Zondag stonden er alweer 3 leden aan de start van een hele triathlon. Dit keer waren het Martijn, Wilbert en Joep die de Ostseeman in Duitsland gingen doen. Het weer zat niet heel erg mee. Maar allen zetten al dan niet met een lekke band een mooie prestatie neer! Martijn legde de 3.8km zwemmen, 180km fietsen en 42.195km lopen als debutant het snelst van de drie af: 9:38:58u. Wilbert, die ook debuteerde op deze afstand, kwam na 11:29:12u over de streep. En Joep voor wie het zijn 5e hele triathlon (in de regen) was, finishte na 11:54:05u, helaas was dit geen PR.
|
||||
|
Wilbert:
Na het afreizen op de donderdag was er op vrijdag nog “ruimte” voor een laatste training. Een uurtje rustig losfietsen. Gelukkig was het parcours een mooie ronde van dertig kilometer, dus een uitgelezen mogelijkheid voor een parcoursverkenning samen met Joep en Martijn. De gezamenlijke conclusie: meer heuvels dan we hadden verwacht. Ook nog even de weersverwachting doorgesproken. Eigenlijk was er niks verrassends aan, want Joep was mee. Gelukkig had ik voor vertrek nog even met Hinke over banden gepraat, dus toch de keus gemaakt om de Durano Plus banden op de fiets te leggen.
Op zaterdag was er nog een briefing. Na het zoeken naar een vrije parkeerplek de sporthal ingelopen om de briefing te volgen, waar ik Martijn nog tegen kwam. Op zich bracht de briefing geen nieuwe informatie, al waren er her en der wat hilarische punten. Zo is het als Nederlander toch beangstigend om te horen ‘Dein Fahrrad wird abgenommen’ als aandachtspunt voor bij T2.
Na de briefing was het tijd voor het plaatsen van de fiets in de wisselzone. De wedstrijdspanning begon nu toch wel toe te nemen. Immers, er is weinig reden om te gaan stressen en op je vriendin te gaan vitten als je om half twee geen parkeerplaats kan vinden als je tot zeven uur de tijd hebt om dit te doen. Uiteindelijk toch een plek gevonden, na voor mijn gevoel 1,5 uur gezocht te hebben. Dit bleek nog geen dertig minuten te zijn… Afijn, de fiets neergezet en nog even tijd om lekker op het strand te liggen en wat te lezen. Na het avondeten tijd om alles klaar te leggen voor de volgende ochtend, bidons voor te bereiden en de tassen voor de wisselzone in te pakken. Daarna vroeg naar bed.
Zondagochtend om drie uur gaat de wekker. Wonder boven wonder goed kunnen slapen! Rustig een ontbijt naar binnen werken en de wedstrijdkleding aan. Meteen de hartslagmeter om en de chip om de enkel, scheelt weer iets wat je kunt vergeten. Gelukkig waren mijn vriendin en schoonvader zo aardig om ’s ochtends meteen mee te gaan, want stiekem moet je toch nog veel troep meenemen voor zo’n hele triathlon. Als één van de eersten in de wisselzone, waarna er nog de tijd was voor een uur gespannen om je heen kijken.
Na een warming-up en het aantrekken van het wetsuit even kort ingezwommen, om vervolgens de startzone in te gaan. Wat kan een kwartier dan nog lang duren zeg… Na 101 verschillende volksliederen, een preek van de lokale predikant en gelukswensen van de burgemeester dan eindelijk het startsein! Achteraf hoorde ik van mijn vriendin dat de wedstrijd ook enkele minuten later begon. Op het moment dat ik in het water lag waren de zenuwen in één klap weg. Er moesten twee rondes van 1.9 kilometer gezwommen worden, maar na een halve ronde begon ik misselijk te worden, waarschijnlijk door het zout wat je stiekem toch wel binnen krijgt. Gelukkig was deze misselijkheid direct na het zwemmen ook weer over. Het is lastig om je eigen ruimte vinden als je met een paar 100 anderen in het water ligt. Gelukkig was dit halverwege de eerste ronde redelijk uitgespreid. Weliswaar niet zo spectaculair als de dolfijnen die Hilly heeft gezien in Hawaï, maar ook wij zagen de lokale fauna onder water: niet-stekende kwallen. Dit zorgt echter wel voor een hele snelle doorhaal van je borstcrawl… Al met al erg tevreden met de 1:16 voor het zwemmen!
In de wisselzone nog even moeten schreeuwen naar een paar gruwelijk in de weg staande relay-deelneemsters en zowat omver gelopen door een andere deelnemer, maar al met al toch snel op de fiets! Na een stiekem net wat te harde eerste 1,5 ronde het tempo iets getemperd en lekker soepel kunnen rijden. Alleen jammer dat er vanaf ronde twee een aantal flinke buien viel. Dit zorgde ook voor een creatief gebruik van de door de organisatie verstrekte fietshoezen:
Maryl, steun en toeverlaat van Wilbert.
Toch heb ik er maar weinig last van gehad, in tegenstelling tot andere deelnemers. Veel lekke banden gezien, maar gelukkig zijn deze mij bespaard gebleven. Wat mij enorm opviel was het enorme aantal deelnemers op dure tijdritfietsen die de handen bovenop het stuur hadden en erg langzaam afdaalden en op de een of andere manier net altijd in de weg reden in de afdaling voor een bocht. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik geen tijdritfiets heb ;-). Ergens in ronde vijf kwam Martijn me voorbij stuiven (hij was uiteraard bezig met ronde zes) en een paar kilometer later kwam ik Joep tegen, die bezig was met één van zijn lekke banden.
Na een behoorlijk constant fietsonderdeel (5:39) op pad voor het lopen. De eerste kilometers veel op moeten letten om de hartslag laag genoeg te houden, het is erg verleidelijk om in je enthousiasme te hard van start te gaan. Na de eerste twee rondes begonnen de benen langzaamaan hun enthousiasme te verliezen. Ronde drie en vier waren lastiger, maar dit kwam met name door de maag. Alle zoetigheid was ik na een paar uur wel zat, maar gelukkig was iemand op het lumineuze idee gekomen om watermeloen uit te delen (mijn nieuwe favoriete fruit sinds drie augustus!). In ronde vier de keuze gemaakte om vijf minuten te rennen te combineren met 1 minuut lopen. Dit bleek een goede zet, want ik wist hierdoor nog een aantal mensen in te halen en belangrijker, mijn gemiddelde snelheid ging weer omhoog. Gelukkig waren er langs het parcours veel mensen die voor aanmoedigingen zorgden. Hierbij viel met name de banjoman op; hij maakte persoonlijke getinte liedjes met de namen op de startnummers. De laatste ronde maakte veel goed: de eerste verzorgingspost werd mede bemand door de winnaar, het feit dat dit écht de laatste ronde was, en het besef dat een tijd onder de 11:30 mogelijk was. Met name in de laatste kilometer heb ik nog even flink aangezet en uiteindelijk de finish weten te passeren in 11:29:12. Naast de (schoon)familie ook erg leuk om opgewacht te worden in de finishzone door Martijn! Al met al een geweldige ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is!
Joep:
Altijd wat…. Nadat John een paar jaar geleden aan de Ostseeman met goed weer had meegedaan, en daarover heel enthousist was, stonden er dit jaar drie leden van tri-Apeldoorn aan de start. Martijn en Wilbert gingen hun debuut op de hele maken, en voor mij was het de vijfde. Op vrijdag zijn we gedrieen het fietsparcours gaan verkennen, om tot de ontdekking te komen dat er helemaal geen vlakke stukken in zitten. Bovendien wordt iedere afdaling afgesloten met een scherpe bocht. Beslist niet mijn Parcours. In vergelijking met John,s race was het Parcours veranderd en was het aantal hoogtemeters per ronde van dik honderd naar 230 gebracht, en dat dus 6 keer. Op zaterdag kwam de weersvoorspelling met onweerswaarschuwing oranje, dus dat was een bekende voor mij, als ik een hele doe is het immers altijd rotweer. Op zondag was de wedstrijd. Starten vanaf het strand, en dan eerst een groot gevecht met de 1500 mede-starters om de eerste paar boeien te kunnen ronden, daarna nog wat aanvaringen met de vele kwallen, ik moest er zelfs een van mijn gezicht af plukken, en dan finishen – een paar Minuten langzamer dan gepland, Maar toch niet slecht. Dan 6 ronden fietsen. De eerste ronde werden we er op gewezen dat het een riskant Parcours is, doordat er een mede deelnemer bewegingsloos op de grond door begeleiders van de race werd verzorgd. De tweede ronde begon dan het “Joep-weer” harde regen, en alle wegen vol water. Ik ben nog rustiger door de bochten gegaan, Maar sommigen gingen echt als dollen naar beneden. De derde ronde werd de regen minder, Maar werd ik bij een inhaalactie gedwongen door een groot gat in de weg te stuiteren, met als resultaat een lekke band. Na reparatie verder de vierde ronde in en het werd zowaar droog. Dan de vijfde ronde: Nog een lekke band, weer repareren, Maar na 10 Minuten opnieuw lek, nu moest mijn laatste reserveband er aan geloven, dus extra goed de buitenband nakijken, niks gevonden. Kapotte binnenband oppompen, kijken waar het lek zit, buitenband nogmaals inspecteren en schoon wrijven, en dan laatste reserveband erop. Niet te hard oppompen en hopen dat het goed blijft gaan. De hele 6e ronde dus voorzichtig met een halfharde voorband moeten rijden. Resultaat 6h17 fietstijd, waar het er uit zag dat 5h30 – 5h40 mogelijk was, dus zeker een half uur verloren, altijd wat… Martijn had volgens mij ook een lekke band, wat hem van 9h-laag naar 9h-hoog opdreef. Dan het lopen. Vijf ronden vlak zou het zijn, Maar het waren vijf ronden op-en-af door droog weer met ca 30+ graden en wegens de regen van eerder op de dag zeer klam. Gelukkig wel elke 2 km verzorging en een super-publiek met veel aanmoedigingen. De motivatie was wegens de 3 lekke banden lastig terug te vinden, Maar toen ik doorkreeg dat een tijd onder 12 uur nog steeds kon, ben ik toch Maar blijven proberen. Resultaat voor Martijn en Wilbert, hele mooie tijden voor bij een debuut, en voor mij een nog alleszins behoorlijke tijd ondanks de vele Pech. Volgens mij willen we alledrie nog wel eens een hele gaan doen, Maar is onduidelijk wanneer dat wordt. Zelf ben ik in twijfel of ik met mijn huidige goede vorm door moet voor Almere, of dat ik dat niet moet doen, omdat ik dan het weer voor Harry ga verpesten. Vriendelijke groeten, Joep.