Astrid, Mirjam en Jolie deden zondag mee aan de 1/16e vrouwentriathlon van Beesd. Voor Astrid en Mirjam was het hun eerste triathlon sinds ze eind vorig jaar lid zijn geworden. Toen nog met de gedachte dat ze alleen zouden zwemmen en dat fietsen en lopen niets voor hen was…
Jolie: ‘Beker gewonnen maar het goud glipt door mijn vingers’
Zondagochtend heb ik meegedaan aan de 1/16e Vrouwentriathlon in Beesd. Vorig jaar had ik ook meegedaan. Toen als doel om kennis te maken met een triathlon(netje) en als voorbereiding voor de Kristalbad triathlon. Deelname aan deze afstand had ik kado gegeven aan mijn zus Mirjam hoewel deze wens helemaal niet op haar verjaardagslijstje voorkwam vorige maand. Toch nam ze deze sportieve uitdaging aan. ‘Je hoeft hem alleen maar zelf te doen’, zei ik haar nog bemoedigend. Zo gezegd zo gedaan. Vanmorgen in alle vroegte samen op pad. Bij de 1e startserie konden we clubgenote Astrid aanmoedigen. Leuk dat zij ook meedeed. Nicolette was er zelfs ook; voor de algehele support! De ‘gewonnen’ beker was al binnen voordat we van start gingen: een leuke herinneringsmok.
Nog voor de start van onze serie glipte, op het zandstrandje, het goud al door mijn vingers omdat ik bij het opzetten van m’n badmuts mijn gouden oorbelletje verloor! Suf natuurlijk dat ik ze nog in had – helaas vond ik hem ook niet meer terug. Bij onze start was er flinke hectiek. Het geduw, over elkaar heen zwemmen en het getrap links en rechts waren niet van de lucht. Al met al kon ik toch een redelijk rustig plekje vinden in het veld en na m’n 250 mtr snel naar mijn fiets. De 10km fietsen gingen aardig hoewel er een stukje was met beste wind tegen; dus ook een stukje wind mee maar daar hoor je mij niet over. De bochten doorcrossen vind ik mooi werk maar op de rechte stukjes werd ik ingehaald door o.a. meiden met ‘wortelhelmen’ en tijdritfietsen met dichte achterwielen. Ach, ik kon er wel om lachen.
Na het fietsen komt altijd weer dat rondje lopen en hoewel ik echt mijn best deed ging ik niet heel hard. Maar sommigen gingen nog minder hard. Geflankeerd door een heerlijk zonnetje liep ik mijn 2,5 km over de camping aangemoedigd door hele bruine mensen met hele dikke buiken in hele grote stoelen. Gelukkig ook door Astrid en Nicolette die luid klappend en joelend van zich lieten horen! Hm, 1 minuut langzamer dan vorig jaar finishte ik in 38’28 (haalt m’n leeftijd mij in ?). Net na de finish en al snoepende van de wine-gums – wat een heerlijke sport is het toch – kon ik zus Mirjam aanmoedigen in haar laatste sprint richting haar 1e triathlon finish. Al met al waren Astrid (44’08) Mirjam (45’41) en ikzelf weer een leuke sportieve ervaring rijker. Door de goede organisatie; gezellige sfeer; een heerlijk zonnetje, met onze eigen inzet en met nestor Nicolette aan de zijlijn kijken we terug op een fijn sportief evenement.