Zaterdag waren traditiegetrouw weer veel leden, als organisator, vrijwilliger, deelnemer en supporter, betrokken bij de triathlon van Apeldoorn. Ook de jeugd was nadrukkelijk aanwezig: Femke, Gjalt en Zoe stonden op het podium in hun categorie, terwijl ook verschillende kinderen van leden hun (eerste) triathlonmedaille mochten ontvangen. Hilly en Sander hielden de eer van de vereniging hoog door snelste Apeldoorners te zijn op de kwart afstand. Daarnaast waren er nog vele andere puzzelstukjes die een jaar lang trainen bij de vereniging beloond zagen met een PR…zoals Reina, André en Viola.
Hilly en Sander als snelste Apeldoorners voor het reguliere podium.
Reina deed haar eerste Kwart, terwijl ze vorig jaar in o.a. de dames 2e divisie al verschillende sprints heeft volbracht. Reina finishte in 2:55:07 en was heel tevreden mee: “Mijn doel was onder de 3 uur en dat is dus gelukt. Ik vond het zwaar maar uitdagend en geweldig leuk met eigen publiek. Volop ruimte voor verbetering, met name in zwemmen, wissels en lopen. Ik heb de tijd …”
Voor André was het de vierde keer alweer dat hij Apeldoorn deed en wederom een PR: “Voor de vierde keer alweer deed ik mee, steeds een beetje meer ervaren. En ook steeds meer als vrijwilliger er bij betrokken. Vooraf had ik mijn doel gesteld op weer een paar minuten eraf; van 2:48 naar 2:43. Met kansrijk beter weer dan vorig jaar die vervelende regen wilde ik met het fietsen de meeste winst maken. Dat kwam helemaal goed.
Dan de vrijdag ervoor; kies doormidden gebroken. Mijn per gsm bereikbare tandarts stelde me gerust; en zonder pijn en bloed kon ik best doorgaan. die avond en nacht geen last dus ik zag het weer helemaal zitten. De wedstrijddag zelf ging eigenlijk wel op routine, spulletjes pas die ochtend verzameld en op de racer naar het Boschbad. Na even heen en weer lopen op de mat vond ik dat ik wel warm genoeg was en keurig op tijd klaar voor de wedstrijd. En mooi vooraan zodat ik baan 2 kon kiezen, ook met Chris Brands, welke er bij de start lekker rap vandoor ging.
De eerste 200m nog achter een andere zwemmer blijven draften maar dat voelde toch iets te sloom; dus daarna er maar voorbij en met een verspreid deelnemersveld redelijk rustig de mensen kunnen inhalen, af en toe krap met wel heel breed uitslaande benen. Tot één moment met een frontale botsing waarbij ik me een hele baan daarna afvroeg of die klap in mijn gezicht enige schade had opgeleverd. Het viel achteraf mee. Het 900m-punt werd door de teller gemist (ik zag Chris al uit de baan klimmen) maar stopte toch wel na het juiste aantal baantjes. Met een mylaps-tijd van 16:30 (als 8e) had ik het toch nog weer sneller gedaan dan eerdere jaren, ondanks mijn streven om rustig aan te doen.
De T1-wissel ging in 2:47 even snel als andere jaren. Het fietsen ging lekker, ook al werd ik weer ingehaald door snellere atleten. Terwijl – net als in Didam – mijn 910XT geen overgang accepteerde en enkel totaaltijd weergaf, zag ik wel dat mijn rondetijden gelukkig sneller gingen als vorig jaar in de regen en ook conform mijn streefdoel 2:43. Uiteindelijk 1:21:17 (2015: 1:26.03) gedaan over de vier heuvels. Vorig jaar als 32e nu als 27e terug op het terrein. Kijk, minder ingehaald dus. De T2-wissel ging in 2:38 weer 15 sec sneller dan vorig jaar. Dankzij de schoenlepel volgens mij.
Maar dan het hardlopen. Dat voelde zwaar; zeker de eerste ronde. Deze ging in 14:22 wel sneller dan gepland en ook vorig jaar dus volgens mij heb ik dat gevoel over zwaarte versus snelheid nog niet helemaal tijdens een wedstrijd. Helaas kwam het met rondetijden van 14:35, 15:41 en 16:29 een duidelijk groot verval. Met name de laatste ronde (okee, paar meter verder tot aan de finish) voelde onterecht best wel lekker gaan. En dat het gezin en andere bekenden inmiddels langs de kant stonden hielp ook.
Uiteindelijk met een tijd van 2:44.25 naar de finish geschreeuwd. Best tevreden met mijn Apeldoornse PR. En om me met anderen te vergelijken: 36 van de 86 overall (2015: 43e). Dus ook daar zit progressie. Toch lekker.
En wat is het heerlijk om al die clubgenoten langs het parcours te horen aanmoedigen. En niet te vergeten de motivatie van voorbijsnellende clubgenoten ⯑ De sfeer op het terrein door al die genietende sporters en toeschouwers voelde trouwens ook fantastisch.
En het mooie is om na verfrissing thuis weer terug te keren om met heel veel anderen de georganiseerde weer snel op te ruimen. Op naar volgend jaar!”
Andre op zijn laatste onderdeel
Viola deed voor de tweede keer mee aan de Achtste en ook zij zette een PR neer: “De wapenspreuk van de provincie Zeeland: `Ik worstel en kom boven`. Een spreuk die wijst op de strijd tegen het water in dit deel van Nederland. Laat dat nou ook de spreuk zijn van mijn afgelopen 1/8e triathlon in Apeldoorn. Na een jaar toch flink geïnvesteerd te hebben in zwemmen, was ik er helemaal klaar voor. Moest ik vorig jaar nog een deel schoolslag zwemmen, dit jaar zou ik een PR tijd neerzetten bij het zwemmen. Na een woelige start, waarin ik de snelle zwemmers liet gaan kwam ik mooi in mijn slag. Maar dat ging toch wel erg langzaam. Ik kon diegene voor me toch zeker inhalen. Maar helaas, de zwemmer voor mij was een mannetje met EGO, die liet niet zomaar een vrouw voor. Ging ik er keurig links langs, maakte hij zich breed en duwde mij weg. Na geworstel gaf ik het op en bleef ik er achter. Dan maar bij het keerpunt. Maar ook daar liet hij me niet voor. Bij het 3e keerpunt deed ik een 3e poging en ja hoor: gelukt! Maar wat gebeurde daarna: werd ik even van rechts ingehaald en opzij geduwd. Ik kwam op een gegeven moment zelfs in een andere baan links. Nou ja, zeg! Dan er maar achter blijven. Samen kwamen we uit het bad en sprintte ik bij hem weg, dan maar hard fietsen. En dat ging lekker! Ik kreeg mooie support van mijn club collega’s aan de kant van de weg. Na een wissel nog 5 km lopen. En ik wist van vorig jaar dat het een stevig loopje zou worden, en dan was het. Kwam ik als 13 van mijn groep uit het water, na het fietsen was ik 7e en na lopen eindigde ik als 12e van mijn categorie. Met een eindtijd die 5 minuten sneller was dan vorig jaar was ik DIK tevreden. Misschien wel het meeste met het feit dat ik me niet gek heb laten maken in het water (of misschien toch een beetje…) en alles heb gegeven!”
Ineke:
Aan het begin van het seizoen mijn plannen gemaakt! En wat heb ik een mooi seizoen gehad. De hardloop4daagse en de Mont Ventoux beklommen! Dat waren echt wel hoogtepunten voor mij. En ook de kristalbad/bosbad triatlon eens onder de 3 uur doen stond op mijn bucketlist! Met al die trainingen en voorbereidingen voor de hardloop4daagse en de Mont Ventoux zou dat haalbaar moeten zijn. Er gebeurde echter van alles na die mooie avonturen.
Mijn vriendin overleed aan kanker en mijn man Hans kreeg te horen dat hij een kwaadaardige melanoom heeft/had De vaste grond wordt even onder je voeten weggeslagen. Zoveel trainen is dan opeens niet belangrijk meer. Ik sloeg trainingen over, was moe, en wilde me eigenlijk afmelden voor de kwart maar manlief dacht daar anders over. Waarom? Je geniet daar altijd zo van.
Ik zei hem dat ik eerst wilde afwachten hoe het met hem zou gaan na de vervolgoperatie die volgde op het verwijderen van de melanoom. Het ging goed met hem. En ik ben gestart op de kwart. Ik dacht, ik heb nog conditie genoeg om de kwart te doen. Onder de 3 uur had ik allang losgelaten en wat leek het me lekker de zinnen even te verzetten. Ik had me voorgenomen om te gaan genieten. Het zwemmen ging heerlijk. Met hulp van Reina uit t water geklommen. De regels waren ineens strenger dit jaar( of misschien al langer) Ik mocht niet vanuit baan 2 naar het trapje zwemmen van baan 1…even boos was ik wel.. Reina haalde me weer uit die boosheid. Je wou genieten!!! Clubgenoten, je kunt er maar beter een boel van hebben!!! Langs het fietsparcours zoveel aanmoedigingen gehad. Het fietsen heb ik zooo van genoten. Natuurlijk was het klimmen zwaar, maar och, na de 12% op de mont ventoux kom ik hier echt wel boven. En nee, t is geen wereldtijd maar ik heb ook zo genoten van de vrijwilligers onderweg! Jeroen, Addy en John bij het begin/eind fietsparcours die een motard met mee meestuurde omdat ik wel eens kon gaan stayeren!! Haha!! Ik lag echt in een deuk dat die nog met me meeging ook!! Max en Willy die op de kruising stonden en me aanmoedigde en Jos bij de kampsteeg die elke keer herhaalde dat het een scherpe bocht naar links was en me telkens weer succes wenste en Harry en Hinke bij de ommekeer. En dan ook de bekenden langs het parcours die mijn naam riepen. Ik mag altijd graag zelf aanmoedigen maar aangemoedigd worden is ook leuk. En dan het looponderdeel.. Bij stap 1 voelde ik al..dit gaat zwaar worden. Wim riep nog, rustig beginnen en in je goede hartslag en ritme komen. Nou, ik heb nooit op gang kunnen komen! Per ronde ging ik een minuut langzamer lopen. In mijn hoofd had ik een betere conditie dan in werkelijkheid..De grote verrassing voor mij was wel dat mijn Hans langs het parcours stond! Bij de eerste ronde zie ik hem al staan!! Beetje ge-emotioneerd was ik wel. Hij is er anders nooit. Is mijn ding maar nu stond hij 4 ronden telkens ergens anders langs de lijn. Waar staat ie nou weer? t hield me scherp hem steeds weer op te zoeken. Na de finish was hij ook snel weer verdwenen. Ik raakte natuurlijk ook met andere clubgenoten, ex clubgenoten en vrijwillgers aan de praat.. Zo mooi dat hij er was.. Nu ik dit schrijf is het dinsdag. Morgen is de grote dag dat we de uitslag krijgen over Hans. Zitten er uitzaaiingen of is het schoon. Mijn triatlon was even een heerlijk afleiding en heb genoten zoveel clubgenoten weer gezien en gesproken te hebben! En als we morgen het woord schoon krijgen te horen, dan wordt er uiteraard op korte termijn getrakteerd!! Vier het leven mensen!! xxx