Herman is vandaag Nederlandskampioen Wintertriathlon 55+ geworden. De wedstrijd vond plaats in Enschede tijdens de Winter Triathlon Twente. Daarnaast won Herman ook het Wintercircuit 50+.
Nederlands Kampioen 55+ Herman
Herman:
Twee weken na de wintertriathlon (WT) in Groningen, stond zaterdag 28 maart het NK WT in Enschede op het programma. Ik had Groningen goed verteerd en het tussenliggende weekend zelfs mijn eerste bootcamptraining bij Bussloo gevolgd (als voorbereiding op Xtreme Bussloo op 20 juni).
Vrijdagmiddag bij het nakijken van mijn fiets constateerde ik flinke speling in de stuurpen/balhoofd. Oei, wat is er mis en wat te doen. Kan ik dit snel herstellen of moet ik de gok maar nemen? Komt hij dan wel door de keuring? Dat risico en eventueel meer schade durfde ik toch niet aan. Dus de boel maar losgehaald. Puzzelen om er achter te komen hoe het systeem werkt en gelukkig kon ik dat helder krijgen en de schade herstellen. Oorzaak: Ik had voor Groningen mijn stuur een spacer omhoog gezet en op de verkeerde manier weer vastgezet. Opgelucht!
Omdat ik in Groningen een zogenaamde derde bal had overgehouden aan mijn zadel had ik ook al een ander zadel gemonteerd. Deze ook nog iets verder naar achteren geplaatst, omdat ik iets te compact op mijn fiets zat. Dat voelde ook meteen beter. Dat wat betreft de technische details. Nu de wedstrijd.
Ik had de concurrente, voor zover ik die al niet kende, even gegoogled en daar zaten een paar goede schaatsers tussen. Van de 110 startplekken waren er 9 met de categorie 55+ (55 tot 60) gevuld. Ik hoopte heel stiekum op een podiumplaats, maar dan moest wel alles meezitten.
1 van de 9 is niet gestart en Pieter Boumeester, die ik voor de start nog sprak komt niet in de uitslagen voor en heb ik niet meer gezien. Een mysterie.
De weersberichten voor het weekend waren niet best, maar de regen zou pas tegen de avond het oosten van het land bereiken. De wind was er al wel en het was fris, maar ik durfde het fietsen zonder handschoenen en overschoenen aan.
Om 12:00 uur de start, met eerst 10 kilometer lopen. De strategie was om hier vanaf het begin flink tempo te maken, rond mijn omslagpunt van 173 hartslagen per minuut, en hopen op een groepje die mij uit de wind zou kunnen houden. Dat groepje kwam al snel voorbij en ik ben aangepikt. Af en toe leek het iets te hard te gaan, maar ik wilde niet loslaten en er kwamen ook weer wat ontspanningsmomenten. Ik heb mooi kunnen profiteren van het haaswerk en ook de haas nog kunnen bedanken voor bewezen diensten. Na 43:58 (26-e looptijd overall) zat deel 1 er op. Ik realiseerde me dat dat precies de doorkomsttijd was op de 10 engelse mijl van de midwintermarathon, februari jl.
Ondertussen was het licht gaan regenen:-/
Bij het lopen had ik mouwstukken in mijn achterzak gepropt en die net voor de wissel aangetrokken. In de wisselzone(T1) snel de loopschoenen uit, bril en helm op en de fiets gegrepen. Na 49 seconden was ik T1 weer uit. De op 1 na snelste wissel van de bijna 100 deelnemers!
De 50 (49 volgens mijn GPS) fietskilometers bestaan uit een aanloop van 750 meter, 7 ronden van bijna 7 km en dan de laatste 750 meter terug tot T2.
Wind stond er genoeg, maar niet uit een beroerde hoek.
Zoals te verwachten was zorgden de loopkilometers voor krampaanvallen op de fiets. Ik heb daar wel eens veel meer last van gehad. Nu kon ik het behoorlijk onder controle houden. Bij kramp in de kuiten moet je de tenen naar je toe halen, bij het fietsen wil je die juist veel van je af bewegen. Dat is bij kramp niet zo handig en zorgt voor een wat stramme beweging.
Ondanks die ongemakken en de toegenomen regen kon ik de rondetijden behoorlijk vlak houden. Tussen 11:37 en 11:54 minuten. Mijn aangepaste fietshouding voelde goed en mijn rug hield zich ook goed. Dat laatste had ik de laatste dagen nogal last van gehad en was ik niet helemaal gerust op.
Ik had geen voorziening tegen de regen genomen en met koude handen en kletsnatte voeten de wisselzone(T2) in. Fietstijd 1:25:12 uur. Een gemiddelde van 34,4 km/uur en 24-e fietstijd overall. De fiets weggezet en met mijn koude handen voelde ik al dat mijn helm losmaken niet zo makkelijk ging. Daar had ik rekening mee gehouden en al min of meer besloten mijn helm op te houden bij het schaatsen. Wel zo veilig en daarin ben ik tegenwoordig niet de enige.
Met mijn schaatsen onder de arm naar de ijsbaan voor 54 ronden (20 km) schaatsen. Ik had tijdens het fietsen al besloten mijn natte sokken bij het schaatsen uit te doen. Consequentie is dat in (nauwe) schaatsen stappen met natte, blote voeten niet zo makkelijk gaat. Bij de eerste schaats schoot de (lichte) kramp al in mijn kuit. Dan eerst de andere schaats maar. Ook kramp. Terug naar de eerste. Voorzichtig toch maar doorgeduwd en gelukkig, het lukte. Veters dichtmaken! Oeps, nog een lus laten zitten, veters weer los. Opnieuw! Nu schaats nummer 2 nog. Gelukt. Dan nog een paar natte, koude handen in leren handschoenen wringen. Half en half gelukt, maar aan is aan en op naar de baan!
Deze wissel duurde mij veel te lang. 4:15 minuten. Toch nog wel de 32-e wisseltijd overall.
Ondanks de kramp voelde het ijs meteen erg goed aan en voelde ik de kramp niet meer. Ik kreeg de neiging om grote klappen te maken, maar realiseerde me dat dat waarschijnlijk iets te optimistisch was. Ik had nog een eind te gaan en enige voorzichtigheid was wel geboden. Ik had gezien dat ik binnen 2:15 uur op het ijs stond, dus een tijd onder de 3 uur was haalbaar, maar dan moest ik geen gekke capriolen uithalen.
Normaal gesproken wordt op de ijsbaan in een aantal groepen (treintjes) geschaatst, maar tijdens een wintertriathlon, als de benen al flink zijn volgelopen, lukt dat maar ten dele en zie je veel kleine groepjes en individuele schaatsers. Ik hoor meestal bij de laatste categorie. Mijn eigen route kiezen, concentratie houden en inspelen op de chaos op de baan. In ieder geval voorkomen dat door een onverwachte beweging de kramp vol in de benen slaat en een valpartij veel tijd kost. Dan maar liever beheerst op safe rijden.
Ten opzichte van Groningen voelde het nu goed en kwamen de laatste ronden gevoelsmatig veel eerder in zicht. Met rondetijden tussen 45 en 48,8 kwam ik op een gemiddelde rondetijd van 47,4. Totaal schaatstijd 42:38. (37-e schaatstijd overall). Ik had dit seizoen plannen om meer te trainen op het schaatsen, maar uiteindelijk heb ik deze winter maar een keer of 15 op de schaatsen gestaan. Wel erg weinig om je wintertriathleet te mogen noemen.
Enfin: eindtijd 2:56;49. Binnen de 3 uur. Dat was me, van de stuk of 10 keer, nog maar 2 keer eerder gelukt. 24-e tijd overall, maar tegen de verwachting in: Nederlands Kampioen Leeftijdscategorie 55+. Heel bijzonder als je in een groep met kampioenen in de andere categorieën staat waarvoor het Wilhelmus wordt gespeeld.
Ik ben in 2010 derde geworden bij het Nederlands Kampioenschap 50+ met een tijd in de buurt van de 3:05 uur en met liefst 3 deelnemers uit de 55+ categorie die sneller waren dan ik. Dat voelde een beetje als surrogaat. Nu was er maar 1 in de categorie 50+ sneller dan ik. Dus dit voelt vele malen beter.
Naast het Nederlands Kampioenschap is er nog het wintercircuit bestaande uit 4 wedstrijden. Met de behaalde resultaten (Assen, Groningen en Enschede) heb ik ook de eerste prijs behaald bij de categorie 50+.
Het was extra fijn dat Janny mee was als supporter. Zij trotseerde regen en kou!
Een bijzondere winter, tijd voor de lente.