Dubbel wedstrijdverslag Veenendaal NK Masters Sprint 26 augustus 2017& Didam NK Masters OD 1 juli 2017

Verslag door Herman Aalberts

26 augustus 2017 – Veenendaal – NK Masters Sprint

(1 juli 2017 – Didam – NK Masters OD)

Ja, ja, eerst maar even terug naar 1 juli. Als afsluiting van de vakantie, waarvan twee weken in heet Italië, heb ik meegedaan aan het NK OD in Didam. Veel gezwommen in het Iseomeer. En nu ik het daar toch over heb. Ik had ergens gelezen dat het NK (Nationaal Kampioenschap) van Italië op 9 juli werd gehouden in en om Iseo. Onlangs even naar de uitslagen gegoogeld. 1100 (elfhonderd!) mannen en 150 vrouwen aan de start van één enkele afstand!

Enfin, veel gezwommen dus, verder wat gefietst en gelopen, maar niet optimaal voorbereid voor de OD in Didam. Zwemmen wordt zo langzamerhand wel een dingetje. 1500 meter in 32.18. Dat is flink in de achterhoede. Niet blij mee. De bijna 40k fietsen en de afsluitende 9,5k lopen leverden de nodige plekken winst op. Het lopen was het het begin van…

Tja, het lopen ging op zich goed. Ik kon het mooi vlak houden, maar zat wel regelmatig tegen de kramp aan. Op ruim 8k even de pas aangepast om de kramp te controleren en in 44.03 was ik over de finish. 5 meter verder schoot de kramp er vol in. Bam! (kom ik op terug).

Hoe dan ook. In een tijd van 2:26:31 een derde plek (van de zes masters 60+).

Ruim achter Rob (niet-eens-Barel-maar-van-Zanten) en 1.30 achter ene Dirk.

Na de krampsessie een week niet gelopen en het daarna weer rustig opgepakt met 2 of 3 rustige trainingen per week. 23 juli weer een training. Nu iets langer en ja hoor: het ging lekker dus… na 9 km toch maar even versnellen en toen ging het mis. Het trok in mijn kuit en na even door hobbelen toch maar wandelend naar huis. Een week later, zondag, weer rustig proberen. Na 600 meter was het weer mis. Donderdag en vrijdag 3 km rustig gelopen. Ging oké, maar de volgende training op zondag, inmiddels 6 augustus, ging het na 3 km weer mis. Nu werd het echt spannend. Binnenkort een Sprint en niet-te-missen: 17 september het WK OD in Rotterdam!

Tijd voor maatregelen, in dit geval de fysiotherapeut inschakelen.

8-8 de eerste sessie, 10-8 nummer 2 met echo. Geen grote afwijkingen geconstateerd. 11-8 stukkie lopen, hmmm. 13-8, zo’n 3 km redelijk kunnen lopen. Woensdag 16-8 na 2,5 km is het weer mis. Ik besluit niet meer te lopen tot de volgende fysio-sessie op maandag 21-8. Na een stevige massage stelt de fysiotherapeut dry needling voor. Ik ben inmiddels overal toe bereid, dus doen!

Donderdag 24-8 de behandeling. Nou, er viel heel wat te prikken en de dry needler heeft me, volgens haar zeggen, flink onder handen genomen. Ik kon het goed hebben. Weinig echte pijnpunten, maar wel veel reactie op de prikken.

De hoopvolle boodschap was. Donderdag en vrijdag rustig aan doen en elk uur rekken. Daarna, op dag drie, mag er pittig belast worden om te zien of dat een reactie geeft. Laat dat nou net de wedstrijddag zijn.

Zaterdag tussen hoop en vrees en met een stuk of 10 scenario’s naar Veenendaal. Eerst Jan even opgepikt en zo gingen de masters al keuvelend op voor een nieuwe belevenis.

Maar liefst 16 deelnemers in onze agegroup. Dat lijkt ergens op na de wedstrijden met 3 tot 6 deelnemers.

Ik was benieuwd of ik Jan zou voorblijven bij het zwemmen, want, jonge, wat heeft hij veel en serieus op dat onderdeel getraind en dan ook nog zonder de rest te verwaarlozen. Al snel (niet snel genoeg:-/) werd dat duidelijk. Zijn fiets was al weg toen ik in T1 kwam. Op het heen en weer fietsparcours, dat we drie keer moesten afleggen, konden wij zien dat het verschil nauwelijks groter of kleiner werd. Dan het lopen. Maar gewoon aan beginnen en hopen dat ik zou kunnen doorlopen/uitlopen. Ik zag Jan op sommige stukken voor mij lopen op zo’n 200 meter. Eerst maar eens zien of ik door zou kunnen lopen. Het begin was in ieder geval oké. Halverwege liep Jan nog steeds op ongeveer dezelfde afstand en voelde ik langzaam wat pijn opkomen, maar niet zodanig dat ik al aan temporiseren of stoppen moest denken. Zelfs nog wat aangezet en het leek erop dat ik zou kunnen finishen. Dat gaf al een euforisch gevoel.

Ondertussen geen idee hoe wij in het veld met onze mede60+ers lagen en daar was ik ook niet zo mee bezig. Al hoopte ik minimaal op een podiumplek voor Jan (nadat ik hem er al een keer van af had gehouden) als ik hem deze keer toch niet kon inhalen.

Toen ik helemaal opgelucht over de finish kwam hoorde ik de speaker mijn naam roepen met de toevoeging dat hiermee het podium voor de 60+ bekend was. Opluchting sloeg om in euforie. Jan en ik samen op het podium. Echt niet verwacht!

Wat hebben we genoten en met Jan’s “het leven begint bij 60”-bord deden we er gewoon nog een schepje boven op.

De cijfers zijn natuurlijk op mylaps terug te vinden, maar hier toch nog even wat Jan versus Herman cijfers en posities in het 60+ veld.

Zwemmen: 13.40 om 14.19. respectievelijk 5de en 9de

T1: 1.15 om 1.25. Oei, 10 seconden laten liggen, maar wel 1 en 2.

Fietsen: 31.00 om 31.12. 3de en 4de tijd. Jan pakte in de eerste omloop een verschilletje. En, wat betreft appels en (toffe) peren: Rina fietste in de dames eredivisie-stayeren 31.10.

T2: Geen seconde tussen te krijgen. Gedeeld eerste in 1.53.

Lopen: 21.03 om 20:22. Daar pakte ik toch nog, zowaar, een hap terug. Met name in de tweede omloop.

Eindtijd: 1:08:49 om 1:09:09. tweede en derde en op korte afstand van nummer één met 1:08:24 en een mooi gat geslagen met nummer 4 (1:11:44).

Helaas moesten we, i.v.m. een ingediend protest, een uur wachten op de prijsuitreiking. Klaas en partner en Arinka, bedankt voor het wachten en de foto’s.

Twee quotes nog.

– Tijdens het lopen haalde ik twee lopers in die ondertussen nog tijd hadden voor een praatje. Ik hoorde de één tegen de ander zeggen, terwijl ik voorbij snelde. “Kijk, ook kleine pasjes”. Waarmee ik wil zeggen. Let eens op je pasfrequentie. Ik zie vaak lopers ‘te zwaar’ lopen.

– Tijdens het fietsen reden we een mooi rondje door het finishgebied. Tijdens de tweede ronde zat ik vlak achter een rijder die de bocht niet lekker aansneed, waardoor ik wat moest afremmen en dat hoofdschuddend deed, maar vervolgens wel binnendoor kon passeren. Toch wel nuttig geweest die bochtenclinics. Klaas na afloop: “Ik zag je hoofdschudden, tijdens die doorkomst”. Kijk, dat vind ik nou gewoon een leuk momentje.

Vannacht slecht geslapen alsof de adrenaline nog niet uit mijn lijf was. Bijna 60 en nog niet getemd.

Hoe nu verder? Ik voel mijn kuit nu bij het lopen wel, maar het valt zeker niet tegen. Donderdag heb ik mijn tweede van waarschijnlijk 3 of 4 dry needling behandelingen. Op dit moment is de focus op het WK Rotterdam gericht, al staat er ook nog een H2 Teamcompetitie wedstrijd op het programma, een week daar voor. Ik wacht nog even af hoe het gaat voor ik mij definitief laat schrappen uit die deelnamelijst of dat ik het toch aandurf. Eén en ander in overleg met de teamcaptain, natuurlijk.

Zo, een hele lap tekst. Knap dat je tot hier hebt doorgelezen.

Sportieve groet en we zien elkaar!