Verslag door Peter van der Veen
Mijn eerste Ironman 70.3….Barcelona
Calella, 21 mei 2017
Na een jaar twijfelen besloot ik dit jaar mee te doen met de Ironman 70.3 in Barcelona. Naar de website, nog een keer denken… het is wel duur… en…. opgegeven! Het gaat gebeuren. De druk om te trainen was er direct! En ik had haast ook. Deze Ironman is al vroeg in het seizoen, eind mei. Gegeven het feit dat ik niet gefietst had in de winter en eigenlijk maar 5 keer in heel 2016, had ik wel wat in te halen. Zeker toen ik las dat er 1200 hoogtemeters in het “technisch” moeilijke fietsparcours zaten. Waar was ik aan begonnen?! Ik had nog maar 3 maanden om me voor te bereiden.
Vol goede moed aan een strak schema begonnen van Janine. Volgens insiders moest het dan zeker gaan lukken! Veel hoogtemeters gemaakt … Posbank, Zijpenberg, Emmapiramide etc op, af, op ,af… kilometers maken, trainingsweekend (mijn eerste 100km tocht), koppeltrainingen die steeds langer duurden….maar het voelde goed. Tijden werden sneller, fietsen zonder zadelpijn, steeds sneller bergop en…. 6 kilo lichter. All het “wintervet was eraf.
Naarmate 21 mei dichterbij kwam namen ook de zenuwen toe. Gaat het me lukken? Wat als het niet lukt? Wat als ik iets doms vergeten ben? Lekke band etc. Maar ook de hele logistiek er omheen. Vlucht geboekt, koffer geleend van Sander (top Sander!!), leren hoe de fiets uit elkaar moet en weer in elkaar, hotel gereserveerd en dan de hele checklist aan spullen die je mee moet….
18 mei 3.00 s’ochtends. Een vriend van me was zo tof mij op dat tijdstip naar Schiphol te brengen (ja die heeft ook een fles wijn verdiend..), 7.00 vliegen en…. daar begon het. Eerst 5,5 uur vertraging vervolgens vlucht gecanceld en overgeboekt een dag later naar Rotterdam ipv Schiphol. Daar sta je dan zonder auto, met mega koffer en tas vol spullen…niet handig dus. Snel gehandeld en eerstvolgende vlucht naar Barcelona geboekt…pffff, die stap was gezet. Een hoop calorieën verloren op die dag en dat nog wel in mijn “taper”week. Gelukkig werd ik opgehaald in Barcelona en was ik uiteindelijk om middernacht in Calella. Ja, de Ironman Barcelona is helemaal niet in Barcelona maar 50km ten noorden daarvan.
Het hotel zat vol triatleten, sportieve gasten maar niet per definitie “gezellig”, haha allemaal individualisten. Ik had natuurlijk de kamer naast een Spaanse triatleet die zijn vrouw en drie zieke kinderen had meegenomen (triathlon ten koste van alles..) die de hele nacht aan het huilen en hoesten waren. Gelukkig bracht mijn koptelefoon met noise cancelling uitkomst hier!
Vrijdag en zaterdag rondgelopen en de sfeer opgesnoven. Prachtig weer, prachtige sfeer, registreren, spullen krijgen, programma doornemen, briefing etc. Waar je allemaal wel niet een penalty voor kon krijgen! Niet stayeren, niet wildplassen, geen troep in de berm etc. veel te veel spullen gekocht: t-shirt waar ergens tussen 2,5 duizend namen mijn naam stond (moest ik natuurlijk hebben), event rugzak, hoofdband, nieuwe zwembril natuurlijk etc.
Zaterdagmiddag fiets gebracht, gecheckt, rode tas (hardloopspullen) en blauwe tas (fiets spullen) ingeleverd, witte tas mee met zwemspullen en je gewone kleren in doen en afgeven op een speciaal afgiftepunt. Zoveel waar je aan moet denken!!
Zaterdagavond mijn laatste tapas en vroeg naar bed. Om 5 uur ontbijt. Het hotel leefde helemaal mee met de Ironman en had dat speciaal geregeld. Zelf niet aan gedacht maar wel superfijn op dat moment. Goed geslapen? Welnee…wedstrijdspanning, Spaanse kinderen naast me etc. Nauwelijks geslapen. Het schijnt niet uit te maken meer voor je prestaties: de adrenaline deed zijn werk. Bidons vullen, tas klaar maken, heb ik alles?? En GO..In het donker lopen naar het parc fermé.
De triatleten kwamen overal vandaan…Zwemspullen aan, schoenen op de fiets, nog even band oppompen en ja hoor: een kwartier voor start breekt mijn ventiel af. Stress!! Snel naar de mechanieker tent; binnen 2 minuten vervangen, fiets aan het rek en naar de start. Lange rijen voor de toiletten.. ik was niet de enige met wedstrijdspanning haha.
Voorsorteren op tijd voor het zwemmen: laat ik maar voorzichtig inschatten, 37,5 minuten. Het is open water, zee, zout water binnen, golfslag, mensen die over je heen zwemmen. Iedereen waarschuwde ervoor..
De pro’s werden voorgesteld, jawel, Jan Frodeno, Ivan Rañas, Frederik van Lierde en andere goden. Ik zat gewoon met hun in dezelfde wedstrijd. Kickuh!! Maar goed dat was ook de laatste keer dat ik ze zag.
Mijn vak ging open en plons in de zee. Even chaos maar al snel de binnenbaan gepakt en ik heb nog nooit zo lekker en snel gezwommen. Alleen de bochten waren even spannend, gewoon doorhakken, de meesten zijn kleiner dan ik (haha). Strand op rennen viel ff tegen, toch maar even een minuutje gepakt – schoenen op de fiets was daarmee totaal overbodig, maar goed het publiek wil ook wat.
“Neem je rust” galmde door mijn hoofd, je moet nog fietsen en lopen. Hup, op de fiets en de bergen in. 1200 hoogtemeters op 90 kilometer. Ik zag er zo tegen op vantevoren maar wat viel het mee. Fantastisch met opkomende zon door een nationaal park te fietsen (Parc de Montseny), mensen voor me en achter me met alleen het geluid van hijgende fietsers en de vogels om ons heen.
Ik moest denken aan al die mensen die als laatste tip meegaven: “Vergeet vooral niet te genieten”. Ik zei natuurlijk ja maar dacht, bullshit, dit wordt afzien. Maar nee ik heb oprecht genoten van het fietsen. Zelfs toen we de berg van 1800m op gingen fietsen. Ziet er toch indrukwekkend uit maar halverwege ging het weer naar beneden. Terug naar zee, fiets in het rek… ik had nog over!! Tip 2 galmde door mijn hoofd: “Kom fit van de fiets” Sokken, schoenen aan en lopen. Uff..dat viel ff tegen. Pijn in mijn onderrug en niet vooruit te branden. Iedereen haalde me in en ik kon altijd zo goed lopen?! Hartslag veel te hoog, zon brandde op mijn hoofd en armen (niet ingesmeerd natuurlijk), wat nu. Water over me heen gooien had ik eens gelezen. Eerste de beste post 2 flesjes water over me heen gegooid, gelletje nummer 9 inmiddels en inderdaad het hielp. Hartslag zakte en lopen ging steeds beter. De 2e ronde van 10km kon ik aanzetten en haalde ik werkelijk iedereen in. ik voelde me verbranden maar gewoon doorgaan, het ging super en ik kwam steeds dichter bij de finish.
Ik begon voor het eerst naar mijn totaaltijd te kijken en onder de 6 uur lukte niet meer maar het zal niet veel schelen. Kennelijk toch reserves opgebouwd met de training en ik ging uiteindelijk sprintend de finish over met de armen omhoog. Prachtige ervaring, veel mensen roepen je naam omdat die op het nummer staat en ze hadden al gewaarschuwd: druk niet op de finish je horloge uit. Dan wordt het zo’n suffe foto…duuûus.
Medaille om, t-shirt aan….. I did it!!!! 6 uur en 13 minuten. 33 minuten zwemmen, 3 uur 26 fietsen en 2 uur 1 minuut lopen. Rest is wissel. Die hadden achteraf wel sneller gekund maar goed wat maakt het uit. Finishen was het doel.
Bij de Ironman is alles perfect georganiseerd. Je wordt na shirt en medaille direct naar de tent geleid waar een gratis (nou ja, vooraf betaald) lunch staat te wachten. Het voelde onwerkelijk. Drie maanden hard getraind, veel kosten gemaakt etc en uiteindelijk waren de 6 uur triathlon een welkome “ontspanning” bij al die voorbereiding. Zo voelde het. Voldaan ging ik aan de kipschnitzel met sportersbier maar ay dat was geen goed idee na 14 gelletjes en 6 liter vocht. Ik had even een spontaan wegtrekkertje en hield het bij wat brood. De witte tas was inmiddels naar de finishtent gebracht en werd op nummer verstrekt. Er was zelfs een gratis massage. Zo’n 50 masseurs en masseuses masseerden je gedurende een kwartier. Je kon daar pech hebben maar ik had mazzel (haha).
Na 1 uur verliet ik de tent en ging ik mijn spullen ophalen bij het parc fermé. Je loopt dan langs het loop parcours. Nog steeds waren er veel mensen aan het lopen. Maar rond deze tijd waren het de mensen die op hun tandvlees en met wilskracht doorzetten. Pijn in het gezicht…respect!!
Mijn eerste Ironman zat erop! Voldaan een grote bier op het terras van het hotel gedronken en in slaap gevallen. Spierpijn de dag erna viel mee maar was zeker aanwezig.
Top ervaring en ik ga het nog een keer doen! Natuurlijk moest er nog wel iets fout gaan. De fietskoffer was zoek op de terugvlucht en die werd uiteindelijk 2 dagen later teruggebracht.
Is dit een aanrader? Ja absoluut!! Na drie keer de kwart van Apeldoorn was dit wel even iets anders (met alle respect voor de kwart van Apeldoorn). Geweldige ervaring en bovenal heb ik er echt van genoten. Dank ook voor alle leuke spontane appjes direct na afloop. Dat schept een band en voldoening. Top!!
