Geschreven door Rob van Gils
Een paar weken geleden dacht ik een record “vroeg opstaan voor triathlon” gezet te hebben die ik niet snel meer zou verbreken. Omdat we met het gezin gepland hadden om naar het gevangenismuseum in Vriezeveen te gaan, moest ik om 5 uur opstaan om mijn 4-uursrit diezelfde dag te kunnen doen. Dit bleek trouwens geen straf mooie zonsopkomst en geen E-biker op de weg.
Een paar weken laten, afgelopen zaterdag, was dit record alweer gesneuveld. De start voor de halve in Amsterdam was om 8 uur en vanaf 6 uur kon je je startbewijs ophalen en de fiets inchecken. Dwangmatig als ik ben moest ik daar veel te vroeg aanwezig zijn en ging de wekker om 4 uur…
Voor de rest van de familie was dit uiteraard te vroeg om mij succes te wensen, ze hadden nog wel een briefje voor me op tafel gelegd. Vooral de tekst van onze oudste zoon Cas geeft goed weer hoe ze thuis tegen mijn hobby aankijken….
Om 4.15 uur een enorm ontbijt naar binnen werken en om kwart voor 5 uur in de auto. Ik vond het wel mooi dat ik onderweg vanaf de A1 de skyline van Almere zag, de plek waar het 9 september allemaal moet gaan gebeuren.
Maar goed, eerst de halve van Amsterdam maar eens goed doorkomen. Vanwege een defect aan de kuit had ik de laatste maanden veel te weinig kunnen lopen. Ben nu weer lekker aan het opbouwen maar de 20km kwam nog te vroeg. Zwemmen en fietsen maakte ik me vooraf geen zorgen over, dat gaat de laatste tijd prima. Het belangrijkste was dat mijn kuit het goed zou houden bij de 10km lopen. Daarnaast had ik wat nagedacht over voeding tijdens de wedstrijd en wilde ik kijken of dat werkt.
Om 8 uur dus inderdaad de rolling start zoals Paul al beschreef. Heel beschaafd wachtte iedereen tot hij of zij aangetikt werd door de official om daarna in het water te springen. Omdat ik me vooraf niet op een te halen tijd gefocust had kon ik lekker ontspannen zwemmen. Door de rolling start hoefde je niet te knokken voor wat zwemwater, wat erg fijn was. Leuke ervaring om op de plek te zwemmen waar ik een paar maanden nog met een bootje rondtufte met de familie.
Het ontspannene ging er na 1,5km af toen ik ineens kramp kreeg in mijn linker onderbeen en voet. Ik kon wel doorzwemmen maar het deed best zeer. Toen ik uiteindelijk na de 2km het water uitklom was de kramp redelijk weggetrokken en “rende” ik naar fiets. Even wetsuit uittrekken…. bam, weer kramp en nog wat heviger als tijdens het zwemmen. Nog nooit meegemaakt. De gedachte dat ik zo niet verder kon schoot al snel door me heen. Van tevoren had ik besloten dat ik het traject van de hele zou stoppen als ik in Amsterdam de halve minus 10k niet zou kunnen voltooien. Deze kramp ging dus gepaard met de nodige emoties die verbaal hun uitweg vonden in de wisselzone. Zo sociaal als alle atleten nog waren voor de wedstrijd bij het inchecken van de fietsen (praatje hier, praatje daar), zo keihard werd ik genegeerd door iedereen terwijl ik daar kermend van de pijn bij mijn fiets lag. No hard feelings trouwens, zou hetzelfde doen als ik zag dat het kramp was 😉
Na een paar minuten werd het minder en kon ik mijn wetsuit uitkrijgen. Ik besloot om in ieder geval te proberen om op de fiets te klimmen. Heb al rekkend en strekkend nog wat gedronken en een gelletje naar binnen gewerkt en toen met de fiets de wisselzone uitgelopen. De spieren in mijn linker kuit en bovenbeen stonden zo strak dat ik er gitaar op kon spelen. Eerste stuk geprobeerd rustig aan te doen en om de paar minuten even de pedalen staan en het linker been strekken. Dit zorgde ervoor dat de snaren langzaam aan wat minder strak kwamen te staan. Na ruim een uur kon ik weer voluit D3 fietsen en kon ik er weer een beetje genieten. Ik kijk tijdens het fietsen bewust nooit naar de gemiddelde snelheid maar alleen naar de hartslag, ik verwachtte een slechte fietstijd. Als het lopen maar goed gaat dacht ik. Achteraf bleek ik toch nog bijna 32 gemiddeld over 90km gereden te hebben. Dat is voor mijn doen top en ben er uiteindelijk heel tevreden mee.
Dan het lopen… vooraf het grootste zorgenkindje. Opdracht van Margo: D3 tot zover het goed voelt en maximaal 10km. Ik heb dit seizoen nog niet veel fiets-loop trainingen en wedstrijden gedaan dus de overgang was wel weer even wennen. Ik bedacht me tijdens het lopen dat ik ook nog nooit 3 uur achter elkaar in D3 gefietst had, dus dat maakte de overgang ook wel zwaar denk ik, vooral voor de bovenbenen. Ik dacht rustig te beginnen maar naar een kilometer bleek dat volgens mijn horloge 5:33/km in D4 te zijn… Even gas terug nemen. Na een kwartier kwam ik lekker in mijn ritme en de kilometertijden kropen langzaam richting 6:00/km wat een beetje de verwachting was. Uiteindelijk helemaal geen last van de kuit gehad, daar ben ik erg blij mee. Volgens mijn Garmin heb ik er 4 uur 26 over gedaan. Als ik daar nog een uurtje bij op tel was ik op 5 uur 26 uitgekomen. Maar goed, als…
Een voordeel van het uitstappen was dat ik bij Paul zijn finish kon kijken. Ben na de “finish” met mijn fles proteïne drank die ik bij de finish in mijn handen gedrukt kreeg op een plek gaan staan waar ik goed zicht had op het laatste rechte stuk en de finish. Na ongeveer een kwartier zag ik Paul aankomen. Dit moest dan zijn laatste rondje zijn en dan zou hij bij 5:30/km op…. nee dat klopt vast niet… Paul zei vooraf dat hij rond de 5:20 uit wilde komen en dat leek mij al heel ambitieus. Dus dan klopt 5:06 niet. Nog een keer rekenen, klopt toch wel. Paul aangemoedigd toen hij voorbij kwam en terloops gevraagd of het echt zijn laatste rondje was, Paul knikte enigszins vermoeid (hoe kan dat toch). Terwijl Paul met zijn laatste rondje bezig was kwam ik Shirley (de vouw van Paul) weer tegen. Heb geprobeerd wat begrip te kweken voor die honderden malloten die daar zichzelf aan het afbeulen waren 😉 Uiteindelijk kwam Paul na 5:06 en een beetje over de streep. Wat een toptijd, respect!
Al met al een mooie dag bij een fantastisch georganiseerde triathlon. Op naar Almere 🙂