Verslag door Paul Karrenbeld
Halve Triathlon – Amsterdam – 17 juni 2017
Na een half jaar trainen met hulp van de schema’s van Margo was het gisteren tijd voor het hoogtepunt in mijn jaarplanning: mijn eerste halve triathlon. Het afgelopen jaar heb ik lekker getraind en inmiddels had ik mijn persoonlijk doel van finishen, met als het even zou kunnen een tijd tussen de 5,5 en 6 uur, al ietsjes bijgesteld naar die mooie grens van 5,5 uur.
In eerste instantie had ik een hotelkamer geboekt voor de nacht van vrijdag op zaterdag. Dat leek handig, maar toen ik er donderdag wat beter over nadacht, toch tot de conclusie gekomen dat ik beter thuis kon slapen. Niet dat ik die nacht super geslapen heb, maar wel omdat het wat makkelijker was met de routine van sportdrank maken, ontbijten, 3x naar de WC, etc, etc.
Na een onrustig nachtje (wanneer komt ooit dat moment dat je geen last meer hebt van wedstrijdspanning?), ging de wekker om 4.30 uur. Nederland was nog niet wakker en ik eigenlijk ook niet. Mijn vrouw Shirley, die voor de eerste keer mee ging naar een wedstrijd, was zelfs wakkerder dan ik. En neem van mij aan: dat komt praktisch nooit voor <grijns>.
Na de gebruikelijke ochtendroutine samen op weg naar Amsterdam. Geen kip op de weg, dus dat schoot mooi op. In Amsterdam liepen we al snel tegen Rob aan, die nog net ietsjes eerder die kant op gegaan was. Samen met Rob de voorbereiding in en om iets voor achten op naar de start.
De start was een zogenaamde rolling start. Iedere 5 seconden startten er 5 atleten en het was aan je jezelf om je in de delen rond de zwemtijd, die je verwachte te kunnen halen. Ik moet zeggen: zo’n start is een verademing vergeleken met het duwen, schoppen en stompen (allemaal natuurlijk volledig onbewust) tijdens een divisiewedstrijd. Het zwemmen was in de Amstel en dat ging lekker.
Af en toe wel het idee dat er wat diesel in het water zat, maar dat mocht de pret niet drukken. Voor mijn doen heb ik super gezwommen. Volgens Garmin zelfs 1,46/km gemiddeld en dat haal ik normaliter nooit. Wel fijn dus, zwemmen met een wetsuit.
Bij de wissel zag ik Rob op de grond zitten. Verder weinig aandacht aan besteedt, maar na de wedstrijd vertelde me Rob dat hij enkele minuten in de wisselzone heeft gelegen met kramp in zijn kuit. Helemaal niets van meegekregen.
Ook het fietsen ging lekker. Gemiddeld 33 km/uur over bijna 90 km. Wat me opviel was dat de jury erg streng was. Er werd regelmatig een blauwe kaart uitgedeeld voor stayeren en menig atleet was er erg kwaad over. Alle inhaalacties dus maar op volle kracht om te voorkomen dat ik zelf ook 5 minuten de penalty box in moest. Het parcours was leuk en op bepaalde plekken ook redelijk technisch. En op nagenoeg elke kruizing en zijweg een vrijwilliger, die het andere verkeer blokkeerde. Heerlijk! Lekker doorgefietst en uiteindelijk de 22e fietstijd volgens My Laps.
Na terugkomst in Amsterdam op naar het leukste onderdeel: lopen. In totaal 4 rondjes van iets meer dan 5 km. Ik had het niet verwacht, maar het parcours was flink uitdagend. Veel vals plat en in de laatste kilometer een flink viaduct. Na het eerste rondje spookte het door mijn hoofd: “gatverdamme, dit nog 3 keer!”. Plan was om rond de 5km/uur te lopen, maar dat kon ik niet vasthouden. Het zonnetje brak door, wat fijn was voor de toeschouwers, maar minder voor de atleten, die smachtten naar de finish. In de laatste 2 ronden zelfs een paar keer gedacht aan even wandelen, maar omdat ik werkelijk geen tijd had of ik op schema lag voor 5,5 uur en het persoonlijk doel was “finishen zonder wandelen”, heb ik me zelf toch maar door de moeilijke momenten heen gepraat.
Na het derde rondje riep Rob, die na 10 km lopen volgens planning uitgestapt was, dat het een toptijd zou worden. Leuk om te horen, maar het voelde echt wel anders. Ik liep hoe langer hoe meer op het tandvlees en het laatste rondje telde ik de kilometers af. Na voor de vierde keer dat k#t viaduct, was daar eindelijk de finish. Eindtijd was 5:06:19. Een prachtige tijd, die mijn eigen verwachtingen zwaar overtrof. My Laps vertelde me dat ik de 21e looptijd had en dat verbaasd me nog steeds.
Na de finish moest ik minimaal een half uur bijtrekken. Ik zat er helemaal doorheen, terwijl ik toch bewust onder het omslagpunt gebleven was. Achteraf denk ik dat het een zwaar tekort aan suikers was, omdat ik de gelletjes tijdens het lopen niet meer wilde eten. Ik had schoon genoeg van die zoetigheid, maar mijn lichaam wou ze denk ik wel <grijns>. Mijn vrouw vertelde me dat ik praatte als een dronkenlap en dat ik wel een lijk leek. Rob zei achteraf: “was het wel verstandig om zo diep te gaan waar je vrouw bij was?” Gelukkig was dat geen probleem. Ze vond het leuk om mee te gaan en te zien dat er meer gekken zijn zoals ik. Ze heeft me netjes verzorgd en na de combi van banaan, winegums, spekjes, water, hersteldrank en cola trok ik weer bij. En nu – the day after – overheerst het goede gevoel. Een droomtijd voor mij tijdens een prachtig evenement.
Wat is triathlon toch leuk!
