Heel veel puzzelstukjes deden vandaag mee aan de midwintermarathon in Apeldoorn. Er werd gestart op de 8, 16.1 en 25km. De marathon bestaat namelijk niet meer. Zeker zoveel andere puzzelstukjes stonden aan de kant om hun clubgenootjes aan te moedigen. En niet zonder resultaat gezien de tijden:
| 8km | |
| Bob de Vries | 29.15 |
| Rina Zijgers | 32.50 |
| Gjalt Panjer | 33.05 |
| Patricia Angelier | 39.59 |
| Roel Nijhof | 40.53 |
| Maryl Biemans | 44.48 |
| Margreet Berghuis | 45.32 |
| Ineke Telgen | 47.56 |
| Claudia Nuesink | 48.40 |
| Mirjam Mensink | 49.20 |
| Nicolette Verdugt | 55.47 |
| 10EM | |
| Martijn Paalman | 0:58.52 |
| Roland Besselink | 0:59.43 |
| Simon Beemsterboer | 1:01:31 |
| Seran Nijkamp | 1:01:33 |
| Hinke van Wezep | 1:04:36 |
| Max van der Wal | 1:07:39 |
| Herman Aalberts | 1:08.35 |
| Harry van Milligen | 1:09.44 |
| Sander Jansen | 1:09.49 |
| Harold Vrielink | 1:14.15 |
| Stefan Rijke | 1:15.22 |
| Elske Hetebrij | 1:16:40 |
| Jan Ettema | 1:20.16 |
| Bert van der Zwan | 1:20.51 |
| Marco Betman | 1:21.46 |
| Erik Knapen | 1:24.25 |
| Chris Heg | 1:24.43 |
| Helen Kool | 1:25.22 |
| Henk Groeneveld | 1:27.39 |
| Joke Potgieter | 1:35.02 |
| Bianca Capel | 1:35.19 |
| Reina Wieberdink | 1:35.24 |
| Patricia van der Zwan | 1:50.33 |
| 25km | |
| Herman Drost | 1:48.49 |
| Auke Wijnterp | 2:00.29 |
| Sander den Hartog | 2:02.02 |
| Karst Altena | 2:09.43 |
| Laurens Verwoest | 2:10.14 |
| Paul Karrenbeld | 2:20:58 |
| Conny Bosselaar | 2:26.33 |
| Andrea de Groot | 2:29.03 |
| André van den Berg | 2:32.44 |
| Jolie Jacobs | 2:41.37 |
Jolie:
Vol goede moed begon ik aan de Asselronde. Samen met Andrea van start. De eerste 10km gingen in een mooi tempo (1u en 5sec) maar in een iets te hoge hartslag voor mij. Langzaamaan liep Andrea bij mij weg en voelde ik dat mijn 2e 10km niet zo zouden verlopen als de 1e. Na 14km leek het wel of ik de man met de hamer tegenkwam, foi wat vond ik het al zwaar. Bij het opdraaien van de Amersfoortseweg voelde 25km opeens heel ver. Toen daar ook nog eens krampaanvalletjes in m’n rechter kuit en m’n tenen (zowel li als re – echt nog nooit eerder gehad!) bijkwamen zag ik mijn km tijden zover oplopen dat ik eigenlijk alleen nog maar aan finishen dacht. Na 2u41m37s kwam ik over de finish waar Andrea mij onmiddellijk met heerlijk warme thee stond op te wachten! Zeker een teleurstellende tijd voor mij maar weer een flinke ervaring rijker. Alle aanmoedigingen van clubleden en familie waren uiteraard weer zeer welkom, dank daarvoor.
André:
Wat moest ik van deze Asselronde verwachten? Ik weet alleen dat ik ongeveer 10km/u loop op langere heuvelachtige tochten. Maar ook dat ik maximaal die snelheid ooit 22 km heb volgehouden. Dus na het uitzwaaien van het gezin op drie lopers na echt achteraan gestart. Met doel inhouden (zoals ook op de 10EM-testrun eerder) en dan met de extra energie de 25km uit kunnen lopen. Maar dan ga je ondertussen ook richten op die 10km/u = tijd 2:30.
Met ook alle langzame lopers voor mij ging het inhouden goed, met ondersteuning van de km-tijden op mijn sporthorloge mijn eigen tempo kunnen aanhouden en her en der gezellig wat ingehaald. De bult van de JCWilslaan ging zeker niet op record-tempo (naar Strava-segment-normen). Op de Soerenseweg begon het – met een hartslag nog steeds <135bpm – toch wat te knagen en met de afdaling van Hoog Soeren over de heide het iets verhoogde tempo wat kunnen volhouden. Toen ik op het zandpad achter Halte Assel een zwaar zwoegende Jolie inhaalde merkte ik echt hoe rustig ik liep. Door twee testruns op die route wist ik wel dat de bult omhoog op de Amersfoortseweg een hele vervelende was. En inderdaad, ik werd weer ingehaald door een paar gelijk-oplopende medelopers. Het was een lange zware heuvel. En daarna bij de Echoput de laatste kleine slok Energydrink en beslissen wanneer het tijd was om het tempo en de hartslag omhoog te gooien, wetende dat de man met de hamer ergens ook nog moest staan, om een hoekje verstopt. Op km20 kreeg ik er erg zin in en het voelde goed; iets rapper. Na de JCWilslaan-rotonde moest ik dat echter bekopen met een stekende pees (oid) bij mijn knie. Meteen ingehouden – mijn hoofdregel is dat ik geen blessures wil van sporten. En ja hoor, daar kwamen mijn medelopers me weer voorbij. Dáár ging m’n wens om op de 2:30 uit te komen. Onder aan de bult van de Julianatoren ging het echter weer beter en ik voelde mijn knie nauwelijks meer. Laatste kilometer geprobeerd een ‘sprintje’ eruit te persen. Totdat ik voorbij een reanimatie-geval kwam op het begin van de Loolaan en al rennend de risico’s van sportende veertigers overdenkend ging het tempo er wel weer wat uit en de laatste meters gingen zonder verstand; gewoon doorlopen en genieten van het publiek en de koninklijke Loolaan. Met mijn tijd van 2:32 ben ik een beetje tevreden; in ieder geval een PR 😉 Nog nooit zo ver gelopen. En wat een perfecte organisatie weer overal rondom deze Midwintermarathon. Het slachtoffer op de Loolaan is trouwens levend naar het Gelre-ziekenhuis gebracht las ik later op twitter.