Jolie heeft afgelopen weekend de combi wedstrijd in Zandvoort voltooid.
Jolie:
Na mijn combi-avontuur in Egmond afgelopen januari wilde ik ook graag aan de combi-wedstrijd van Zandvoort meedoen. Het weer kon alleen maar beter zijn dan 2 maand geleden dacht ik nog. In januari hadden we windkracht 8-9 en een zuid-westenstorm.
Zaterdag om 12u klonk het startschot van de 42km lange strandrace Zandvoort-Katwijk-Zandvoort. Met een aantal wedstrijdmeiden net voor ons begonnen ongeveer 27 dames ‘sportievelingen’ aan de rit. Vandaag stond er een windkracht 5-6 uit het zuiden. In combinatie met het zware natte strand (het was net vloed geweest) maakte dit de eerste 21km tot een flinke uitdaging. De eerste 10km kon ik samen met een dame rijden, afwisselend op kop maar zij reed daarna bij mij weg. Bij kilometer 14 kwamen de 1e 2 wedstrijddames mij alweer tegemoet! De groepen met renners die mij passeerden gaven me gedurende een seconde of 10-15 wat lucht omdat ik even uit de wind werd gehouden. Helaas kon ik bij geen van de groepen aanpikken. Bij kilometer 17-18 dacht ik even: wat doe ik hier eigenlijk precies op dit strand nu? Ik had het zwaar maar ploeterde door want na 21km kwam de beloning had ik mezelf voorgehouden. Het keerpunt kwam iets eerder dan Garmin mij vertelde maar ik vond het goed. De klok die in de keerlus stond zei: 1u40. Lopend door het mulle zand van de keerlus kon ik niet wachten om aan de laatste 21km te beginnen. En dat was een waar feest: alleen maar wind mee! Ik kreeg zelfs een beetje medelijden met degene die nog tegen de wind in aan het ploeteren waren. De hele terugweg rij ik samen met een andere tri-atlete en we babbelen gezellig want daar was nu adem voor. Nog een laatste keer afstappen om het mulle zand bij de strandopgang te trotseren en daar was de finish. De 2ehelft was in 50’ gedaan en ging dus precies 1 x zo snel als de heenweg. Na 2.30.34 was ik klaar en kon ik terugkijken op een wederom uitdagende en zeker ook mentaal sterk makende rit. Tijdens de hele rit plm 8-10 ‘lekke banden’ gezien en ik was heel blij dat mij dat deze keer weer bespaard is gebleven.
Zondag om 18 minuten over 1 klonk het startschot van de 12 kilometer loop. Terwijl over Nederland stormcode-geel wordt afgeroepen start ik voor een derde keer op het Zandvoort racecircuit. Met mijn strijdplan op zak vertrek ik de eerste 4 kilometer met een nette hartslag over het bochtige circuit. Het voelt goed en ik vermoed niet al te veel last te hebben van de 42 fietskilometers van gisteren. De wind (kracht 6-7) en regen gaan flink te keer maar ik kan niet echt zeggen dat ik er last van heb. Het circuit ligt ook een beetje verscholen in de duinen. Dat is wel anders wanneer ik het strand op loop. Pal wind tegen maar het geluk is met mij: ik kom achter een man te lopen die heel groot is en exact in mijn hartslagzone loopt. Ik volg hem een tijdje. Bovendien is het strand goed te belopen ondanks dat het 2u geleden vloed is geweest. Net voor kilometer 8 moeten we even het zware mulle zand door bij de strandopgang om de route verder te vervolgen over straat. De laatste 4 kilometers heb ik wind mee en dat loopt prettig. Bij kilometer 10 snerpt de sirene van de ambulance langs me heen (man op het strand in elkaar gezakt – wel bij bewustzijn). Brrrrr, dit blijft naar. Ik ren door en zie dat ik goed bezig ben omdat ik veel mensen inhaal! Dan besef ik opeens dat ik niet ver meer hoef en dat er misschien een PR inzit. Ik sprint nog wat ik kan en duw gewoon een langzamere loper aan de kant omdat hij mij in de weg loopt en ik niet snel genoeg kan uitwijken. Pardon meneer, ik weet niet wat u doet maar ik ga voor een PR, flits er door m’n hoofd! Ik snel naar de finish en daar eenmaal aangekomen zie ik dat een PR gelukt is; 52 tellen sneller. Na 1u7min24sec zijn mijn 12 km’s voorbij en kijk ik zeer tevreden terug op mijn sportieve weekend.