Verslag door Jaap Morgenstern
Afgelopen zondag, 27 augustus, ging voor mij een droom in vervulling: het volbrengen van de Ironman triatlon. De voorbereiding was intensief, maar ontzettend leuk met veel sociale contacten, mooie fietstochten en ik vond het erg leuk om me zo obsessief op iets te richten voor een tijdje. De combinatie van werk, privé en sporten was steeds weer een uitdaging maar het lukte goed om uitgerust te blijven en alles met plezier te doen.
Goed, dat was de aanloop, nu de triatlon zelf. Ik had gekozen voor Vichy na veel enthousiaste verhalen van onze clubgenoten vorig jaar, met name van Jolie en Andrea. Een snel parcours met goede kans op mooi weer na mijn koude en natte avontuur in Noorwegen vorig jaar (de Axtri triathlon in Bergen). En mooi weer werd het: 37 graden tijdens het lopen!
In het gezelschap van een vriend en familie was ik 3 dagen voor de triatlon aangekomen. Lekker even de sfeer proeven, verder uitrusten, wennen aan de temperatuur en natuurlijk de voorbereidingen zoals inschrijven, briefing, tasjes en fiets inleveren en de pasta party.
De wedstrijddag: spannend om eindelijk aan de start te staan! Er mocht niet met wetsuit gezwommen worden. De route bestond uit 2 lussen van 1,9km met tussendoor een klein stukje rennen over de kade. Ik zwom wel lekker maar qua snelheid had ik wat meer verwacht. In 1:26 was ik terug in de wisselzone. Even goed afgedroogd en toch maar omgekleed.
De fietsroute bestond uit 2 rondes van 90km door een heuvelachtig, vooral landelijk landschap met ook een stukje bos. Ik zat lekker op de fiets. Met Oleg, een Rus , Leonardo een brazialian en een Fransman kreeg ik steeds de aandrang om er een wedstrijdje van te maken en ik moest mn best moest doen om me in te houden en in een lagere hartslagzone te blijven. Grappig, die kleine wedstrijdjes tijdens een wedstrijd (maar ook gevaarlijk..)
Ik had verwacht om geen fiets meer te kunnen zien, maar kreeg de indruk bij 160km dat ik nog redelijk fris was. De temperatuur was ondertussen opgelopen wat in de omkleedtent goed te voelen was.
Hardlopen. De eerste kilometers waren even schrikken: pijn in mijn buik. Verkeerd gegeten of gedronken? Spierpijn na het fietsen? Even rustig aan lopen, een rondje nemen om in het ritme te komen en korte termijndoelen stellen. Na 3km zakte het gelukkig af hoewel dit wel de snelheidsbeperkende factor werd, omdat het elke keer als ik wat sneller ging lopen weer terug kwam. Maar gelukkig werd de lol hierdoor niet minder. Het was een leuke, afwisselende ronde van 10km langs de rivier de Allier en door de stad. Met name langs de rivier was het erg warm.
De organisatie van de verzorgingsposten was prima: steeds dezelfde volgorde qua drinken en voeding. Ik had de gewoonte om 1. Kort te douchen (tot hier rijen voor ontstonden),2. 2 bekertjes water te drinken 3. Aan het einde een bekertje water eover me heen te gooien. 1 post was de volgorde wat anders waardoor ik 2x cola over me heen gooide ipv water..
Het begin van de 4de ronde besloot ik om geen ‘merci’ meer te zeggen tegen de vrijwilligers en publiek en om me even te focussen op rennen. De hitte op de stukken langs de rivier werd zwaarder en mijn benen ook. Dit lukte goed en in de loop vd ronde begon zich een Big Smile te vormen en begon het feest: de finish. Wat een ultieme ervaring was dat: al die juichende mensen toen ik de finish arena binnen kwam, de muziek en het gevoel het gehaald te hebben. Ik stopte voor de finish om te klappen en buigen voor het publiek en was wat overenthousiast toen ik met de ‘Dutch Click’ over de finish sprong want meteen sprong de kramp in m’n hamstring, maar dat maakte met niet meer uit, want ik was een IRONMAN!!!
Eerst even wat gegeten en daarna mijn aspirant-collega-ironmans nog aangemoedigd die tegen 23:00 nog onderweg waren naar hun titel; mooi om die pure wilskracht te zien!