Verslag door Rob van Gils
Afgelopen zondag de hele dag op de bank liggen nagenieten van mijn eerste hele triathlon. Wat een perfecte dag was dat! Terwijl het laatste restje adrenaline zijn werk nog deed, genoten van alle berichten en telefoontjes die binnenstroomden.
Maandag nog een dag vrij (geen overbodige luxe, kon amper lopen…) dus mooi moment om te beginnen om alle ervaringen eens op een rijtje te zetten en een verslag te tikken. Omdat deze triathlon voor mij eigenlijk een aanloop van 4 jaar had en ik het leuk vond om dit ook voor mezelf een keer op papier te zetten, is het verhaal (net als deze hobby) verschrikkelijk uit de hand gelopen. Voor degene die het echt te lang vinden (wat ik mij goed kan voorstellen), je kunt “de aanloop” gewoon overslaan en bij “de wedstrijd” beginnen.
De aanloop
In 2003 ben ik ooit begonnen met doelloos rondjes rennen. De rondjes werden steeds langer, waarna ik in 2012 (na vele foute trainingsschema’s en blessures) mijn eerste halve marathon deed.
Daarna speelde ik met het idee of een marathon iets voor mij zou zijn. Totdat ik in 2012 twee collega’s hoorde praten over de Triathlon Apeldoorn waar ze dat weekend gekeken hadden. Dat klinkt gaaf, maar veel te lange afstanden dacht ik… oh een kwart, dat klinkt beter. Zo snel mogelijk ingeschreven en meteen wat foute trainingsschema’s gedownload en aan het trainen geslagen. Oh ja, moest nog wel even borstcrawl leren want het is natuurlijk niet stoer om een kilometer in schoolslag te doen. Geen probleem, even op YouTube gekeken hoe dat moet en vervolgens heel gedisciplineerd elke week naar het zwembad. Na een paar weken trok ik voor mezelf de conclusie dat ik alleen nog maar aan het spartelen was en er nul vooruitgang in zat. De badmeester van dienst had waarschijnlijk dezelfde conclusie getrokken en adviseerde me om mee te doen aan een 6 weekse borstcrawlcursus. Die cursus bracht al wat samenhang in mijn bewegingen. Het enige detail was dat ik slechts anderhalve baan volhield. Gedisciplineerd als ik weer was ging ik met deze kennis weer 2 keer per week aan de slag in het zwembad. Na ongeveer 4 maanden lukte het me voor het eerst om 500m onafgebroken “borstcrawl” te zwemmen. Ik had nog een paar maanden, begon te geloven dat het 1 kilometer moest kunnen.
Inmiddels was het zomer en klom ik voor het eerst op een racefiets, een 11 jaar oude Giant Cadex van een collega. Met mijn hardloopkleding op een snoeihard zadel op een veel te kleine fiets. Elke 20 minuten moest ik (ondanks dat we geen kinderwens meer hadden) even van de fiets af…
Lopen kon ik al heel goed vond ik 😉 dus daar hoefde ik van mezelf voor de kwart niet zoveel aandacht meer aan te besteden…
Om een toch al lang verhaal niet nog langer te maken. Uiteindelijk als 1 van de laatste gefinisht in 3uur en 15 minuten waarbij ik volledig instortte tijdens het lopen… vreemd 😉 Tijdens mijn laatste loopronde werd er al volop afgebroken en als klap op de vuurpijl stonden Esther, Cas en Tim tegen de afspraak in niet bij de finish, dubbele teleurstelling. Afijn, project geslaagd, dit smaakte toch naar meer!
Ik heb het idee van meer even laten liggen omdat ik dat jaar nog een marathon wilde lopen. Dat gebeurde uiteindelijk eind 2014. In Spijkenisse als laatste gefinisht in 5 uur 1 minuut, maar wat was ik trots, een marathon!
Tussendoor had ik ergens op Internet gelezen dat er in september een EK triathlon in Almere zou zijn. Laat ik daar maar eens gaan kijken. Start 7.30u, helaas kon ik geen familie of vrienden zover krijgen om op dat tijdstip mee te gaan…dan maar alleen.
Schemerige ochtend aan het Weerwater, paar honderd mannen en vrouwen in rubberen pakken, gefocuste strakke koppen, staan klaar voor een hele(!) Triathlon, onmenselijk vond ik op dat moment. Ik weet nog wel precies het moment van de start dat ik dacht “dat wil ik ook!”. Ben de hele dag blijven kijken met deze gedachte in mijn achterhoofd en ik werd steeds enthousiaster. Ondanks dat ik nog niet veel van triathlon wist, begreep ik dat het een project van jaren zou worden en dat ik dit niet alleen kon. Ik besloot het ook nog niet aan mijn omgeving te vertellen omdat de schok te groot zou zijn en zij het toch niet zouden begrijpen. Daarnaast was ik er ook niet zeker van of het wel een realistisch idee was?
Op Internet zag ik dat er een heuse triathlonvereniging in Apeldoorn bestaat. In Januari 2015 stuurde ik uiteindelijk een mail met de vraag of ik een keer mee mocht trainen. Dat mocht van Henk…
Ik had inmiddels bedacht dat ik eerst de halve triathlon in Almere wilde doen en dat ik dit voor de verandering een keer met goed doordachte trainingsschema’s wilde doen. Henk verwees mij hiervoor naar Margo. Hierop Margo een keer aangesproken bij de zwemtraining. Zij wilde dit graag doen. Gaaf! In februari ben ik begonnen met het eerste schema. Ik moest toen nog een racefiets kopen (die oude kon echt niet) maar had hier echt nul verstand van. Ook daar kreeg ik een “doorverwijzing” voor, naar Hinke. Hij heeft mij geholpen met de keuze van een goede fiets, die vooral goed bij mijn fietsmeting moest passen.
Het trainen met de schema’s beviel me meteen heel goed. Het gaf mij heel veel rust en plezier te weten dat je de goede trainingen doet en dat er rustig opgebouwd wordt.
Die halve in Almere werd uiteindelijk een groot succes. Zonder blessures naartoe getraind en heerlijk genoten van de wedstrijd.
Ik had dus die hele triathlon nog in mijn achterhoofd. Vlak na die halve kwam er twijfel of ik dat wel kon en wilde.. 2 keer een halve… Gelukkig verdween die gedachte in de weken erna weer.
Omdat Esther dat jaar met een intensieve opleiding begonnen was naast haar werk, leek het me niet verstandig om meteen door te stomen voor een hele in 2016. Even in de ijskast dat idee. 2017 dan maar? In de tussentijd heel veel goede verhalen gehoord van clubgenoten waardoor ik eigenlijk alleen nog maar enthousiaster werd.
Ik had het dus nog niemand verteld… Eerst maar eens met Esther bespreken. Inmiddels had ik een idee van de trainingsuren die er voor nodig zijn. Dat ging nogal wat betekenen voor het gezin, werk en financiën. Ik nam me voor dat als Esther er niet voor 100% achter stond ik er niet aan zou beginnen. Ondanks dat Esther niet veel met sport heeft, had ik gezien dat ze toch sporen van enthousiasme begon te vertonen na het supporteren bij de halve in Almere. Een paar keer met haar over gehad en zij was er heel duidelijk in, ik moest het “gewoon” gaan doen. Omdat ik eigenlijk niet goed wist hoe dit allemaal in de praktijk zou uitpakken spraken we af dat ze meteen aan de bel zou trekken als het onderweg begon te knellen.
Dat vertellen vond ik best wel spannend…. Wist ook dat dit niet alleen maar enthousiaste reacties zou opleveren. Het werd zelfs in de het hokje “midlife crisis” geplaatst. Op dat moment dacht ik nog het woord “midlife opportunity” uitgevonden te hebben, maar na wat Googelen bleek dat al te bestaan.
De meeste reacties waren gelukkig positief. Binnen de club was het natuurlijk helemaal geen issue met al die “midlife crisisten” bij elkaar. Enthousiast reacties en er werd meteen gevraagd: “wie gaat je schema’s maken?”. Gelukkig wilde Margo dat deze keer ook weer doen. Omdat ik verder geen andere sportieve doelen had voor dat jaar leek mij het wel mooi om de dag na de Challenge Almere van 2016 al met de schema’s voor 2017 te beginnen. Jaar de tijd, heel geleidelijk toewerken naar dat mooie ultieme doel.
Een geweldige periode brak aan. Ik snapte er nog steeds niets van dat je na bijna 4km zwemmen en 180 fietsen nog een marathon kunt lopen, maar vertrouwde op het proces van de schema’s dat ik voor de halve ook ervaren heb. In het begin viel het qua uren allemaal reuze mee, met 8 trainingsuren per week. Omdat ik pas 2 seizoenen fietservaring had wilde ik in de winter ook zoveel mogelijk fietsen om een goede basis te leggen voor het voorjaar en de zomer met de lange ritten. Dit betekende buiten doorfietsen tot december en vervolgens sessies van soms 3 uur op de Tacx. Ik heb de “Tacx kamer” uitgerust met Netflix en Spotify waardoor deze lange sessies niet eens een opgave waren. Wel heel blij toen het eenmaal maart was en ik weer lekker met de fiets naar buiten kon.
In maart kwam er ook serieuze tegenslag, een kuitblessure. Waarschijnlijk te lang doorgelopen met een overbelaste kuit. Voelde al een tijd heel stijf aan na iedere looptraining. Dat heb ik trouwens tijdens het hele traject heel lastig gevonden; welke pijntjes luister je naar en welke negeer je. Mijn ervaring is dat 99 van de 100 pijntjes eenmalig zijn en nooit meer terugkomen. Deze dus niet…
1 week niet lopen, 2 weken niet lopen… klachten gingen niet weg. Massages, Dry needling hielp allemaal niks. Foto’s gemaakt, geen fractuur (zeiden ze). Uiteindelijk na 2 maanden op advies van diverse clubgenoten een sportarts bezocht op Papendal. Ik weet nog dat ik best gespannen was toen ik er heen reed, vanwege de vrees dat ik te horen zou krijgen dat het bijvoorbeeld een paar maanden herstel nodig zou hebben. Dat zou einde Almere betekenen. De sportarts was na het horen van mijn verhaal heel stellig: “je hebt toch een fractuurtje gehad t.g.v. overbelasting. De fractuur is inmiddels hersteld maar zorgt nog voor irritatie. Langzaam weer optrainen. Precies wat ik wilde horen, dus een hele goede arts 😉 Het pakte goed uit. Margo heeft de schema’s hierop aangepast en rond begin juni kon ik weer zonder problemen een uur lopen. Ik had natuurlijk wel een grote achterstand opgelopen waardoor ik twijfelde of het lopen nog goed ging komen. Gelukkig was ook Margo heel stellig en gaf aan dat ik in 2,5 maand op kon trainen naar de Marathon.
Om de lange trainingen goed over de week te verdelen nam ik vanaf juni elke woensdag sportverlof op mijn werk. Achteraf gezien waren deze dagen onmisbaar. Om lange trainingen nog even snel in de avonduren te doen bleek niet ideaal. Daarnaast had ik ook nog wel vaak iets te regelen of uit te zoeken of te regelen m.b.t. materiaal, verzorging of voeding. Het was ideaal om dat allemaal op de woensdag te doen.
Voordat ik met het traject begon zag ik het meest op tegen de lange fietstochten. Vooral in de periode voor de zomervakantie had ik gelukkig bijna altijd mooi weer met fietsen. Daardoor kon ik erg genieten van bijna alle fietstrainingen. Dit kwam ongetwijfeld ook omdat het fietsen steeds beter ging en gemiddelde snelheden omhoog schoten (voor mijn doen dan hè).
Ook de zorgen vooraf over een sociale isolement zijn gelukkig niet uitgekomen. Ik heb nog nooit zoveel bakjes koffie gedronken bij vrienden of familie dan tijdens de periode van de lange fietstochten.
Een hoogtepunt van de fietstrainingen voor mij was toch wel de “tegenwindtraining” die ik voor mezelf verzonnen had, omdat ik altijd chagrijnig werd van tegenwind. Het was niet ondenkbaar dat tegenwind een rol ging spelen in Almere…
Op een dag met Zuidwester wind ben ik naar vrienden van ons net over de grens in België (150km) gereden. 5 en half uur alleen op hartslag tegen de wind intrappen, zonder weergave van de snelheid op de Garmin. Dan wen je wel aan tegenwind. Daar lekker BBQ-en en de volgende dag lekker met wind mee weer terug.
Vooral in juli en augustus namen de trainingsuren dermate toe dat creatief plannen noodzaak werd. Ook dat zorgde voor een onvergetelijk moment. Op een dag stond er 3km zwemmen op Bussloo op het schema, maar ik kon die avond niet. Schuiven was geen optie die week. ’s Ochtends vroeg dan maar? Moest redelijk op tijd op het werk zijn die dag dus dan zou het om 6 uur moeten. Ik was de avond ervoor met Jörgen aan het appen en die zag het ook wel zitten om zo vroeg te gaan zwemmen. Stond ik daar de volgende ochtend om 5.40u bij Jörgen voor de deur om naar Bussloo te rijden…
Daar aangekomen ging de slagboom niet open… Knopje van de slagboom ingedrukt waarna een telefoon overging, de wakker gebelde monteur mompelde dat de bomen pas open gaan als het licht is. Het werd al een beetje schemerig dus praktisch als we waren alvast de wetsuits aangedaan en weer lekker droog in de auto gaan zitten, want het regende. Zitten we dan, om 6 uur sochtends in onze rubberen pakken in de auto te wachten voor een slagboom… die uiteindelijk pas om 7 uur bleek open te gaan.
Toen zaten wij allang weer thuis. Tussendoor had ik trouwens de auto voor de zekerheid nog even naar achteren gereden om te kijken of de boom daarna wel open ging. Helaas iets te ver waardoor ik tegen zo’n zwerfkei aan knalde. Door Jörgen geschatte schade aan de bumper: €800,= Maar goed, dan heb je wel weer een onvergetelijk moment.
In augustus werd het toch wel echt serieus allemaal. Trainingsweken van 18 uur en 9 september kwam dichterbij. Daarnaast lukte het door mijn werk niet altijd om de woensdag vrij te plannen voor het sporten waardoor het even een paar weken wat minder relaxed ging. Op een woensdag had ik bijvoorbeeld een fietsrit van 4 uur D2, gevolgd door 1 uur 20 lopen in D2 staan. Met fietsen kon ik de hartslag maar niet in D2 krijgen ik voelde me behoorlijk futloos. Rit maar in D1 uitgefietst. Daarna lopen, zelfde verhaal, voelde heel slecht. Oververmoeidheid? Zal toch niet… nog maar en maand… rust nemen, trainingen overslaan? Die avond met Margo geappt. Zij gaf aan dat mijn lichaam waarschijnlijk nog moest wennen aan deze piekweken. In plaats van trainingen schrappen misschien de fietsrit van de dag erna inkorten van 3 naar 2 uur… De week erop stond er immers toch een rustweek op het schema.
Ik had inmiddels zoveel vertrouwen in de schema’s en adviezen van Margo dat ik ze blind volgde. De trainingen die week gingen iets beter maar nog niet vanzelf. In de rustweek daarna voelde ik de krachten weer terugkomen. Zo zijn er tijdens het traject meer momenten geweest dat de adviezen van Margo mij bij tegenslag rust en vertrouwen gaven dat het goed kwam. Uiteindelijk voelde ik dat ik weer naar persoonlijke topvorm toe groeide.
Vanaf eind augustus begon bij mij de wedstrijd zelf heel erg te leven. Er kwam af en toe ook al (wedstrijd)spanning opborrelen. Merkte ook dat zaken thuis en ook op het werk soms compleet langs me heen gingen. Afspraken vergeten, dingen maar half horen… behalve een tik in mijn fiets, die hoorde ik wel volledig 😉 sorry Hinke. Focus heet dat geloof ik, heerlijk!
De wedstrijd
Al vanaf 2 weken van tevoren checkte ik dagelijks de weersites om te zien welk weer we konden verwachten. Dat beloofde niet veel goeds; veel regen en wind en misschien wel onweer. Dit gaf weer wat extra onrust omdat de temperaturen ook ineens kelderden. In de regen fietsen bij 25 graden is niet zo erg, maar bij 13 graden is dat toch een ander verhaal.
Inmiddels waren familie en vrienden ook enthousiast geworden voor wat er komen ging en zouden er aardig wat supporters komen kijken. Mijn ouders stonden met onze kinderen en vrienden op een camping op 100 meter van het loopparcours. Zij zouden samen met mijn broer Paul en schoonzus Ellen bij de start zijn.
De donderdag en vrijdag voor de wedstrijd was ik al vrij dus had genoeg tijd om alle spullen in te pakken en me nog druk te maken over die tik in mijn fiets. Wat kun je daar druk mee zijn zeg. Dacht lekker de dagen voor de wedstrijd op de bank te taperen maar dat kwam er niet echt van. Was ik niet met de fiets bezig dan verzon ik wel dat ik toch met schoenhoezen ging fietsen die ik nog niet had. Of dat ik i.p.v. bananensmaak repen toch voor de “cream&cookie” ging… nog even halen bij de Decathlon.
Uiteindelijk is het natuurlijk allemaal gelukt en ben ik vrijdag met fiets en spullen naar Almere gereden voor de briefing, registratie en inchecken van de fiets. Eerst nog even koffie gedronken bij mijn ouders op de camping. Die zaten in het hol van de leeuw, camping stroomde helemaal vol met campers gevuld met triatleten.
Vervolgens naar de Esplanade gereden. Samen met Wilbert, Harry en Maryl naar de briefing. Voor de zoveelste keer in het hele traject dacht ik: het is nu echt! Na de briefing nog even koffie gedronken met Jörgen en Andrea en wat kledingstrategieën doorgenomen met het oog op de laatste weersvoorspellingen. Daarna heb ik mijn fiets ingecheckt. Mooi plekje, makkelijk te vinden, vlak bij de uitgang van de wisselzone. De terugweg naar huis was er 1 van hoosbuien en file, waardoor het stapelen van koolhydraten in gevaar kwam omdat ik veel langer onderweg was als gepland. Onderweg maar wat krentenbollen van de pomp naar binnen gedrukt. Thuis snel rijst en kip in de pan gegooid. Nog wat spullen klaargelegd en de nieuwe schoenhoezen geprobeerd.
Toen ik om half 10 naar bed ging begon de spanning tot ongekende hoogte te stijgen. Had de nacht ervoor goed geslapen en hield er al rekening mee dat van slapen niet echt veel terecht zou komen. Blijkbaar heb ik nog wel geslapen want ik werd 3 keer wakker met een zeiknat t-shirt van het zweet (angstzweet?).
4.15u ging de wekker. Eerste gedachte: jaar getraind en naar uitgekeken, gaat vandaag echt gebeuren!
Het was vanwege het voedingsplan al 2 maanden bekend wat ik die dag zou gaan eten en drinken dus dat was lekker overzichtelijk. Het voedingsplan was ook al uitvoerig getest op lange trainingsdagen, wat goed bleek te werken. Het begon met heel veel havermoutpap 3 uur voor de start. 2 uur voor de start nog 2 witte boterhammen, 1 uur voor de start nog eens 2 en vlak voor de start een reep. 1 en ander werd weggespoeld met sportdrank.
Na het ontbijt nog wat spullen in de auto gegooid en nog een bak koffie gedronken. De kinderen waren al bij opa en oma op de camping in Almere dus dat was lekker rustig. Op het laatste moment toch Esther maar gevraagd te rijden. Had ik alle rust om het voedingsplan verder af te werken.
Onderweg belden Jörgen nog die met zijn vader ook al onderweg was. Ook helemaal hyper… we besloten er een feest van te maken.
Eenmaal aangekomen in Almere merkte ik dat de zenuwen die ik daarvoor met ups en downs had plaats maakte voor een soort van focus die ik nog nooit meegemaakt had. Rustig gevoel maar wel zo goed als afgesloten van alles wat er om me heen gebeurde. Mijn vader vroeg de avond na de triathlon of ik wel in de gaten had dat zij bij de start waren…
Rond 7 uur heb ik een rustig plekje opgezocht in het theatergebouw om mijn wetsuit aan te doen. Om 7.15u stond ik klaar en kwam ik Wilbert nog tegen waarna we elkaar succes gewenst hebben. Daarna ben ik bij mijn vader, broer, schoonzus, Esther, Cas en Tim gaan staan die aan de andere kant van het hek van het startvak stonden. De dagen voor de wedstrijd maakte ik me af en toe wel eens wat zorgen over de vorm en mijn energieniveau. Heb ik misschien niet te hard getraind waardoor mijn lichaam nu toch nog te vermoeid is? Terwijl ik stond te wachten om het water in te gaan kwam aan al deze twijfel definitief een einde. Ik wilde maar 1 ding, dat water in en snel! Ik steeg bijna op van de adrenaline…
Mooi moment die start… lig je daar met honderden atleten bij elkaar in het water die allemaal net zo naar dat moment hebben uitgekeken als ik. De heroïsche Callenge muziek uit de speaker… en gaan!!!
Ik had me voorgenomen om met zwemmen geen “gevechten” aan te gaan. De focus op ritme. Vanaf de kade gezien moesten we, in tegenstelling tot bij de halve 2 jaar geleden, naar rechts zwemmen. Ik was al meer aan de linker (buiten) kan gaan liggen om de drukte te vermijden. Dat pakte goed uit, ik kwam al snel in rustig vaarwater. Kon lekker mijn eigen tempo zwemmen en focussen op een lange slag. Na 5 minuten zat ik eigenlijk al in een heerlijk ritme, wat ik voor mijn gevoel de hele dag wel vol kon houden. Misschien toch iets sneller zwemmen? Ik besloot dit tempo gewoon een half uur vol te houden en daarna eventueel te versnellen.
Na ongeveer 3 km kreeg ik de eerste tegenslag te verwerken, kramp in mijn bovenbeen en niet zo’n klein beetje ook. Kon van de pijn echt niet verder zwemmen. Raakte gelukkig niet in paniek en ben op mijn rug gaan liggen. Ik zag dat 1 van de kanomannen meteen naar mij wijzen en mijn kant op komen. Ik weet niet wat die mannen normaal in zo’n situatie doen, maar ik besloot dat ze me niet aan mochten raken en riep: “Kramp, gaat zo weer over!” Dat stelde de kanoman gelukkig gerust, want nu bleef hij van een afstand kijken. Ik moest denk ik in totaal 3 minuten blijven liggen waarna de kramp langzaam wegtrok. Ik besloot maar weer rustig te gaan zwemmen zonder mijn benen te gebruiken, waar ik normaal toch al niet veel mee doe bij het zwemmen. Dat pakte goed uit, na een paar minuten was de pijn helemaal weg. De laatste kilometer ging eigenlijk ook weer heel soepel. Ik schatte in dat ik er ongeveer 1 uur20 over gedaan zou hebben. Toen ik het water uit was zag ik 1 uur15 op mijn klokje J.
De wissel duurde zoals verwacht lang. Ik ging voor comfort en wilde aan echte fietsbroek aan i.p.v. een tri-suit. Verder heb ik veel tijd gestoken om mijn voeten goed droog te maken. En de fietshandschoenen wilde met die vochtige handen maar niet aan… Het was ook nog een behoorlijk stuk lopen van de kleedruimte naar mijn fiets, die helemaal bij de uitgang van de wisselzone stond. Omdat de grond zeiknat was ben ik er op mijn fietsschoenen naar toe gelopen wat niet echt soepel ging. Totale wisseltijd incl. toiletbezoek: 15 minuten.
Vlak bij mijn fiets stonden mijn supporters. De groep had zich inmiddels uitgebreid met vrienden Bram en Petra die de start toch echt te vroeg vonden ;). Wat was dat lekker die aanmoedigingen! Het zou 6 uur duren voordat ik die weer zou krijgen (dacht ik). Ik had namelijk iedereen geadviseerd pas bij het lopen te komen kijken. Erg lastig om op het goede tijdstip op een goede plek langs het fietsparcours te komen en ik ben in een flits (of overschat ik nu mijn snelheid..) voorbij.
Het regende aan het begin van het fietsen. Harde wind was er eigenlijk constant. Ik had me hier al helemaal op ingesteld en merkte dat ik er eigenlijk geen last van had.
Het was gelukkig minder koud dan ik verwacht had. Ik zou de hele rit in hartslagzone D2 rijden en dat gaf me veel houvast. Net als bij de tegenwindtraining die ik in de voorbereiding gedaan heb, keek ik alleen maar naar de hartslag en niet naar de snelheid. Vrij snel nadat we Almere uit waren zat ik alweer in een lekker ritme. Blijven trappen met dezelfde hartslag, elke 20 minuten een gelletje en elke derde 20 minuten van het uur een reep. De eerste ronde van het fietsen was best druk met de fietsers van de halve erbij. Dat zorgde soms wel voor wat irritatie voor atleten die je inhalen en vervolgens zachter gaan rijden.
Op het einde van de eerste ronde had ik weer even wat tegenslag. Ik was bezig om mijn repen te ordenen in het tasje wat ik op mijn bovenbuis had en keek hierdoor lange tijd naar beneden. Er zaten een tiental renners voor me die ik vanuit mijn ooghoeken zag afbuigen naar rechts. Zonder nadenken volgde ik deze sliert en ging weer verder met mijn repen. Toen de repen weer goed lagen keek ik weer goed om me heen en realiseerde ik me dat ik zonet de dijk afgereden was. Ik zag ook geen blauwe startnummers meer om me heen. Shit, verkeerd gereden. Gauw de weg af en via het fietspad weer terug voor nog een ronde. Omdat me dit te vaak gebeurt werd ik hier flink pissig van. Eenmaal weer op de dijk schatte ik in dat ik hiermee 3 a 4 minuten mee verloren had, kon ik mee leven.
De tweede ronde zou normaal zwaarder moeten zijn maar dat was in mijn geval niet. Tijdens deze ronde werd ik op 3 plaatsen verrast door supporters. Wat geweldig als je dat niet verwacht, en ineens op verschillende plekken familie en vrienden ziet staan met een spandoek en een groot bord met de tekst: “Robby, don’t stop till you’re proud!”.
Dat gaf me echt een boost. Helemaal toen tijdens het fietsen ook nog het zonnetje doorbrak. Ik merkte dat ik mij eigenlijk alleen maar sterker begon te voelen i.p.v. vermoeid. Voor ik het wist was ook de tweede ronde bijna voorbij en kon ik me opmaken voor de wissel en de marathon. Ik had bedacht om het laatste kwartier in D1 te fietsen om mijn benen tot rust te laten komen. Bij de wisselzone stonden ook weer supporters die ik even snel vertelde dat het heel goed ging.
Het afstappen van de fiets vond ik bij lange koppeltrainingen altijd wel even spannend; hoe voelen de benen, hebben ze nog zin om te lopen? Als er een foto zou zijn van het moment dat ik mijn eerste pasjes zette nadat ik van de fiets afkwam, zou ik met een big smile op de foto staan. Wat voelden mijn benen nog goed! Kreeg ook meteen zin om te rennen. Eerst nog even omkleden. Ook bij de tweede wissel weer een volledige kledingwissel, wilde mijn meest comfortabele hardloopkleding aan hebben.
Bij de eerste meters voelde ik dat het met de fysieke gesteldheid na ruim 7 uur nog helemaal goed zat. Ook het lopen zou ik in D2 afwerken. In het begin een beetje aftasten hoe hard je dan loopt. De eerste kilometers waren onder de 5:30/km. Ik verwachtte dat het bij iedere kilometer wel iets op zou lopen. Dat gebeurde ook na 6 kilometer maar voelde allemaal nog goed en alles was onder controle. Na 10 kilometer merkte ik dat ik op een hartslag van 145 het meest ontspannen liep en besloot die hartslag aan te houden en niet meer naar kilometertijden te kijken. Net toen ik dat besloten had zag ik in mijn 2e ronde een voor mij onbekend persoon in een Aquapoldro tri-suit voor me. Dat moest Bernard zijn. We raakten aan de praat en ik vond het eigenlijk best gezellig. Ondanks dat we niet helemaal hetzelfde tempo hadden, toch ruim een halve ronde samen blijven lopen. Hoe kan dat nou dacht ik, bijna halverwege de marathon in een triathlon even gezellig kletsen… Op een gegeven moment ving een andere atleet een gesprek van ons op en hij haakte daar ook nog even gezellig op in en heeft ook een stuk met ons samen gelopen. Geweldig moment!
Op een gegeven moment hebben we elkaar succes gewenst en zijn we weer ieder ons eigen tempo gaan lopen. Elke ronde keek ik er weer naar uit om langs de camping te lopen waar al mijn supporters stonden. Het leek wel of ze elke ronde een nieuw spandoek ophingen. Fantastisch! Verderop, in het park stond Margo ineens langs het loopparcours, erg leuk! Als ik het goed gezien heb zat Sander met de kleine op een kleedje in het gras. Hinke en Rina stonden de eerste 2 looprondes net na het finishterrein. Allemaal opstekertjes die erg fijn zijn, zeker in de laatste fase.
Inmiddels had ik mijn derde ronde er op zitten en dat betekende dat ik op de helft van het lopen zat. Voelde nog goed allemaal. Ik had voor vooraf vaak afgevraagd wanneer het “instortmoment” zou komen, de dag ervoor nog met Andrea over gehad. Want dat die zou komen stond voor mij vast. Ik vermoedde dat het wel ergens rond de halve marathon zou zijn….
Toen ik me op 25km nog steeds goed voelde besloot ik de stoute schoenen aan te trekken. Ergens in de voorbereiding heb ik het, n.a.v. een gesprekje met Wilbert en Harry, met Margo gehad over eventueel wandelen en wat zij daar van vond om daar van te voren over na te denken en een soort plannetje voor te maken. De reactie van Margo verraste mij enigszins. Het was kort samengevat (en misschien een klein beetje overdreven): niet doen, versnellen bij 30 kilometer… ik vond dat mentaal gezien wel een hele interessante maar dacht dat het te hoog gegrepen zou zijn. Omdat ik me na 25km nog zo verrassend goed voelde, besloot ik dit gekke idee uit te proberen. Vanaf 30km voerde ik mijn pasfrequentie iets op en voor mijn gevoel ging ik veel sneller. Voelde goed, zag het helaas niet terug in de kilometertijden. Waarschijnlijk maakte ik gewoon kleinere passen. Het feit dat ik nog met dit soort vraagstukken bezig was, gaf mij voor het eerst in het hele traject echt het gevoel dat ik het zeker ging halen.
In de laatste fase begon mijn maag nog wel wat raar aan te voelen. Niet misselijk maar fris is anders. Vast blijven houden 1 gel per 20 minuten of misschien overstappen op sportdrank? Ik besloot net zo lang gels te nemen tot het er weer uit kwam. Wat was ik die zooi zat zeg. Helemaal omdat de verzorgingsposten in de laatste fase alleen nog gels met cafeïne hadden. Die vond ik altijd al verschrikkelijk smerig.
Inmiddels ging ik voor de laatste keer het finishterrein voorbij, dat betekende nog 1 ronde! Het voelde als het ingaan van een soort ereronde. Ik voelde ook een enorm euforisch gevoel opkomen van het idee dat ik het gewoon ging halen. Esther, Cas en Tim waren al bij de finish. “Nog 1!” riep ik tegen ze. Toen ik na het finishterrein de hoek omliep zag ik tot mijn verrassing Paul (met wie ik in de aanloop samen nog de halve van Amsterdam gedaan heb) en Vincent ook nog staan, die ondanks alle perikelen in Apeldoorn tochgekomen waren. Top!
De laatste ronde was echt wel zwaar. Voor de laatste keer langs de camping voor aanmoedigingen. De camping zat op ongeveer 4km van de finish. Mijn vader vond die 4km te verwaarlozen t.o.v. de overige 38 en riep: “Klasse jongen, je bent er!”. Het voelde allerminst dat ik er al was met nog 4km te gaan en liet dat ook merken…
Op het laatste rechte stuk voordat ik het finishterrein opging begon zich waarschijnlijk al een big smile op mijn gezicht af te tekenen, een onbekende toeschouwer riep: “Je laatste ronde zeker, dat kunnen we wel zien!”
Wat een geweldige climax van een geweldig jaar! Familie, vrienden en clubgenoten (zelfs Harry na het volbrengen van zijn hele!) erbij. Wat een ontlading voelde ik. Het was leuk dat de speaker ook mijn naam riep toen ik op de finish afliep. Toen ik bijna bij de streep was kwam Cas met een grote beker op mij afgerend. Ik zag later dat op die beker de volgende tekst stond gegrafeerd: “Voor de liefste uitslover”. Uitslover was gedurende het jaar namelijk mijn bijnaam geworden thuis. Na de finish natuurlijk iedereen met mijn bezwete lichaam geknuffeld en gezoend 😉
In een vlugge blik toen ik onder de finish doorliep dacht ik een tijd van 12:08 nogwat gezien te hebben, waar ik heel blij mee was. Ik had met mijn collega Maurice Winterman, die medailles graveert bij sportevenementen, afgesproken dat ik nog even bij zijn stand langs zou komen zodat hij mijn medaille zou graveren. Toen ik bij zijn stand in het theater aankwam, zag ik mijn naam met 11:59:02 staan. Die tijd klopt niet, zei ik. Dus wel, maakte het allemaal nog mooier.
Bij de finish voelde ik me eigenlijk nog best fit, ongelooflijk. Toen we een uurtje verder waren en ik wat gegeten en gedronken had kwam de vermoeidheid echt binnen knallen. Ik moest natuurlijk nog de fiets en alle spullen ophalen… Gelukkig wilden Paul en Vincent dat voor me doen, nogmaals dank! Paul nam zelfs mijn fiets mee naar huis die hij de volgende dag afgespoeld en wel bij me thuis bracht, super!
Ik wil familie, vrienden en clubgenoten bedanken die me zaterdag aangemoedigd hebben, mij gedurende het afgelopen jaar van tips voorzien hebben, geholpen hebben, samen met mij getraind hebben. Margo voor de schema’s en goede adviezen.
In het bijzonder wil ik mijn vrouw Esther, zonen Cas en Tim en mijn ouders bedanken. Van hun heb ik alle ruimte gekregen om te trainen. Van Esther mochten de trainingen prio 1 krijgen, zodat de rest er maar een beetje omheen gepland moest worden. Mijn ouders hebben menig keer extra op moeten passen, als Esther moest werken en die ene kwaliteitstraining toch echt afgewerkt moest worden… Als Esther, Cas of Tim in de toekomst een droom (want dat was dit voor mij) willen verwezenlijken, zal ik daar zelf graag aan mij helpen en er een stap voor terug doen.
Groet Rob
