Andries heeft de IM70.3 van Zell am See volbracht.
Andries:
Afgelopen weekend 29 augustus moest het dan eindelijk gebeuren. De Iron Man (70.3) van Zell Am See. Sinds dat ik wist dat hier een wedstrijd gehouden zou worden, wilde ik er al deel van uitmaken. Op deze idylische locatie met zoveel mooie herinneringen voor mij (Nicola en ik hebben elkaar hier ontmoet) lukte dit pas in de 4e editie – maar gelukkig was dit wel de eerste droge editie. Ze overdreven het helaas ook meteen een beetje, +30 graden is niet ideaal voor een rondje lopen. Wel geweldig getimed, aangezien het WK IM 70.3 de dag erna gehouden werd. Het hele dorp in het teken van de Iron Man, TT-fietsen waar je maar kan kijken, wat een sfeer!
De voorbereiding was redelijk, maar niet optimaal. Achillespeesklachten zorgden ervoor dat mijn loopsnelheid nog lang niet op niveau was, de jetlag van een overigens superfijne vakantie in Singapore & Thailand (incl niet geplande valpartij) was nog niet helemaal verwerkt en het lukte mij ook maar niet om een drinksysteem te vinden op mijn TT waar ik blij van werd. Mijn klant stond (staat) nog op punt van omvallen en de dag voor vertrek werd nog geteisterd door een lekke band, verkeerde hotelboeking en verkeerd bezorgde pakketten (met drinksysteem!), maar alles kwam gelukkig nog goed.
De wedstrijd dan. Enigszins bescheiden, wat genadeloos hard voorbij gezwommen tijdens de test swim, van achteren gestart, om het fijne tijdstip van 6.40 uur, de 2e wave na de broekies wave (18-29 jr). Indrukwekkend was de vloedgolf die onstond in het verder superheldere en rustige water. Na 700 meter een goed paar benen gevonden en zonder bovenmatige inspanning was ik in 35 minuten alweer klaar. Voor mij doen een heel aardige tijd.
Toen de wissel, waar ik in een vlaag van verstandsverbijstering besloot geen sokken aan te doen, en het fietsen. Dat ging geweldig! De eerste sectie ging in bijna 39 km/u gemiddeld richting de klim, zonder uit D2 te hoeven. Ook de klim ging verbazingwekkend goed, want ondanks het laatste stuk van +2k met 14% stijging hoefde ik nooit uit D3 te komen. En ik kon nog een behoorlijk aantal mensen inhalen. En het beste moest nog komen, de afdaling! Heerlijk, wat een bochten. Op strava zelfs nog een 8th overall hier gescoord. Ook het vlakke deel daarna was prachtig. Helaas bleek dat steeds meer mensen lak hadden aan het draftverbod, dus de laatste 30k kwam ik niet meer los van een groepje. Behalve dan in enkele bochtige secties, klaarblijkelijk kunnen mensen geen bochten meer aan snijden als ze op TT’s fietsen. Bij de laatste stop nog verrast door een wespensteek in mijn arm, en gelijk miste ik de aangereikte flessen daar.
Ook T2 ging super, zag tot mijn plezier een enorm aantal tassen hangen. Ik was nu 36e in mijn categorie (250 finishers) met een fietstijd van 2u43 en had goede hoop nog energie te hebben voor de run. Maar wat bleek? Ik werd links en rechts ingehaald. Na 2 km voelde ik de eerste blaren al, ik moest stoppen voor een plaspauze, en hoezeer ik ook wilde, mijn hartslag wilde niet meer hoger dan midden D2. De warmte begon ook voelbaar te worden. Mijn snelheid werd steeds minder. Het werd een lijdensweg, vervolgcursusje diep gaan. Het voelde aan alsof ik mijn race alsnog aan het verknallen was…
Maar na 1u53 was de halve marathon eindelijk ook achter de rug. Helaas gezakt tot 67e in mijn divisie, maar nog steeds een behoorlijke tijd van 5u18.54.
Wat een ervaring!