Verslag door Bernard van Riessen
De meesten van jullie kennen mij niet zo goed, maar hierbij mijn verhaal van zowel de triatlon in Almere afgelopen zaterdag als de aanloop ernaartoe. Vaak is de reis ernaar toe spannender dan het doel zelf.
Mijn naam is Bernhard van Riessen, ik ben getrouwd met Marjolein en heb drie kinderen, Lukas, Reidunn en Hanna, resp. 28, 26 en 24 jaar oud. Ik ben een Noorse achtergrond (moeder komt uit Stavanger, Noorwegen) en ik heb mij 2 jaar geleden bij de Vereniging aangesloten.
Zo’n 7 jaar geleden was ik met mijn vrouw Marjolein en beide dochters Reidunn en Hanna in Kos op vakantie. Op een gegeven moment werd er een foto van mij gemaakt op de scooter, 95 kg zwaar en ingesmeerd met zonnebrandolie. Toen ik die foto zag, walgde ik van die vette dikke kerel op de scooter en besloot daar verandering in aan te brengen. Het eerste doel werd een marathon in Rotterdam met 1 ½ jaar voorbereidingstijd. Deze besloot ik te doen samen met mijn jongste broer Steinar die lijdt aan de ziekte van Huntingon.
Een tussenstap was de halve marathon in Oslo september 2014. Zelf kon ik nog geen 5 km hardlopen toen wij begonnen met trainen. Ik had de afgelopen 25 jaar amper gesport. Soms een tijdje hardlopen en dan weer gestopt. Dit had ook te maken met een burn-out op mijn 20e en 30e, wat direct te maken had met het gezin waarin ik was opgegroeid met een erfelijke ziekte. Ik ben de oudste van 11 met 6 zussen en 5 broers. 6 van hen zijn ondertussen ziek en mijn jongere broer is vorige jaar op 46-jarige leeftijd overleden. Dikke ellende dus. Maar tijd voor een uitdaging en afleiding.
Nadat ik met mijn invalide zus een keer de Alpe d’Huez was op gefietst in 2015, met een speciaal daarvoor gemaakte fiets, en ik kan je vertellen dat dit ongeveer 2,5 – 3 x zo zwaar is als een normale fiets, dacht ik aan de triatlon. Zwemmen kon ik wel een beetje. Ik had weer een fiets en hardlopen deed ik ook al een tijdje. Ik besloot mij aan te melden bij Aquopoldro. Mijn zusje Eva, die nu ook in een vergevorderd stadium is van de ziekte van Huntinton, is ook ooit lid geweest.
Ik ben gewend mijn doelen hoog te stellen en besloot om te gaan trainen voor de Norseman en als ultimate doel de tripple, Norseman, Keltman en Swissman. Mijn Noorse oma komt uit dat gebied waar de Norseman wordt gehouden (Rjukan). Na 2 maanden kreeg ik een auto-ongeluk en was bijna een half jaar uitgeschakeld. Toch besloot ik samen met een Noorse vriend die de Norseman al heeft volbracht, de Xtri te doen in Noorwegen, een halve triatlon met 4200 hm. Zwaar maar in 11.43 uur volbracht. Ik lag weer op schema, 2016 een halve, 2017 Almere en hopelijk 2018 ingeloot worden voor de Norseman. Begin dit jaar lag ik er nog 2 maanden uit doordat ik kwakkelde met de griep, maar daarna volop aan het trainen voor Almere.
Wat een dag, maar ook wat een uitdaging. Zwemmen ging vrij goed, 1.26, maar ik moet nog wel wat doen aan mijn zwembril, want de boeien zag ik maar slecht. Mijn garmin gaf 4.6 km aan dus wat te veel gezwommen waarschijnlijk. Na het fietsen kreeg ik maagkrampen. Dit hield eigenlijk de hele wedstijd aan en maakte het zwaar. Het fietsen ging nog redelijk met vaak rechtop zitten om de pijn te verdragen, maar het lopen was afzien. Wat een pijn en harder dan 7 a 8 km lukte op een gegeven moment niet met een hartslag van 128.
Maar op de Alpe d’huez had ik al geleerd dat opgeven geen optie was. Alleen een blessure kon mijn nog tegenhouden. De streeftijd was 12,5 uur maar na 13.48 kwam ik toch voldaan over de finish. Volgend jaar beter en nog beter letten op de voeding. Tegenslagen horen erbij en mogen nooit een reden zijn om niet onze doelen te verwezenlijken. Na 3 burn-out’s en de nodige ervaringen in mijn leven, heb ik geleerd hoe belangrijk het is om doelen te stellen en er dan vol voor te gaan. Ook wil ik Hinke bedanken voor de ondersteuning tijdens het hardlopen en jullie voor de leuke in inspirerende zwemtrainingen.
Top mensen en op naar de volgende uitdaging.
Bernard
\
