Verslag door Jaap Morgenstern
Het plan was om vakantie en het bezoeken van vrienden te combinere met de triatlon van Cairns. Het was een heel gedoe om met een fiets, alle sportuitrusting en overige vakantiespullen te reizen en het verliep niet al te soepel, maar uiteindelijk kwam alles op de plaats van bestemming: het tropische Cairns, waar het in de winter prima sportweer is met zo’n 26-28 graden.
Alles ademde Ironman in de stad en het was erg leuk om de sfeer te proeven en andere triatleten te ontmoeten bij het inschrijven en de verdere voorbereidingen. Vooraf had ik, ondanks de vertraging die ik met de reis had opgelopen, voldoende tijd om het zwemparcours en het zwemmen in zout water en golven nog te oefenen en ook om het fietsparcours en de verplichtte afgifte van de sportspullen in T1 en T2 de dag ervoor (wat zo’n 25km van elkaar vandaan lag), te regelen.
De wedstrijd dag begon vroeg: om 4:10 met de shuttlebus naar Palm Cove waar het zwemonderdeel plaatsvond. Na de laatste spullen te hebben klaargelegd bij de fiets ging de optocht triatleten in het donker over het strand naar de zwemstart, zo’n 20 minuten verderop. Ik was benieuwd of we in het donker zouden starten, maar het werd snel licht en om 6:30 klonk het startschot. 20 minuten later was ik aan de beurt voor de ‘ Rollende start’ met 6 atleten tegelijk. Heel andere koek, dat navigeren in de golven! Gelukkig bleek ik redelijk op koers te blijven en met 36 minuten verbaasde ik mijzelf.
Na het doorrennen van een erg lange wisselzone begon de fietstocht over de prachtige ocean road ‘where rainforest meets the ocean’. 2 jaar geleden moesten een aantal fietsers nog afstappen en wachten tot een grote zoutwater krokodil de weg had overgestoken. Dit jaar alleen enthousiaste supporters langs de kant. Het parcours bevatte weinig hoogtemeters en was eenvoudig: eerst 35 km naar het noorden en dan terug, langs Palm Cove en naar T2 in Cairns in 2:46.
Het loopparcours was geheel op de boulevard en over de stijgers van de haven en er was veel enthousiast publiek. Ik deed 1:50 over het lopen en finishte in 5:20. Heel tevreden en een het was een geweldige ervaring!
Het was vervolgens prachtig om de finish te zien van de Ironman winnaar Josh Amberger en Sarah Crowley, maar wat pas echt indrukwekkend was, was de finish van de ‘ gewone ‘ Ironmans ’s avonds. Wat een sfeer en wat een prestatie! Indrukwekkend en het heeft me nog extra op scherp gezet.
Een heel positieve ervaring en hoewel ik nog geen Ironman ben, ben ik ook geen Rusty Boy meer ?.
Nu op naar mijn Ironman in Vichy in augustus.
Jaap
