In 2015 was er een record aantal deelnemers bij het trainingsweekend, dat plaats vond van vrijdag 10 april t/m zondag 12 april in Overasselt. De commissie (Wim, Harry, Margo en Ineke) had weer een uitgebreid programma in elkaar gezet zodat de weekendgangers hebben zich weer goed konden vermaken. Zoals gebruikelijk is er veel getraind, veel geleerd en veel plezier gemaakt en werd de inwendige mens ook nog goed verzorgd.
Foto’s van het weekend zijn hier te bekijken.
Verslag Trainingsweekend door Sander Jansen:
Trainingsweekend 2015: Appeltaart, afzien en tot het gaatje gaat…
Als ik de vrijdagavond voorafgaand aan het trainingsweekend thuis kom tref ik Ineke en Margo achter de computer aan. Zij zijn bezig voor hét trainingsweekend en hebben er duidelijk erg veel schik in. Helaas willen ze er nog niet over kwijt…
Hét trainingsweekend; tijdens de trainingen komen er ook regelmatig anekdotes over langs, dus ik ben dan ook erg nieuwsgierig wat mij te wachten staat.
‘Vrijdag 10 april om 13:00 uur vertrekken vanaf Malkander om van daar uit in twee groepen richting het verblijf in Overasselt te fietsen’ luiden de instructies via de email. Goed geregeld allemaal hoor! Tot en met een email met daarin een overzicht van mee te nemen sportkleding aan toe. Het is trouwens wel erg veel kleding valt mij op, wat gaan we wel niet allemaal doen…?
Als ik bij Malkander aankom staat er al een grote groep belangstellenden in opperbeste stemming klaar. Het is de 1e echte mooie lentedag, volgens de radio ook gelijk rokjesdag, en voor fietsers betekent dat kortebroekenweer. Dat nog niet iedereen is overtuigd van de hoge temperatuur blijkt als Bert in zijn volledige winteroutfit incl. fluorescerende winterhandschoenen verschijnt. Dat levert uiteraard het één en ander aan commentaar op. Ook heeft nog niet iedereen de tijd genomen om zijn benen te scheren, maar ik neem aan dat dat de volgende keer dat ik met de club mee ga fietsen wel anders is…
Harry tovert uit zijn rugtas nog even een aantal ‘Sanders’ kledingstukken tevoorschijn zodat bijna het gehele peloton in clubkleding op pad kan. De heenreis verloopt voorspoedig op de twee lekke banden van Harold en een kleine buiteling van Herman (hij trapt zijn achterwiel scheef bij het aanzetten doordat deze niet vast genoeg zit) na. Het gaat zo voorspoedig dat de voorzitter voorstelt om nog maar even een terrasje te pakken: ‘Het restaurant is hier vlakbij, het ligt nagenoeg op de route.’ Het pakt iets anders uit en na een flinke omweg komen we dan ook te laat voor de verkenningsloop aan in Overasselt. We zijn gelukkig niet te laat voor de appeltaart. Sterker nog, er is een enorme keuze aan allerlei verschillende soorten appeltaart. Het is goed om te zien dat zoveel mensen gehoor hebben gegeven aan de oproep van de TWC om zelf een appeltaart te bakken en mee te nemen.
Nadat de koolhydraten zijn aangevuld pak ik mijn tassen en gooi ze in één van de kamers op een stapelbed. Op het eerste gezicht lijkt het een rustige kamer, maar als ik 5 minuten later terugkom heeft Hinke inmiddels zijn geluidsinstallatie geïnstalleerd en heeft de meegereisde jeugd de kamer al omgedoopt tot discotheek.
Als de lopers terug zijn is het tijd voor het avondeten. Al weer zo’n aangename verassing! Ook hier zijn weer een groot aantal vrijwilligers actief geweest door diverse heerlijke gerechten voor te bereiden. Het smaakt heerlijk, en aangezien ik gek ben op lekker eten, moet natuurlijk alles uitgeprobeerd worden. Het avondprogramma bestaat uit een quiz waarbij twee ‘over the top’ uitgedoste quizmasters (Margo en Ineke) de in teams ingedeelde aanwezigen onderwerpen aan een serie vragen over de vereniging en over de triathlonsport. Dit alles onder toeziend oog van de jury bestaand uit Harry en Wim. Ook nu blijkt weer dat we wel een erg hechte club zijn; er zijn maar liefst 14 (openbaar bekende ;-)) stellen binnen de vereniging! Het mondt uit in een hilarische, leerzame, en hoe kan het ook anders met al die sporters, licht competitieve quiz.
De volgende ochtend, na een lichtelijk onrustige nacht waar 7 kamergenoten ‘s nachts om de beurt naar het toilet gaan, en één het niet kan laten om ook nog een portie te gaan liggen snurken, komt Gert Jan Wassink onze looptechniek bijspijkeren. Een leerzame ochtend waarbij we weer een hoop nuttige tips mee krijgen.
Het middagprogramma bestaat uit het een fietstocht. We gaan in 3 groepen op pad, ik kies zelf voor de langste afstand. Gisteren heb ik de kat al een beetje uit de boom gekeken dus nu ontkom ik er niet aan om toch ook maar netjes mijn kopwerk te doen. Op de één of andere manier blijk ik toch te langzaam te rijden, want al snel rijdt er al weer iemand anders op kop. Niet te houden die mannen, alsof we een tochtje van 50 km gaan maken! Harry en Hinke hebben een mooie route uitgezet en ik heb al te horen gekregen dat het venijn vooral in de staart zit. Dan krijgen we een aantal klimmetjes rondom Nijmegen voorgeschoteld, rustig inhouden dus maar. Na een pauze met koffie en appeltaart gaan we weer op pad voor de 2e helft. Net buiten Kalkar zie ik vanuit mijn ooghoek opeens Herman door de lucht heen vliegen en een paar meter verder en lager tegen een boom aan belanden, hoooo!!! (Hij had even één hand aan het stuur en verloor door een oneffenheid in de weg de controle over het stuur). En daar ligt hij dan met een bebloed gezicht. Door het adequaat optreden van o.a. Harry wordt Herman snel weer opgelapt en lijkt de schade mee te vallen. We bellen het thuisfront en wachten tot zei hem op komen halen. Er gaat wat tijd overheen voordat Herman in veilige handen is in de auto bij Johan en Marc en het is inmiddels ook gaan miezeren. De meesten staan dan ook te rillen van de kou. Snel weer op pad en warm fietsen! Tot overmaat van ramp begint het echter enorm te regenen en zijn we in no time doorweekt. De temperatuur keldert en het gevoel verdwijnt langzaam uit mijn handen. We nemen de kortste weg naar huis, laat die klimmetjes maar even voor wat ze zijn.
Terug bij de locatie worden we opgevangen door onze clubgenoten. Snel een kop warme soep en een douche om weer een beetje op temperatuur te komen. Daarna weer heerlijk eten. Het avondprogramma is vrij, maar de voorzitter vraagt toch even een momentje. Twee uur later hebben we een halve ledenvergadering achter de rug en zijn we weer helemaal bijgepraat over de missie en visie van het bestuur. Voordat we het bed opzoeken nog snel even teams formeren voor een kort ‘recreatief’ bike-run (x5) wedstrijdje wat op zondag gepland staat. ‘Het is om de wissels te oefenen, we gaan absoluut niet tot het gaatje’, verzekerd Harry mij als hij vraagt of ik bij hun in het team kom.
Zondagochtend staat er eerst nog een zwemclinic van Freek Jurg op het programma. Het zwembad lijkt er even moeite mee te hebben als we met 45 man tegelijk in het water springen; de boel overstroomt en ik zie mijn slippertjes die aan de kant staan wegspoelen. Freek heeft een drietal jeugdtalenten meegenomen die ons allerlei techniekoefeningen laten doen. Ik krijg zoveel aanwijzingen dat ik bijna niet meer weet waar ik moet beginnen… Ik word er wel weer een stuk wijzer van, er is in ieder geval nog heel veel te verbeteren (wat gaat er eigenlijk al wel goed…).
Het tempo wordt er het hele weekend goed ingehouden, en nadat we de laatste stukken appeltaart hebben opgegeten kunnen we ons alweer opmaken voor de bike-run (x5). Bij de stat zie ik dat mijn teamgenoten of triathlon specifieke loop- en fietsschoenen mee hebben of hun loopschoenen aan hebben en houden. Iets zegt mij dat het er bij dit team dus niet om gaat dat we de wissels gaan oefenen…. Ik besluit dus ook maar om op mijn loopschoenen aan te houden. Alle teams hebben van te voren een richttijd opgegeven, die van ons is redelijk ambitieus maar zeker niet onhaalbaar. Helaas blijkt het looprondje langer te zijn dan 1 km, maar onze streeftijd bijstellen lijkt geen optie… Op de fiets kan ik steeds een beetje hertstellen, maar toch kom ik redelijk gesloopt over de finish, harder ging echt niet. Gelukkig geven de anderen toe dat het voor hen ook niet echt rustig aan was.
Na afloop nog even lunchen, inpakken en daarna weer de fiets op terug naar Apeldoorn. Gelukkig met een lekker zonnetje en een stevig windje in de rug! Alvast een beetje bijkomen van een superleuk en toch ook best wel pittig trainingsweekend.
TWC bedankt, ik heb ervan genoten!
Verslag Trainingsweekend door Bastiaan Schaap:
Medio september 2014, ik was net lid geworden, kwam er een uitnodiging voor een trainingsweekend. Tsja, moet ik dat nou wel doen? Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt, en besloten om eerst maar eens zonder vrouw en kinderen te gaan kijken wat mensen die zichzelf niet beseffen dat één sport al moeilijk genoeg is doen op zo’n weekend.
Na een tijdje niet meer aan het trainingsweekend te hebben gedacht kwam daar ineens de mail met alle informatie. Wat een waslijst aan spullen moeten er mee zeg. Ik krijg onbewust toch een beetje een knoop in mijn maag, en de zenuwen beginnen toe te slaan: ga ik het wel redden?
De week voorafgaand aan het trainingsweekend staat in het teken van het ophalen en wassen van mijn nieuwe clubkleding, het klaarmaken van de racefiets en bakken van een appeltaart. Ik had aangeboden om twee appeltaarten te bakken, maar uiteindelijk (bleek achteraf) waren er zo’n 22 appeltaarten aangeboden. Rare jongens, die triatleten 😉
Na mijn spullen afgegeven te hebben om vervoerd te worden naar de trainingslocatie melde ik mij vol goede moed bij Malkander. Wat een gaaf gezicht zo’n plein vol met blauwe clubkleding! Mijn kindjes vonden het ook geweldig en Noah, mijn zoontje van 4, deelde mij mee dat hij volgend jaar ook mee gaat. Hij heeft dan immers toch zijn A-diploma, en geen zijwieltjes meer? Ondanks dat ik verschrikkelijk veel zin had om te gaan kreeg ik op dat moment toch een klein beetje spijt mijn gezin twee dagen achter te laten.
En toen was het tijd om te gaan. Ik had besloten met de ‘langzame’ groep mee te gaan, achteraf een goede beslissing want dit was voor mij al pittig genoeg. Tijdens de eerste meters tartte ik gelijk het lot door te zeggen: “Nu zal je zien dat ik straks als eerste lek rijd”. En ja hoor: net buiten Apeldoorn kon ik mijn vers gekochte binnenbandje om leggen. Dat viel toch even tegen, aangezien ik in mijn hele leven sinds drie maanden een racefiets bezat en er pas 200 kilometer had gefietst… Maar met de nodige hulp van Wim en Hans waren we toch redelijk snel klaar…. om na 100 meter weer te moeten stoppen omdat er zo’n drie meter stuurlint achter mijn fiets aan wapperde. Gelukkig niets dat een tie-wrapje van Andre niet kon fixen. Diep van binnen hoopte ik dat dit niet het hele trainingsweekend zo zou gaan! Gelukkig heb ik tijdens de trainingen verder geen pech meer gehad.
Na een mooie tocht en de ‘verplichte’ stop voor appeltaart onderweg waren we mooi op tijd in Overasselt. Hier werd ik gelijk aan het werk gezet door Ineke, en ben als tussentraining mooi bagage gaan kruien voor de diverse gezinnen die ondertussen ook per auto waren gearriveerd. Vervolgens de fietskleding verruilt voor loopkleding, en na een stuk appeltaart was het tijd voor een verkenningsrondje. Teruggekomen van de verkenningsronde ruikt het heerlijk in de eetzaal. Diverse clubgenoten waren bezig met de door hen gemaakte en voorbereide salade’s, pasta’s, etc. Wat een feest!
Na het eten was het tijd voor een Aquapoldro Triathlon quiz. Gedurende de avond werd onze kennis over triathlon en mede-clubleden getest door twee zeer uitgedoste quizmasters en twee zeer louche ogende juryleden, die zo uit Maaskantje leken te zijn ontsnapt. Voor mij als nieuw lid super leuk om op die manier meer te leren over de sport en onze club.
Eenmaal op onze kamer heb ik redelijk kunnen slapen. Ik snurk toch niet Sander 😛 ? Ik voelde me in ieder geval fit genoeg tijdens de lezing en hardloopclinic van Gert-Jan Wassink. Deze was heel erg goed te doen, en had een aantal mooie eye-openers voor mij waar ik direct wat mee kon.
Na de lunch was het tijd om weer een mooie fietstocht te maken. Na overleg met mijn coach Margo had ik besloten wederom de ‘langzame’ groep te nemen. Ook nu weer bleek dit de perfecte keuze voor mij. Ik kon het tempo goed bijbenen. Zelfs na de leuke klimmetjes in Berg en Dal die Wim voor ons had uitgestippeld kon ik nog goed meekomen. Zelfs zo goed dat ik overmoedig werd, en in mijn enthousiasme besloot om ook maar ‘even’ kop te rijden, naast Hilly. Zo, heuvelop tegen de wind in op kop voelt toch echt wel even anders dan gezellig keuvelend in het midden… En na twintig minuten moet ik met ‘puddingbenen’ mijzelf toch echt excuseren en afzakken naar achteren. Een waardevolle les waarmee de bewondering voor mijn clubgenoten nog groter is geworden. Soms te midden van al het ervaren triathlon geweld vergeet ik nog wel eens dat ik pas net om de hoek kom kijken.
Teruggekomen van het fietsen is de eetzaal wederom vervult met heerlijke geuren. Een dame van de catering heeft heerlijke antipasti (Italiaanse voorgerechtjes) neer gezet, en is bezig met grote pannen soep, couscous en heerlijk uitziende sauzen. Ik kan niet wachten tot de snelle groep terug is. Tot mijn grote schrik hoor ik dat er in het snelle team iemand (Herman) onderuit is gegaan. Als EHBO instructeur spelen diverse scenario’s al door mijn hoofd. Gelukkig hoor ik dat er al mensen van de club heen zijn, en dat het vooralsnog mee lijkt te vallen.
Na een paar uur wachten verschijnen de snelle renners gelukkig. Stuk voor stuk voorzien van lichte onderkoelingsverschijnselen vallen ze aan op de antipasti en soep. Vervolgens eten we gezamenlijk verder. Tegen het eind van het diner verschijnt gelukkig Herman zelf, en vertelt in geuren en kleuren wat er allemaal is gebeurd. Ik ben blij dat de zaterdag, ondanks alles, toch zo goed afgesloten kon worden.
Op zondagmorgen is er een zwemclinic ingeplanned met Freek Jurg. Eenmaal in het zwembad aangekomen staat hij ons, met nog drie zeer getalenteerde jeugd-zwemmers, op te wachten. Nadat eindelijk iemand de sleutel had gevonden plonsden wij met z’n allen in het water. Hadden ze er nu maar aan gedacht om de filters aan te zetten… Vrijwel direct zien we alle bidons, pullbouys en rugzakken ronddobberen in een laag water die tot bijna in de kleedruimten reikt. Nadat een badjuf de pompen had aangezet vingen we aan met de training. Onder leiding van de zwemmers wist ik er zelfs drie slagen per baan van af te halen, hoe gaaf is dat!?
Na een snelle hap tussendoor was het tijd voor de bike-run-bike-run-bike-run-bike-run-bike-run, ofwel BRx5. Met als opdracht vooraf een eindtijd op te geven, en deze tijdens de wedstrijd zo dicht mogelijk te benaderen, ging ik samen met Auke en Laurens als team BAL van start. Ik moet behoorlijk aan trappen om bij te blijven, maar eenmaal in het wiel van Laurens krijg ik de slag aardig te pakken. Wat ben ik blij dat hij de kop wil nemen en Auke en mij door het fietsen heen ‘sleurt’. Tijdens het lopen zijn Auke en ik iets meer in ons element, en is het onze beurt om Laurens te steunen. Na zelfs het team dat voor ons startte ingehaald te hebben, finishen we met een voldaan gevoel. Uiteindelijk met een eindtijd die slechts iets van een halve minuut van onze schatting af lag. Ik ben tevreden. Okay, voor nu dan..
Helaas, na de lunch is het alweer tijd om in te pakken. We gaan als een grote groep terug richting Apeldoorn fietsen. Voor mij goed merkbaar want het tempo ligt iets hoger dan de groepen waar vrijdag en zaterdag in had gefietst. Alle trainingsuren voel ik stuk voor stuk in mijn benen, en het laatste stukje in Beekbergen word ik zelfs door Seran en Sander nog even aangeduwd. Ik ben ka-pot! Thuis gekomen zet ik snel een was aan, poets mijn fiets, en na mijn tas weer opgehaald te hebben kruip ik voldaan in bed.
Dit wil ik volgend jaar niet missen, ik ben er zeker weer bij!