Zondag stonden er 3 Sanderspuzzelboeken teams aan de start van de team triathlon in Arnhem. Het Dames 2 team, bestaande uit Jolie, Andrea, Helen en Reina deden mee in het kader van de 2e divisie. Daarnaast deden twee heren teams mee in de reguliere wedstrijd. Een team met Harry, Hinke, Seran en Max uit het Sanderspuzzelboeken Heren 1 team en Bert, Auke, Laurens en Andries samen gesteld uit de andere twee Sanderspuzzelboeken Heren teams.
De dames, waarbij het voor Reina de eerste triathlon was en voor Andrea haar eerste team triathlon, finishten in 1:18.50 als 12e team.
Het dames team (vlnr): Reina, Jolie, Helen en Andrea.
Reina:
Het spits afbijten als team bij de eerste wedstrijd in de 2e divisie seizoen 2015 en daarnaast de eerste triatlon ooit, voor mij persoonlijk. Deze sportieve uitdaging nam bij mij al een tijd een prominente plek in, in mijn agenda.
Het is zondag 26 april 2015, team triatlon Arnhem en ik word rond 13.00 uur verwacht om mijn fiets ‘in te checken’. Ach, ik heb in de afgelopen maanden zoveel ‘vaktermen’ voorbij horen komen dat zoiets als ‘inchecken’ heel normaal klinkt, echter ik heb geen idee wat ik ervan moet verwachten.
Als ik op de afgesproken tijd, op de afgesproken plek ben heb ik al een heel ochtendprogramma achter de rug. En als ik het vergelijk met mijn voorbereiding op een wedstrijd als volleybalster, dan moet ik bekennen dat ik maar weinig overeenkomsten kan bespeuren.
Ik sta ’s ochtends mijn fietsbanden op te pompen terwijl ik me niet kan herinneren ooit één bal te hebben opgepompt voor de wedstrijd. En ook heb ik nooit een hele netinstallatie in mijn auto hoeven vervoeren terwijl ik nu een hele fiets in de auto heb liggen. Daar waar de trainer/ coach mij vertelde wat ik niet en vooral WEL moest doen, moet ik vandaag zelf bepalen wat goed is (gelukkig wel in goed overleg met het team. Daarbij hoef ik niet ‘bang’ te zijn om gewisseld te worden, dat scheelt. Hoewel, op sommige momenten was in dit geval een wissel best fijn geweest.
Mijn tas heeft buitensporig veel inhoud, want tja … beter mee verlegen dan om verlegen. Via social media rouleerden wat ‘tjek’ lijstjes en daar heb ik natuurlijk mijn voordeel mee gedaan, de meer ervaren dames hebben mij goed op weg geholpen, mijn dank daarvoor.
Terwijl ik net wil starten met mijn warming up word ik geroepen voor een briefing, oké dat moet ik een volgende keer anders aanpakken dus. Nu zie ik de andere drie dames ook niet erg aan warming up doen, dus dat zal niet erg zijn stel ik mezelf gerust.
Laten we maar beginnen, ik ben er klaar voor, en ik heb er zin in.
Voorzichtig springen we het koude water in om aan de rand te gaan hangen voor een geoefende snelle start. Jolie op positie 1, dan Andrea op 2 en ik op 3, Helen sluit de rij en zo zwemmen we de 475 meter keurig uit. Andrea beweert bij het verlaten van het bad ‘dat ze nog nooit zo hard gezwommen heeft’ .. en ik zal later bekennen dat ‘ik nog nooit zo hard gefietst heb’. Wissels verlopen goed en vlot en uiteindelijk lopen de 3 ervaren dames iets op mij uit omdat ik meer herstel nodig heb bij de eerste loopronde. Ik kan ze wel blijven volgen van een afstandje en het ziet eruit alsof ze verdraaid soepel lopen. Volgens mij zijn Andrea en Helen een gesprekje aan het voeren wat zo ongeveer moet hebben geklonken: ‘meid, ga jij vanavond ook nog ff stadje in?’ ‘ik heb toch zo’n leuk winkeltje gevonden in de stad, mooi jurkje gekocht weet je …’ of woorden van gelijke strekking ?. Uiteindelijk loop ik ronde 2 iets in waardoor ik ruim 50 seconden na het drietal finish in een mooie tijd 1:19:47 (teamresultaat staat op 1:18:50).
Ik ben zo blij dat het erop zit, ik ben trots dat het gelukt is en ik ben gelukkig met de andere drie meiden in mijn team. Wat hebben we het goed gedaan. Bedankt aan alle toeschouwers die zijn gekomen, foto’s hebben gemaakt en heel hard hebben gejuicht. Bedankt iedereen, het was TOP!
Bert:
Tijdje geleden vroeg Laurens of ik wilde meedoen met een gelegenheidsteam in Arnhem. Paste goed in de voorbereiding van de 70.3 in St Pollen (Oostenrijk), en het heen- en weer en op- en neer parkoers was ook een voordeel!?, dus ik hapte toe. Had er echt zin in, tot ik zondagmorgen in Vorden om 06.30 wakker werd van de kletterende regen op onze camper. Met elkaar in het wiel over kletsnat asfalt naar beneden stuiven is niet helemaal mijn ding, maar na het raadplegen van de regenradar bleek het de laatste bui te zijn. In het zonnetje naar Arnhem gereden en samen met Auke nog wat uitstekende delen van onze fietsen gesloopt (wat een voorbereiding!). Toch nog redelijk op tijd bij de teamcaptain verschenen die al van alles voor ons had geregeld. Bedankt Laurens! Na onze “tactische bespreking” met als conclusie: “we gaan niet voor de prijzen, maar voor een pittige training”, spoedden we ons naar het zwembad. Er was een zeer duidelijke briefing met de do’s en do’nots, die, bleek in de wedstrijd, niet bij iedereen bleef hangen.
Andries moest nog even een brilletje regelen, maar een minuut voor de start (dus ruim op tijd), hadden we alles voor elkaar. Een paar seconden te laat (“nog ff inzwemmen”) gingen we als team van start. Er volgde een creatief proces van verschillende slagen, tempo’s en posities. Maar niet teveel en ook niet te weinig gezwommen, dus dat ging goed. Andries en Laurens hadden alvast het eerste stukkie parkoers verkend en wachtten geduldig onder aan de bult. We waren nauwelijks aangesloten of het gas ging open. In z’n kenmerkende stijl blies Andries naar boven, of was het Laurens; had alleen aandacht voor het wiel voor me. We haalden zelfs een team in. Van links naar rechts over de witte streepjes en een paar cm van het wiel van Auke ging het over het parkoers. Er was een tijd dat ik dat uitdagend en spannend vond, maar nu overheerst toch de angst om op je plaat te gaan. Gelukkig werd er regelmatig omgekeken of ik er nog aan hing en meestal was dat zo. Soms liet ik me wat afzakken om de spetters te ontwijken, wat de gangmakers interpreteerden als “we gaan te hard” en zakten af; kreeg ik weer last van die spetters. Heuvel op had ik overigens meer last van spetters dan heuvel af!? Al doende werden er aardig wat trainingsprikkels toegediend. Nog even aanzetten naar het parc ferme en de fietsuitdaging hadden we weer heelhuids volbracht. Na de wissel stonden de “jongelingen” direct weer klaar om mij de weer de rode zone in te jagen. Ondanks het pittige fietsonderdeel, voelde het lopen goed aan, tenminste tot de eerste serieuze heuvel. Maar met de voorzichtige hand van Andries werden de venijnige heuvels toch met een aardig tempo overwonnen (perfect Andries!). Daarna een heerlijke afdaling. Nou ja, heerlijk; de korte beentjes moesten behoorlijk malen, maar het leverde wel leuke records op (loopcadans, verticale oscillatie en grondcontacttijd). Nu nog evenaren op een vlak parkoers!
Het festijn werd voltooid met een heus sprintje en een gezamenlijke finish. Nog even lekker laten masseren en met een tevreden gevoel naar huis. Volgende week de eerste serieuze wedstrijd (Kwart) waar ik het allemaal zelf mag doen. Ben benieuwd.
Laurens, Andries, Auke: bedankt, heb genoten! Last but not least, een compliment aan de organisatie. Sfeervol evenement met een bijzonder parkoers.