Wedstrijdverslag 1/2 Triathlon Klazienaveen 16-07-2017 (2)

Verslag door Marjon Werink

 

De halve van Klazienaveen 16 juli 2017 : “ Something Just Like This”, OLMC ’17.

Na de generale van drie weken geleden, de 1/3e in Oud Gastel, stond ik dan eindelijk na een intensieve voorbereiding aan de start voor de halve triatlon in Klazienaveen. Slechts de wind zou een minpuntje kunnen zijn. Het was echter niks vergeleken met de regen en wind die de 1/3e hadden geteisterd. Die dag had dan me dan ook een aantal leermomentjes opgeleverd:  sokken aan tijdens het lopen,  geen tripakje maar een deelbaar setje, en ‘zorg’ voor de beenspieren want de grootste uitdaging nu was de halve marathon.  M.u.v. de 14 km in Oud Gastel had ik de afgelopen 8 weken geen looptraining meer gedaan wegens een hielblessure.

Niks kon me verder afhouden van het vertrouwen dat ik had opgebouwd mbv het trainingschema. Wat ik daarnaast ook in mijn rugzakje mee nam was een mantra voor het behoud van ritme:  https://www.youtube.com/watch?v=KBDJoyH6SCw . En uiteraard het advies  ‘ga vooral genieten!’ dat iedereen me zo op het hart had gedrukt.  Om alvast op de afloop vooruit te lopen, alle drie hebben stand gehouden en zijn gezamenlijk erg belangrijk geweest om een mooie ervaring rijker te zijn. Het feit dat dit de eerste keer was dat ik een halve deed maakte dat alles waar ik onzeker over was en de pijntjes hier en daar tegelijkertijd geruststellend was.

En dan de wedstrijd. Totale tijd: 6.18.07

Het zwemmen, 1900 m, in het kanaal was heerlijk, één lange baan met lekker veel ruimte.   Al snel lukte het niet meer om achter twee dames aan te blijven zwemmen die van plan waren bij de kopgroep ( 10 dames?) aan te sluiten. Jammer maar dat mocht de pret niet drukken want op zo’n 2 minuten achter mij zwom de volgende groep, Na uiteindelijk 8 heren ingehaald te hebben die 10 min voor de dames gestart waren  dat motiveert!,  bereikte ik de mat. Tijd 31,45 min. En zoals later bleek op 2 min van Cora Vlot (mijn age groep en in Oud Gastel, zonder wetsuit, was er op de 1400 meter nog een verschil van 4 minuten, dus niet verkeerd).

Fietsen 93 km:   4x een ronde van 23+ km. Zo lekker als de 1e ronde ging, zo vervelend was de 2e want toen ik die in volle vaart inging belandde ik in een andere wedstrijd (de 1/8 vlgs mij) met als gevolg een ronde lang ‘gedoe’.  De eerste 5 km gingen nog wel  omdat ik heel veel dames inhaalde die natuurlijk nog moesten bijkomen van het zwemmen,  totdat ik in een groep gelijkgestemde belandde.  Tja en dan kun je er op wachten of niet maar dan weet je dat die nare bromvliegen zich ermee gaan bemoeien.  En als je én tegenwind én veel bochten én straatstenen ipv asfalt hebt dan zorgt de NTBjury voor veel onrust in de hitte van de strijd.  Het fluitconcert van de achteropzittende dame zorgde ervoor dat ik uit m’n  concentratie gehaald werd. Zoekende naar de beste tactiek, en dat geldt uiteraard ook voor de anderen,  kwamen we er met z’n allen niet zo 1,2 3 uit. Ik realiseerde me toen dat veel techniekoefeningen van de fietstraining hier toegepast moeten worden en dat hielp! En dan maakt het volgens mij ook niet uit dat de hsm dan even wat vaker uitslaat.  Helaas net op het moment dat ik weer door iemand gepasseerd werd die me vervolgens afsneed, kwam motormuis langszij en dacht ze me blij te maken met een waarschuwing. Toen dacht ik oke, jij je zin. Ik had niet eerder de noodzaak gevoeld me dan maar terug te laten zakken maar blijkbaar is dat dan nodig om je eigen wedstrijd veilig te stellen. Ik baalde wel  want ja het haalde me flink uit m’n ritme en voelde als een grote energielek. Het was de eerste keer dat ik dit meemaakte en ik had dan wel geen gekleurde kaart of zoiets gezien, maar was wel tot het einde ongerust of het horen noemen van mijn nummer en de wilde gebaren die gemaakt werden nou alleen een  waarschuwing was of dat het betekende dat ik de penaltybox in moest. (Tijd 3.14)

Het lopen was een spannende exercitie.  Ik kwam heel goed van de fiets en zo’n kleine km liep ik makkelijk weg.  Ik nam een gelletje en wat water, de hartslag was prima (laag D3) maar toen gebeurde het.  “Pang” en dan sta je dan als aan de grond genageld: ‘En nu? Nog 20 km voor de boeg! Dit is niet waarvoor ik getraind heb, wat is wijsheid?’ Tenen naar je toe dan maar wat niet gaat omdat dan de hamstring weer in de kramp schiet. De kuit strekken wordt ook meteen afgestraft omdat het bovenbeen dan weer vastschiet. Dus dan masseren dat ook voor geen meter blijkt te werken. En ondertussen al die benen die in volle vaart langszij komen. Nou, dan maar m’n veter nog even goed strikken (die was bij de wissel onder de schoenflap gekomen), en dat bleek de oplossing. Doordat omdat ik mijn been gestrekt hield bij het voorover buigen verdween de kramp meteen. Toen al wandelend over op de buikademhaling om van de ballast CO2 af te komen. Na 5 minuten vond ik het welletjes, had volledig het vertrouwen in m’n benen terug en zag geen probleem om nu nog de  vier rondjes van 5 km af te kunnen maken. Ik liep vervolgens lekker in hoog D2 en besloot dit zo te houden. Ik zou wel zien of het evt aan het eind nog naar de voorgenomen max D3 kon. Eerst maar weer ‘ genieten’.  In ronde 2  was er dan nog de noodzaak  om het intestinale systeem te ontlasten want  doorlopen met ballast kost ook uiteindelijk ook tijd en energie.  In ronde 3 was het leuk om Herbert te ontmoeten. Wegens blessureleed moest hij af ten toe wandelen  maar hij is er dan ook bijna.  Hij dribbelt met mij mee,  en na een paar minuten bijkletsen en een laatste succeswens kon ik in een lekker tempo door naar de laatste ronde. Dit rondje werd m’n snelste (laag D3) in een intussen heerlijk rustige omgeving de laatste kilometers achter me latend.  Ik kan nog aanzetten tot hoog D3 om zo mijn herstelde benen te laten merken dat ik trots op ze was en hoorde de speaker mijn naam aankondigen, nog 2 bochtjes en dan met een sprong blij en opgelucht over de eindstreep (looptijd, 2.26), het zat er op! Ik mikte mijn laatste sponsjes in de bak en liep op ‘n drafje door naar de masseurstent want dat had ik wel verdiend vond ik. Helaas waren die allemaal al vertrokken. Maar, en dat was ik me terdege bewust,  de enige echte beloning was natuurlijk dat ik mijn 1e halve triatlon had volbracht.

Trots en tevreden terugkijkend, de heftige naweeën geaccepteerd hebbende, kijk ik alweer uit naar de volgende uitdaging. Vorige week nog  toen ik voor het eerst een hele triatlon mocht aanschouwen met onze Frysmannen Andrea en Auke, en ik echt niet kon begrijpen waarom een mens dat zichzelf aan wilde doen, zeg ik nu: ‘ Ja, ik denk dat ik het toch wel beter begrijp waarom iemand die keuze maakt’.