat ze dan weer voor en dan weer achter ons zaten. En ook hele stukken bij ons in het wiel. Steeds een gat laten valken en dan er weer hard voorbij dan maar. Diverse keren kraakte ik, maar de angst voor de allesverzengende eenzaamheid achter ons motiveerde mij voldoende om steeds weer aan te haken. Uiteindelijk haalden we Wilberts groep in, en probeerde ik nog wat kopwerk voor hem te gaan doen aangezien niemand anders dat meer wilde doen. Ondanks de wat tragere laatste fietsronde was het gemiddelde 41,4km/h!
Van de fiets naar het lopen kreeg ik gelijk kramp bij het aandoen van mijn schoenen, waarna ik verrast werd met een straf: 15 seconden in de penaltybox. Aangezien Wilberts stiefschoonvader mij de straf afnam heb ik mijn scheldkanonnade maar beperkt, en de straf maar geaccepteerd. Beetje lullig na alle moeite om maar niet bij de verkeerde mensen te stayeren, maar die 15 sec zouden het verschil ook niet maken. Ik joeg andermaal het veld (ver) voor mij uit maar was toch tevreden met mijn tempo van ca 4.30 min/km (45 op de 10). In de laatste (warme) ronde kreeg ik zomaar mijn beloning toen ik nog 2 man kon inhalen.
Resultaat van al deze inspanningen? Hinke, Jeroen en Wilbert werden met goede prestaties resp. 40e, 45e en 57e, mijn 66e plek was voor de statistieken. Als team 18e en laatste…
En toch was ik stiekum best blij met mijn prestatie…
