Herbert en Marco deden zaterdag mee aan de halve triathlon in Almere. Voor Herbert was het zijn eerste midden afstands triathlon. Marco legde de 1.9km zwemmen, 90km fietsen en 21.1km lopen af in 05:36:28 en Herbert in 5:44:28u.
Herbert op weg tijdens het fietsen
Herbert:
De dag die je wist die zou komen was eindelijk daar – of zoiets….
Nadat ik vorig jaar al mijn eerste halve had willen doen in Almere maar dat heb uitgesteld na een schouderblessure, was het dit jaar op 10 september dan zover: na een gedegen voorbereiding met schema’s van Janine was daar dan de 2016 editie van de Challenge Almere – half distance. Erg veel zin om te kijken wat het resultaat van een flink aantal maanden serieus trainen zou gaan opleveren. Vrijdag een dagje verlof genomen, ’s morgens nog een laatste rondje losgefietst en alle spullen in en op de auto om richting Almere te gaan. Ik kon logeren bij zusje Ingrid en zwager Geert die -uiteraard- ook kwamen supporteren langs het parcours. Vrijdagmiddag naar de briefing en de registratie, altijd handig om bij de briefing nog even de laatste nieuwtjes en wijzigingen te horen. Daarna terug naar (logeer-)huis om stickers te plakken, wisseltassen in te pakken en pannenkoeken te eten. ’s Avonds terug naar de Esplanade om de fiets in te checken en de bike- en runbag af te geven. Nog even licht verhoogde spanning toen de NTB-official vond dat de achterrem wel een hele grote vrije slag had, maar de fiets mocht gelukkig naar binnen. Terug naar huis, nog even voorbeschouwen (Ingrid had vorig jaar de halve van Almere gedaan en zowel Geert als Ingrid hadden een week geleden de half distance Challenge Walchsee gedaan in Oostenrijk, dus er zat wat ervaring aan tafel) en bijtijds naar bed. Volgende morgen de wekker om half zes, overgebleven pannenkoek, een paar boterhammen en een kop koffie naar binnen en met de laatste spullen (vooral bidons en natuurlijk wetsuit) en de after-race bag richting de start. Mooi op tijd, dus nog even gekeken of de banden nog hard stonden, bidons op de fiets gezet en langzamerhand wetsuit aan en richting de startzone. Inzwemmen was toegestaan tot 07u10, dus met een start om 08u30 heb ik dat maar overgeslagen en een kleine warming-up op de kant gedaan. De hele afstand was ondertussen gestart en de pro’s waren al klaar met zwemmen voordat mijn agegroup het water in mocht, maar de organisatie had de mensenstromen goed in de hand. Laatste high five van Ingrid en met de massa het water in. Prima temperatuur, iets van 21 – 22 graden, dus heerlijk zwemmen met wetsuit. Een brede startlijn, waarbij veel mensen aan de linkerkant gingen liggen omdat je daar de eerste keerboei het snelst kon zien (om de schouwburg heen). Ik ben dus lekker helemaal rechts gaan liggen (de startlijn lag schuin, dus de afstand was praktisch gelijk) waar het mooi rustig was. Vooraan op de startlijn nog even ouwehoeren met een paar man in de buurt en daar was het kanonschot. Kort sprintje en daarna lekker slaglengte en ontspanning zoeken. Al vrij snel de eerste -grote gele- keerboei in zicht en in zo recht mogelijke lijn er naartoe. Verrassend weinig drukte bij de boei en kort eromheen kunnen zwemmen. Idem bij de tweede boei, 50 meter verder. Daarna een lang stuk van ongeveer een kilometer naar de volgende boei. Recht tegen de zon in, dus kansloos om die boei te spotten. Eigenlijk zag ik gewoon helemaal niets, behalve wat gespetter van andere zwemmers voor me. Daar maar achteraan en dat bleek de juiste keuze, want één voor één verschenen de rode tussenliggende boeien in een tamelijk rechte lijn. Die mocht je aan beide zijden voorbijzwemmen, en aan de binnenkant (links) was het wederom lekker rustig dus prima zwemmen. Langzaam verschenen ook de schoolslagzwemmer uit de startgroep voor ons in beeld. Eentje daarvan net te laat gezien waardoor mijn neusklem nu op de bodem van het Weerwater ligt en ik mijn brilletje even moest rechtzetten, maar verder er weer mooi langs en tussendoor kunnen zwemmen. Derde keerboei, nog een goeie 500 meter. De richting naar de laatste keerboei was weer even zoeken: een gele boei in de verte lijkt met een snelle blik best veel op honderd gele badmutsen vlak voor je neus. Met de massa mee bleek weer een redelijke keuze… Laatste stukje naar de zwemfinish en over de loopplank het water uit. Binnen 30 minuten over de mat -vijfde tijd in mijn agegroup- en daar ben ik dik tevreden mee. T1 in, wetsuit uit, korte sanitaire stop en door naar de fiets, waar de schoenen en de helm al opzaten. Onderweg door het parc fermé met mijn hak nog even hard op een los kiezelsteentje gestampt, maar bij het fietsen verder geen last van gehad. Helm op, fiets mee en het parcours op. Gevreesde drukte bij de uitgang viel mee, ik kon vlot op weg het fietspad op richting de Gooimeerdijk. Vaart maken, mensen inhalen en ingehaald worden. Eenmaal op de brede dijk ging dat allemaal wat makkelijker. Beetje hoge hartslag in het begin, maar ik wist dat dat na een paar kilometer vanzelf ging zakken, dus geen zorgen daarover. De hartslag was helaas niet het enige dat ging zakken…. Na een paar kilometer bekroop me het gevoel dat ik niet lekker op de fiets zat. Snelle blik naar beneden leerde dat de zadelpen een paar centimeter het frame in was geschoven. Waarom? Ik heb al aardig wat km’s met de fiets weggetrapt, ook over slechte wegen en er was nog nooit iets mee gebeurt. Anyway, ik zag het niet zitten om 90 km zo door te fietsen, dus bij een rotonde even aan de zijkant gestopt om te proberen het euvel te verhelpen. Zadel weer omhoog getrokken, goed vastgezet (dacht ik) en weer verder. Helaas! Een paar kilometer verderop bleek hij weer weg te zakken. Vooral omdat ik bang was dat de lage zitpositie me bij het lopen zou gaan opbreken daarna toch nog maar een paar keer gestopt om het zadel weer op hoogte te zetten, maar de definitieve oplossing bleek toch om het fietsparcours te beëindigen met een te laag zadel. Ondanks de zadelperikelen toch lekker gefietst. Inclusief alle stops 2u57 op 92,5km en volgens de Garmin (die pauzeert als de snelheid onder de 5km/u komt) zelfs een netto fietstijd van 2u45. Als……. T2 in, sokken en loopschoenen aan. Toch een kapotte en beurse plek onder mijn hak, maar kijken hoeveel last ik daarvan heb bij het lopen – bleek uiteindelijk erg mee te vallen. Op weg voor drie ronden van 7 kilometer om het Weerwater heen. Eén van de andere deelnemers komt voorbij en roept keihard “kom op hè”. Dat blijkt Marco te zijn geweest :-). Sorry dat ik je op dat moment niet herkende! Lopen was zwaar (maar dat schijnt altijd zo te zijn). In de eerste kilometers leek mijn doel van een looptijd onder de twee uur er nog in te zitten, maar gedurende de tweede ronde moest ik daar toch langzamerhand wat op inleveren. Niet erg, gewoon doorlopen, van verzorgingspost naar verzorgingspost. Bij elke post even 10-20 meter wandelen en aanpakken waar ik zin in had, de ene keer een stukje banaan, de andere keer keer een gelletje of een bekertje sportdrank. Elke keer wegspoelen met een slok water, een verse spons in de nek en met frisblijvende moed op weg naar de volgende post. Drie rondjes lopen is mentaal fantastisch: het eerste rondje lukt altijd wel, met de tweede ben je ruim over de helft en in de derde ronde kun je alle tussenpunten één voor één wegstrepen van je to-do lijstje op weg naar de finish. Looptijd 2u06, totaaltijd 5u44.28. Dik tevreden met deze eerste halve, maar tegelijkertijd ook nog wel ruimte voor verbetering, dus het zal vast niet de laatste zijn. Mooi evenement, prima organisatie en prachtig weer; ik heb er volop van genoten. De online support was ook geweldig, ondanks het feit dat iedereen druk was in Apeldoorn toch nog tijd gevonden om me een beetje te volgen: super!