Wedstrijdverslag door Wilbert Pannekoek
Wat begon als een mooie dag, eindigde helaas weer in mineur. Weer de maag, weer na 7 km op het lopen en wéér werd het niet beter…
Voor de mensen met haast of geen zin om te lezen, hier de korte samenvatting: Het ging lekker, toch kilometer 7 bij de marathon weer lopen overgeven.. k#tmaag,.. DNF.
De lange versie:
Vrijdag met Maryl naar Almere om samen met Harry de fiets en andere zaken in te checken. Ondanks dat het water met bakken uit de lucht kwam, niks aan het handje. Samen met Harry ook nog even zitten bomen over de mogelijke kledingkeuzes. Nadat we er achter waren gekomen dat onze fietsen haast in teamcompetitie-opstelling bij elkaar stonden, nog even een bak koffie, en op naar huis voor een vezelarme avondmaaltijd.
Op zaterdagochtend veel te vroeg weer op naar Almere. De weersverwachtingen waren enigszins verbeterd, maar er werden nog wat buien verwacht. Even de laatste dingen aangepast en alle onnodige zooi verwijderd uit de wisseltassen. Op naar de zwemstart dan maar, waar Harry, Rob en ik nog even de laatste succeswensen met elkaar uit hebben kunnen wisselen. De zwemstart kwam eigenlijk toch nog heel snel.
Erg veel drukte, maar uiteindelijk na 1:07 uit het water gekomen. Dik tevreden, en op naar de wissel. Helaas was het in de wisselzone erg druk, dus gecombineerd met alle extra kleding leverde dat een langzame wissel op. Ook iets met fietshandschoenen die niet aan wilden 😉
Op de fiets bewust mezelf niet over de kop gejaagd. Helaas werkte de eerste 20 minuten de hartslagmeter niet mee, waardoor het even koffiedik kijken was, maar uiteindelijk werkte deze ook mee.
Wat is die polder enorm lang en uitgestrekt! En wat staat er dan ook erg veel wind.. Desalniettemin netjes op mijn voedingsschema gelet, en na het debacle van vorig jaar ook bewust overgestapt op een volledig vloeibaar voedingsplan. Erg blij dat ik na 180 km fietsen kon beginnen met het lopen. Hier zou het moeten gaan gebeuren, rustig starten en daarna proberen te versnellen.Dit leek de eerste ronde prima te gaan.
Rondes van iets boven de 5 minuten per kilometer, dus lekker steady. Echter, kort na het ingaan van de tweede ronde draaide de maag zich om. De struiken opgezocht, maar er kwam nauwelijks iets uit. Geprobeerd de draad weer op te pakken, wat in eerste instantie leek te lukken. Maar na een kilometer begon de maag weer samen te knijpen. Geprobeerd het er uit te wandelen, maar de pijn nam alleen maar toe
Na een hoop binnensmonds schelden en tieren na 5 kilometer wandelen, dribbelen, weer stoppen met maagpijn, wandelen enzovoort, besloten te stoppen. Het uitwandelen van een hele triathlon heb ik vorig jaar al gedaan en om dat nu nog een keer te doen, was in mijn ogen van weinig meerwaarde. Dus op naar de afterrace zone, waar ik net na het douchen nog maar eens een keer over mijn nek ging, waarop collega-atleten zelfs vroegen of ze me wel alleen konden laten 😉 In ieder geval de komende jaren de focus op de andere afstanden, voorlopig wel even klaar met (kotsen op) de lange afstand.
Ondanks dat de dag verre van gepland is verlopen, heb ik wél enorm genoten van het voorbereidingstraject. Dit was ook niet mogelijk geweest zonder alle hulp van Maryl! En ook dankzij de schema’s van Janine was ik nooit zo goed voorbereid geweest! Jammer alleen dat de maag de lange afstand minder waardeert dan dat ik dat doe…
Wilbert