Jolie en Andrea hebben in Vichy hun hele triathlon voltooid.
Jolie:
JOLIE… YOU ARE AN IRONMAN !!
Afgelopen zondag 28 aug 2016 om 20:30u schalde deze lang verwachte zin uit de speakers in het stadion. M’n eerste hele triathlon, een Ironman, was een feit. Wat ging er aan vooraf?
Clubgenote Andrea, die ik toen nog niet echt kende, schreef op het clubforum in de zomer van 2014 dat ze in 2016 een hele triathlon wilde gaan doen. Ze zocht iemand die dat ook wilde. Toen ik het las dacht ik: dat lijkt me heel gaaf om te gaan doen. Ik meldde me bij Andrea en toen is onze weg naar deze Ironman begonnen. Ons eerste wedstrijdje waar we samen naartoe gingen was een 1/8e vrouwentriathlon in augustus 2014. Het doel in 2015 werd een halve IM in St Pölten, Oostenrijk in mei. Het doen van een Ironman-wedstrijd is een ervaring op zich. En daar waren we naar op zoek. Praten en vragen stellen aan clubgenoten met ‘de hele’ ervaring maakte ons ook wijzer. Nu wisten we dat we een hele triathlon niet vroeg in het seizoen wilden gaan doen. Beiden hadden we verschillende wensen ten aanzien van een Ironman. In juli 2015 kozen we de Ironman in Vichy uit. We konden ons beiden goed vinden in: het voorjaar en zomer om te trainen, een grote kans op warm weer, zoet water om in te zwemmen, een afwisselend fietsparcours met wat hoogtemeters en 4 ronden in het loopparcours. Op 2 sept 2015 schreven we ons in; nog 12 maanden te gaan. Als trainingswedstrijd deden we in sept 2015 ook de halve triathlon van Almere. We zagen het als extra ervaring.
In de loop van het jaar schreven Bert en Bas, Helen en Mirjam zich in voor de halve triathlon in Vichy die op 27 aug zou zijn. Een leuk gezelschap. Fans meldden zich in de loop van de tijd ook aan: Herbert, Harold, Christa en Martin en natuurlijk Patricia.
Vanaf 1 november 2015 kregen we maandelijks onze trainingsschema’s van clubgenote Margo. Op vrijdag hadden we onze gezamenlijke lange fietstrainingen. Zwemmen in Bussloo deden we zoveel mogelijk samen. De rest van de week trainden we wanneer het kon bij de club en anders ieder ons eigen programma. Nagenoeg dagelijks repten we via watsapp over van alles en nog wat aangaande Vichy. Ook tijdens onze lange fietstrainingen die opliepen tot 6-7 uur zaten we nooit om gespreksstof verlegen. In feb en maart 2016 trainde ik in de Algarve. Korte broeken en t-shirts; heerlijk. Helaas liep ik er met hardlopen een knieblessure op die ik iets te lang negeerde want een blessure dat wilde ik natuurlijk niet en bovendien paste dat niet in m’n schema. Ook Andrea had een flinke tegenslag; zij brak eind februari haar pols. Gelukkig konden we elkaar goed steunen in die lastige weken en vonden we alternatieve trainingen die we wél konden doen. Met beide blessures kwam het uiteindelijk goed. In mei, juni en juli werden de trainingsweken serieus. Oplopend naar 16-19 uur. ‘s Morgens de deur uit al roepend: ‘ik ben trainen en over 4 uur of 6 uur weer terug’! Harry keek er al niet meer van op. Onze lange fietstrainingen werden opvallend vaak vergezeld door regenbuien. Daar werden we best sacherijnig van. Maar met een: ‘álles voor Vichy’ sloegen we toch nooit zo’n training over.
Enfin, nog 3 maanden tot Vichy werden 3 weken en werden 3 dagen. Het kwam nu echt dichtbij. Met een trainingsarbeid van ruim 6600 km fietsen, ruim 1000km hardlopen en 180 zwemkilometers plus 50 uren in de sportschool afgelopen 12 maanden voelde ik me klaar voor de triathlon. De reis naar Frankrijk, registratie, wedstrijdterrein verkennen. De laatste 3 dagen goed letten op voeding en veel drinken. De temperatuur was in de 5 dagen voor de wedstrijd 33 tot 36 graden! De betekende voor mij hele slechte nachtrust door de warmte. Op zaterdag 27 aug mochten Mirjam, Helen,Bert en Bas van start. Voor Andrea en mij een mooi moment om te beleven hoe het bij onze wedstrijd zou gaan. Alle 4 volbrachten ze de 70.3 IM net voordat de temperatuur wederom op zou lopen tot 33 graden ‘s middags. Mirjam haar eerste halve en wat heeft ze het goed gedaan! Zo trots op m’n zus! Bert eindigde als 3e in zijn groep! Helen en Bas deden ook een prima wedstrijd. Na die wedstrijd kwamen bij mij de zenuwen. Knoop in m’n maag, ontzettend moe door slaapgebrek en steeds maar denkend: heb ik alles; denk ik aan alles; hoe zal het gaan; kan ik het nog wel na zo’n laatste week van alleen maar luieren (zo voelde m’n laatste week met slechts 5 trainingsuren) etcetera. Op zaterdagavond de fiets en tassen ingeleverd. Zondag zou de temperatuur gelukkig iets dalen met kans op een buitje, zo was de voorspelling! Na een redelijke nachtrust ging om 04:15u de wekker. Eten, drinken en naar de wedstrijd. Een laatste succeskus van Harry; laatste voorbereidingen treffend bij de fiets; emotioneel moment met Andrea in het parc ferme en toen door naar de zwemstart. Daar trof ik Mirjam en Christa nog. Laatste babbeltjes en om 7:15u plm ging m’n 3,8km zwemmen van start. Heerlijk dat water en wat zwom ik lekker. Na 3 slagen was ik verlost van al m’n zenuwen. Genietend van de opkomende zon en veel mensen inhalend baande ik me een weg van boei naar boei. Na 40’ zaten de 1,9km erop en was er een landgang van zo’n 50 mtr langs veel publiek. Daar zag en hoorde ik Herbert en Bert; alle anderen stonden er ook bij hoorde ik later. Al zwaaiend rende ik verder naar m’n 2e helft. Opnieuw genoot ik volop en baalde ik een beetje dat de boei met 3500mtr naast me opdoemde. Nog maar 300mtr en dan was het alweer voorbij. Het was niet anders en na totaal 1u21 klom ik de kant op. Volledig omkleden voor het fietsen. Opnieuw zag ik bekenden in de 1e 500mtr van het parcours; fijn. Het fietsen ging ook fijn. Netjes m’n hartslag in de gaten houdend verstreek kilometer na kilometer. Hele stukken had ik al verkend van de week en dat stelde mij gerust. Het was een prachtig parcours met ongeveer 560hm per 90km. De temperatuur was aangenaam en de zon scheen niet fel. Netjes eten en drinken en na goed 3uur zat de 1e helft erop. Ondertussen toch nog in de war raken met m’n eet-/drinkplan; alsof je het heel druk hebt met andere zaken. Bij het ingaan van de 2e ronde stonden Patricia, Bert en Herbert nog langs de weg aan te moedigen; zo leuk! Het fietsen ging eigenlijk prima en ik schrok een beetje van het bord met de 130km aanduiding. Nee zeg, nog maar 50 km en dan is dit ook alweer voorbij. Gelukkig kregen we ook nog 2 x een buitje regen over ons heen. Want laten we eerlijk zijn: ‘wat is nu een lange fietstocht zónder regen voor Andrea en mij’? Ik moest er wel om lachen en dacht natuurlijk aan Andrea elders op het parcours. Na 6u en 20’ fietsen kwam ik weer aan bij het parc ferme voor het laatste onderdeel. Opnieuw volledig omgekleed. Gelijk aan het begin van de marathon stonden Harold en Helen aan te moedigen. Bert en Patricia even verderop. Harry op 3,5km, Christa, Martin, Mirjam en Andre op 6km, Herbert op 8km. Wat was dat fantastisch zeg! M’n 1e ronde van 10,5km voelde echt slecht. ‘Dit gaat nog en hele lange middag/avond worden’, dacht ik toen. De zon scheen weer volop en de temperatuur liep nog op tot plm 29 graden. Bovendien was ik vergeten om paracetamol in te nemen. Dus bij elke fan-post vroeg ik of iemand paracetamol bij zich had. Bij de 3e post had Christa het paraat. In de volgend ronde hadden Bert en Harry ook paracetamol voor me opgehaald; wat een lieverds toch allemaal. Ik liep van drinkpost naar fan-post en gelukkig gingen ronde 2 en 3 een stukje beter. Bij elke nieuwe ronde kreeg ik een gekleurd bandje om m’n pols. Op km 25 kreeg ik pijn in m’n bovenbenen. Aan Herbert vroeg ik hoelang ik eigenlijk al bezig was. Op dat moment 11,5uur dus pijn in m’n benen was niet zo gek. M’n enige zorg was steeds: hou je hartslag in de gaten. Met de tijd was ik totaal niet bezig. Af en toe wandelend bij de fan-posten en steeds wandelend bij de verzorgingsposten om vooral goed te kunnen drinken kropen de km’s toch voorbij. Op het moment dat ik door had dat ik met mijn tempo nog steeds wandelende grote mannen inhaalde die nog maar 1 of 2 bandjes om hun pols hadden dacht ik: zo slecht doe je het nog niet. Al rustig hardlopend kwam ook het einde van de 42,195km in beeld. Bert fietste de laatste kilometer met me mee. Ik had nog babbels. Vroeg wat m’n eindtijd ging worden en nadat Bert zei: 13 uur en een beetje kon ik het haast niet geloven. Het voelde in m’n hoofd alsof ik 3-4 uur aan het sporten was geweest. Óp naar de finish en echt genoten van de laatste 50 mtr door het stadion en het van moment finishen. Wat had ik hier naar uitgekeken zeg! Armen de lucht in en luisterend naar die lang verwachte woorden: ‘Jolie….. you are an Ironman’! Yes, gelukt.
Grote dank aan: Margo! Zij liet me genoeg trainen om deze geweldige ervaring te kunnen beleven. Stelde gerust bij mijn onrust en had er het volste vertrouwen in dat het me ging lukken.
Harry: met z’n engelen geduld; vaak was ik weg om te trainen; soms halve dagen en af en toe hele dagen; trainingen die maar doorgingen tijdens vakanties; op tijd eten en vooral wát ik wilde eten. Je accepteerde alles zonder wanklank.
Helen, Harold, Andre, Christa, Martin, Herbert, Bert, Patricia: kan ik zeggen hoe belangrijk aanmoedigingen zijn? Héél belangrijk!! Dank dat jullie er ook voor mij waren.
Mirjam: ‘kijk ons hier nu fietsen, trainen en genieten’, zeiden we van de week nog tegen elkaar. Dat hadden we 3 jaar geleden ook niet gedacht! Hoe kan het gaan in een zussen-leven? Deze IM-ervaring pakken ze ons niet meer af. Ik ben super trots op je. Bedankt voor al je aanmoedigingen zondag!
En dan natuurlijk Andrea: sport-maatje, uitlaatklep, wing-mate, inspiratiebron: bedankt voor je oproep 2 jaar geleden! Wat hebben we veel getraind-overwonnen-getwijfeld-gelachen-afgezien-geleerd maar bovenal zoveel genoten van onze aanloop naar onze Ironman! Gefeliciteerd met jouw fantastische prestatie; je bent zo’n doorzetter en dat maakt je zo’n geweldige sporter! ‘You can move a mountain…….’
Clubgenoten: aan alle informatie die ik/wij van jullie kregen. Jullie gedeelde ervaring was veel waard. Veel van jullie hebben meegeleefd via de app en live-stream hoorde ik. Nu ga ik eerst eens alle appjes lezen. Vandaag voel ik me prima. Flinke spierpijn in m’n bovenbenen maar dat is eind vd week wel weg. Ik ben een blije en trotse Ironman!