Vandaag stonden 2 leden aan de start van de hele triathlon in Almere. Harry maakte er zijn debuut met een mooie tijd van 10:37:38u en voor Joep was het zijn 6de hele en 5e keer Almere. Joep finishte in 12:50:43u.
Naast de hele is er tegenwoordig ook een halve triathlon in Almere waar Margo en Sander H. aan deelnamen. Margo zette haar progessie van dit jaar voort en werd 3e dame in 5:13:58u en Sander debuteerde op deze afstand in 5:22:12u.
Mede dankzij het schitterende weer waren veel clubgenootjes naar Almere gekomen om Harry, Margo, Sander en Joep aan te moedigen.
Harry!
Harry: De weg naar de hele triathlon
Ik ga met jullie terug naar vorig jaar begin september. Ik liep al een half jaar te sukkelen met regelmatige krampaanvallen tijdens looptrainingen. Zelfs onze “clubmasseur” Theo kon geen oorzaak vinden. Het was Margo die mij de tip gaf ga eens magnesiumsupplementen te gebruiken. Zou dit de oplossing kunnen zijn?
Drie weken later vond het clubkampioenschap plaats een mooie test om te kijken hoe de kuiten zich zouden houden tijdens het lopen op hogere snelheid. De kuiten gaven geen enkele krimp en zo werd nieuwe hoop geboren.
Het was begin oktober toen ik de tijdritfiets pakte voor een lange duurrit. Tijdens deze fietsrit dacht ik hoe het zou zijn om 180 km in tijdrithouding door te brengen. Dit was het moment dat het idee om een hele triathlon te gaan doen werd geboren. Het idee zat in mijn hoofd en het was enkele weken later dat Esther (mijn vrouw) vroeg wanneer ga jij eens een hele triathlon doen. Als je partner je zo’n mooi aanbod doet moet je dit natuurlijk met beide handen aangrijpen. Aangezien ik het niet voor mij zag mij hier een jaar op voor te bereiden heb ik mijn “geheim” met Janine gedeeld en haar gevraagd hoelang ik mij moest voorbereiden op Almere. Met haar de afspraak gemaakt in de winter zelfstandig door te trainen en per 1 april te beginnen met een trainingsschema van 2 keer 12 weken. In november heb ik bij Janine een inspanningstest gedaan om de trainingszones te kunnen bepalen. Dit was het moment dat alleen de hartslag nog bepalend was in de rest van mijn trainingen. De weergoden waren ons deze winter goed gezind waardoor er van een echte winter geen sprake was.
De enige tegenslag kwam tijdens de Wim van Beek crossloop. Binnen een kilometer vol door de enkel kerstdag bij Theo op de bank en met krukken naar huis. Een maand rust was geboren. De 1e geruststellende woorden van Janine “Almere is nog ver weg” deden mij goed. Na deze maand de trainingen weer kunnen oppakken.
Begin april was ons trainingsweekend en mijn eerste week van het trainingschema. Opdracht van Janine was doe lekker overal aan mee en let niet teveel op de hartslagzones. Op de terugrit van het trainingsweekend maakte ik nog onvrijwillig kennis met het asfalt. Zonder noemenswaardige kleerscheuren kwam ik hier vanaf. Ook hier kwam Janine met haar advies doe even rustig aan en ga niets belasten.
Vele trainingen volgden en vooral op woensdag werden met Hinke en Margo vele kilometers weggetrapt waarbij Hinke en Margo voorop reden en ik in zone D1 hier achter hing. In de tussentijd waren er nog drie teamwedstrijden waar ik deel van mocht uitmaken (met drie podiumplaatsen). Begin juli was de eerste en enige “echte test” de midden afstand van Didam. Met de opdracht van Janine in mijn achterhoofd (hartslag maximaal 150 slagen) van start gegaan. Dit ging in deze wedstrijd erg goed en gaf mij zelfvertrouwen richting Almere.
Drie weken later volgde de zomervakantie. De belasting voor het gezin was hier wel wat hoger. Regelmatig zat ik om 8.30 uur op de fiets om 4 of 5 uur later weer terug te keren. De weken na de vakantie ging het aantal trainingsuren omhoog. Nog steeds heb ik iedere training een glimlach op mijn gezicht kunnen krijgen omdat ik mij zo gelukkig voel dat ik in staat ben om dit te kunnen/mogen doen.
En toen de laatste week. Op zondag nog een lange duurrit gedaan en dan mag je nog maar een paar kleine trainingen doen. Eindelijk was het vrijdag. Spullen inleveren in Almere en energie opdoen. ’s Avonds vroeg naar bed gegaan.
Zaterdag voor 4 uur ben ik al wakker. Een wekker is vandaag niet nodig. Om 5 uur bij Hinke afgesproken die deze dag mijn verzorging op zich zou nemen. Iets voor 6 uur waren wij in Almere. De laatste zaken geregeld. Bidons op de fiets en wetsuit vast half aangetrokken. Terug naar de schouwburg waar mijn zwager, schoonzus en kinderen zich ook al verzameld hadden. Om 7 uur naar de start vertrokken waar de elite van start ging. 10 minuten later was ik zelf aan de beurt. Bij de opzwepende muziek kwamen er tranen in mijn ogen. Dit was het moment waar ik het voor heb gedaan.
Het zwemmen ging erg soepel. Na 58.08 stapte ik het water uit. Rustig de eerste wissel uitgevoerd. Het begin van het fietsen direct bezig gehouden met de opdracht breng je hartslag naar beneden. Binnen de 10 minuten zat de hartslag op 148 slagen. We hadden de wind richting Lelystad vol tegen. Ook hier alleen maar gelet op mijn hartslag en voeding (iedere 10minuten drinken, 750 mm per uur en ieder uur een gelletje). Het 90 km punt kwam sneller dan verwacht. Ik dacht dat dit lag bij de coachingspost. Echter bij de coachingspost had ik er al 100 km op zitten. Voor de tweede keer mocht ik tegen de wind in richting Lelystad. Ik merkte in de tweede ronde geen verval en zag de contouren van Almere al weer opdagen. Fietsen ging in 5:26:05 (hartslag 149 en omwentelingen van 93). Nu alleen nog maar een marathon lopen. Wederom rustig gewisseld. Bij het doorkomen van het stadion zoveel clubgenoten (daar wordt je wel stil van). Ik startte met lopen te snel. Hartslag 157 en kilometertijden rond de 4:40. Ik kreeg mijn hartslag moeilijk omlaag. Tot kilometer 21 ging het wel goed. Daarna kwam het gevecht met mijzelf Je wilt niet gaan wandelen en toch komt het punt aan dat je niet anders meer kunt. Het voordeel is wel dat de hartslag dan vanzelf naar beneden gaat. Echter op de momenten dat ik weer ging hardlopen ging de hartslag ook weer omhoog. Volgens mij een teken dat de energie er nog wel inzat. Het waren echter de bovenbenen die zo’n pijn deden (vooral bij alle bruggetjes). Halverwege de wedstrijd kreeg ik te horen dat ik 3e lag in mijn leeftijdsgroep. Ik kon en wilde mij hier niet mee bezig houden omdat ik al genoeg moeite had gewoon te blijven lopen.
Met nog 14 kilometer voor de boeg kreeg ik wel het gevoel dat ik het ging halen en van verzorgingspost naar verzorgingspost sleepte ik mijzelf door. Tijdens de ronde door het stadion gaven alle clubgenoten mij weer energie (voor 5 minuten). Net nog één ronde te gaan dacht ik aan genieten. Aangekomen bij de camper van Patricia en Bert gaf Bert mij aan dat Joep vlak voor mij liep. Ik wilde Joep nog even aanmoedigen maar moest zelf iedere keer weer even wandelen. Uiteindelijk kwam ik bij hem te lopen om hem succes te wensen.
De laatste kilometer krijg je echt vleugels en lijk je de pijn niet meer te voelen. Het moment dat je de finish passeert en al het gejuich hoort van familie en clubgenoten is geweldig. De pijn is even verdwenen en euforie neemt deel van je. Alle felicitaties in ontvangst genomen en toen snel omkleden. Na het omkleden even snel een bordje eten meegenomen en een smoothy. Ik wist niet dat je zo snel misselijk kunt worden. Op het ene moment lever je voor jezelf een topprestatie en een half uur daarna zit je meer dood dan levend op de trappen van de finish met een opkomende hyperventilatie aanval (tintelende lippen en vingers).
Ik heb van de voorbereiding en de wedstrijd geweldig genoten. Ik wist niet dat een trainingsschema zo leuk kan zijn. Ik heb mij geen enkel moment slaaf gevoeld van het schema. Eindtijd: 10:37:43, positie NK Age groep 6e, EK Age groep 7e.
Ik wil dit stuk afsluiten met het bedanken van een aantal mensen die het mogelijk hebben gemaakt om deze prestatie te kunnen leveren: Als eerste Esther en mijn beide zonen. Dank voor alle tijd die jullie mij gegeven hebben om te besteden aan de voorbereiding en de verrassing van de t shirts op de dag zelf. Het was mooi te zien hoe trost jullie op mij waren. Janine: dank voor jou professionele aanpak. Je schema’s gaven mij vanaf het eerste moment heel veel vertrouwen. Ik heb het zelf als prettig ervaren dat de basis gelegd is bij het fietsen. Ook dank voor de rust die je gaf bij de twee hobbels die ik tegen kwam (enkel en val bij trainingsweekend). Hinke en Margo: bedankt voor alle woensdagen dat jullie mij uit de wind hebben gehouden en de vele gesprekken die wij op de fiets hebben kunnen voeren. Ook bedankt voor de vele momenten dat wij de appelgebak test konden uitvoeren . Hinke jij bedankt voor je support op de wedstrijddag zelf. Vroeg op staan en de verantwoordelijkheid om op het juiste moment de bidons en gelletjes aan te geven. Mocht jij ooit aan de hele beginnen dan kun je een beroep op mij doen. Clubgenoten: het was geweldig om jullie aanmoedigingen te horen in het stadion maar ook halverwege het parcours. Dit geeft je als atleet echt extra energie. Op die momenten was ik weer even in staat een glimlach op mijn gezicht te toveren. Als laatste de weergoden. Ik wil jullie bedanken dat jullie aan mijn verzoek hebben voldaan en deze keer Joep zijn verzoek naast jullie hebben neergelegd.
Joep:Experiment
Na in Glücksburg op de hele triathlon ondanks drie lekke banden en daardoor minder motivatie toch een behoorlijke tijd te hebben behaald, wilde ik de goede vorm omzetten in een verbetering van mijn PR, wat met zo’n vorm en als de weergoden me eens een keer goed gezind zouden zijn toch zou moeten lukken? Daarom het plan opgevat om voor de vijfde keer de hele in Almere te gaan doen. Zo’n gedachte is leuk, maar wat is er nog over van je goede vorm als je twee maanden daarvoor al een hele hebt gedaan?, en wat is er daarna nog van over als je de week voor de wedstrijd ook nog eens griep krijgt? Nou ja, de inschrijving was gedaan en de trainingsinspanning was verricht, dus maar kijken wat het wordt.
Vanaf de start was ik onzeker, daarom rustig aan begonnen. Tijdens het fietsen kreeg ik steeds meer last van benauwdheid (snotterig, hoesten), en de tweede 90 km moest ik om voldoende lucht te krijgen met de handen op het stuur afleggen, wat met de tegenwind op de dijk natuurlijk flink tijd kostte. Een zachte achterband (was volgende dag plat) werkte een goede tijd verder tegen. Tijdens het lopen kreeg ik gelukkig weer meer lucht, en de eerste paar ronden gingen behoorlijk, waardoor ik nog dacht dat een verbetering van mijn PR misschien toch nog zou kunnen lukken. Helaas mocht dit wegens opkomende misselijkheid niet zo zijn. Toen duidelijk werd dat het niet ging lukken heb ik genietend van de zon –voor mij een zeldzaamheid tijdens een hele triathlon- de laatste ronde al wandelend de verzorgingsposten uitgebreid bedankt, zodat ik verder niks zou forceren (met griep mag je immers eigenlijk niet sporten).
Al met al een interessant experiment en een leuke wedstrijd die dit jaar erg goed was georganiseerd, met bovendien veel aanmoedigingen van clubgenoten en goede begeleiding –bedankt Bert en Patricia-, maar twee hele triathlons zo kort achter elkaar doe ik niet snel nog een keer.