Nisraman (27-07-2014)

Harold, Helen, Iwan en Margo stonden vandaag aan de start van de Nisraman. Dit is een bijzondere triathlon die bestaat uit zwemmen, fietsen, offroad fietsen en affroad lopen.  Harold, Margo en Helen startte op de Klassieke afstand. Iwan op de nieuwe Lite versie. Allen hebben een mooie prestatie neergezet.

 

Long  
Margo Maasman 4:42:32
Harold Vrielink 5:03:49
HelenVrielink-Kool 5:40:09 (2e dame 40+)
   
Lite  
Iwand de Wit 3:03:57

 

Iwan:
Het afgelopen weekend was een heerlijk weekendje Belgische Ardennen, met als hoogtepunt de “Lite” (korte) afstand van de Nisraman. Gelukkig was er dit jaar een Lite versie van de Nisraman. De hele zou gezien de trainingsarbeid gekkenwerk zijn geweest. Maar op zich is de korte afstand ook gekkenwerk, maar wel leuk werk. De Lite bestond uit 500 meter zwemmen, 20 km race, 18 km mtb en 5 km trailrunning. Het water was 23 graden, dus helaas geen wetsuit aan. Achteraf wel tevreden met het zwemmen. De eerste 100 meter was veel te gehaast,maar daarna lekker ontspannen gezwommen. Aan de kant schrok ik van de tijd 11 min. Als ik de overige tijden zie was de 500 meter geen 500 meter. Na de wissel na 500 meter de 1e klim van 3,3 km met een gemiddelde van 4,6%, dus een lekkere loper. Verderop kwam de Mur de Maboge nog langs van 1,8 km, gemiddeld 8,8% maar max 23%. Dit voelde ik wel in de beentjes :-). Nadat ik de race voor mtb had ingewisseld was het in de afdaling even wennen aan de Ardennen, is toch wat anders dan de Veluwe!!!!! De route was pittig, heb nog nooit zoveel op het kleinste blad moeten fietsen. Na de 2e doortocht te voet door de Ourthe begon de tegenslag. Ik zag een deelnemer een band plakken en dacht nog dat is lekker even uitrusten. Nou niet veel verder reed ik lek. Nu dacht ik een pomp te hebben die voor zowel een Frans als een Schraderventiel was. Helaas dus niet en met een verkeerde pomp is het moeilijk pompen. Ik dacht even dat de wedstrijd over was, maar kreeg hulp van een deelnemer en mocht zijn pomp lenen. Ik kon verder en hup op de fiets. Ik dacht al snel dat de band te zacht was en voor ik de band harder kon oppompen raakte ik weer een steen en helaas weer lek. Met nog 10 km te gaan was het lopen geblazen. Op stukken waar het kon sprong ik weer op de fiets, maar soepel gaat dat niet. Een fotograaf had mijn lek rijden gemeld bij de organisatie en had een auto gestuurd om mij op te halen. De ‘bezemwagen’  kwam mij tegen in een afdaling en reed mij gewoon voorbij met het idee dat ik gewoon nog meedeed aan de wedstrijd. 2 km voor de wissel had hij mij gevonden en kon ik plaatsnemen in de auto. Omdat ik een stukje had afgesneden en even in de auto had gezeten meldde ik me af bij de organisatie. Wel met het verzoek om toch nog te mogen lopen, was niet voor niets naar Belgie gekomen natuurlijk. Ze zouden mij wel uit de uitslag halen. Dat vond ik geen probleem, want deed toch mee voor de lol. Dus na een erg trage wissel weer verder met de trailrun. Het begin ging soepel bergafwaarts,maar daarna begon de lol. Paden waarbij je dacht van ik zie helemaal geen pad en een paar flinke klimmen. Eerst na 2 km een klim van 380 met een gemiddelde stijging van volgens mij 25% en 1 km voor de finish was daar de ‘muur’  van 220 meter met een gemiddelde van 30% en max 45%. Ik heb niemand daar zien hardlopen, heel vreemd. De laatste 700 meter gingen gelukkig weer wat makkelijker en kon er zowaar nog een sprintje uitkrijgen en kwam in 3.03,57 over de finish. Door mijn mtb-pech heb ik veel tijd verloren en weet dus niet wat normaal mijn tijd was geweest. Daar baalde ik eerst wel van maar daarna dacht ik al snel van wat een gave wedstrijd was dit. Ik kom zeker volgend jaar terug met een goede pomp en betere banden voor de lange afstand. Na mijn eigen finish Margo, Harold en Helen aangemoedigd in hun strijd met de Ardense Heuvels. Bij thuiskomst bleek ik toch niet uit de uitslag te zijn gehaald en ben nog 1e geworden ook in de 40+ cat. Wel een lachertje met 7 weken herstel/training in de benen. Als ik kijk naar de tijden mag ik wel tevreden zijn en dat ben ik dus ook.