Harold stond zondag aan de start van het Europees Triathlon Kampioenschap 70.3 (1.9km zwemmen, 90km fietsen en 21.1km lopen). Het was Harold eerste halve triathlon. Op het uitdagende parkoers van Wiesbaden (D) finishte Harold in 5:40.04u.
Harold:
Eind 2011. In de zoektocht naar een mooie triatlon voor 2012 ook eens kijken bij de IRONMAN. Voor de halve (70.3) afstand is er keuze uit Antwerpen en Wiesbaden. Waarbij die laatste een uitdagender fietsparcours te bieden heeft. Dat is de doorslaggevende reden om de Duitse wedstrijd te kiezen. Tussen inschrijven en wedstrijd liggen nog acht maanden, dat moet voldoende zijn om (met trainingsschema’s van Janine) van de kwart afstand toe te trainen naar een halve.
Doelstelling: een tijd rond de zes uur. Grofweg: 1 uur zwemmen + 3 uur fietsen + 2 uur lopen. Bij het zwemmen en lopen zou iets tijd over moeten blijven om te gebruiken als voor de wissels en als extra voor het fietsen.
Bij het vrijdags aanmelden en startnummer ophalen direct onder de indruk van een IRONMAN-event. Ook een hele logistiek met zwemwater op circa 30 km afstand van de finish.
Zaterdag, Bike inchecken in T1. De wisseltas met loopspul afgeven en deze wordt door de organisatie naar T2 (direct voor ons Hotel in Wiesbaden) gebracht. De fietsspullen kunnen bij de fiets (vierde rij, nummers >1061, laatste boompje). Daarna de routes in T1 verkennen en bij de uitgang mijn chip in ontvangst nemen. Na de locatie van de zwemstart bekeken te hebben weer terug naar Wiesbaden.
Zondagmorgen 6:30 uur al onderweg naar de start. Twee uur voor de start (8:05 uur) sta ik in T1. Nog wat eten, drinken, wachten en warm lopen. 7:30 uur, met mijn groep naar het startvak. Pak, rits, cap, bril = check. Tien minuten voor de diepwaterstart gaan we te water richting de startlijn. Er ontstaat al wat gedrang, we willen weg. START! Goed op de gele boeien letten, met die boeien rechts naar de landgang. Ik krijg de ruimte om te kunnen zwemmen en bij de landgang zie ik nog mensen achter me. Met nu rode boeien links, het tweede deel zwemmen. Ik probeer op de techniek te letten en gebruik het drijfvermogen van het pak. Uit het water, een klim over het strandje en naar de fiets. Omkleden en weg…… Niet dus. Van de scheidsrechter moet ik eerst mijn wetsuit in de tas stoppen en dus niet los in de bak.
Enfin, op de fiets. Goed opletten, niet te veel te geven. Met een hartslag op de grens tussen D2 en D3 gaat boven de 30 km/u gemiddeld. “Zou een fietstijd binnen de drie uur mogelijk zijn?”. De eerste klimmetjes van in totaal 1.500 hoogtemeters. Gemiddelde zakt, de klimmen zijn kort en nog op het buitenblad te doen. Met mijn “gewone” racefiets ga ik makkelijker omhoog dan veel triatlonfietsen. Bij het (op de macht) klimmen gaat de hartslag de D4 zone in, maar zakt ook weer snel. Boven gekomen, snel naar een zwaarder verzet. De ketting protesteert en werpt zich van het voorblad. In de afdaling probeer ik met mijn voet de ketting er weer op te krijgen. Op de MTB lukt dat vaak, maar op de race nu niet. Stoppen, ketting er op en profiteren van de afdaling om weer snelheid te krijgen. (Uiteindelijk gebeurt dit drie keer).
Het is warm en gelukkig is er voldoende verzorging met verse bidons, reep en gelletjes. Mijn eigen voorraad blijft ongebruikt in het tasje zitten. Dan de langste klim van het parcours. Onderweg naar het hotel die weg ook gereden en ik wist dat het tijd voor het kleine blad was. In D3 door naar de top. Een Duitser meld dat we straks een 80+ (km/u) beloning krijgen voor deze klimarbeid. Na een lus gemaakt te hebben keren we met ruim acht kilometer afdalen terug naar Wiesbaden. In T2 wissel met nog een korte plaspauze en gaan. Benen voelen goed, heb het geval dat er iets mist. Nou ja missen. Dat “Silly Walk” gevoel hoeft niet. Ik loop richting het park voorbij het één kilometerpunt, 20 te gaan, vier ronden in totaal. De ondergrond is niet overal verhard, hele stukken zijn bedekt met grind. Halfweg de loopronde is er verzorging, ik pak water, een gelletje en twee sponsen. Hard gaat het niet, ik loop op gevoel, de hartslagmeter is (bewust) achtergebleven op de fiets. Na het uitlopen van het park een vervelend stuk langs een weg. Merk dan ook dat ik al die tijd aan het klimmen ben geweest. Bij het park weer binnenlopen wordt dat extra duidelijk, het tempo gaat omhoog. Na de tweede verzorging de eerste doorkomst, het groene bandje (om de ronden te tellen) is binnen.Ik hoor de speaker roepen dat het halfweg lastig wordt. Het zal wel, ik ben blij, een derde van het lopen zit er op, ik ga het halen! Het lopen blijft constant en Helen roept: “het gaat goed”. Derde ronde, mijn maag is klaar met de gelletjes, ik ga over op banaan en cola. Gevoelsmatig worden de ronden korter ik probeer iets te versnellen. Op naar het gele bandje, de laatste, mijn “toegangsbewijs” tot de finish. Klein stukje nog, links en onder de boog door. Het is gelukt! Ik kan een IRONMAN 70.3! Helen staat me met bloemen op te wachten. Ik heb geen idee wat mijn eindtijd is. Gelukkig geeft Janine die door 05:40:04, ruim binnen de doelstelling.
Resultaat:538e plaats overall, 84e in categorie, Swim 00:37:10; T1 00:05:02; Cycle 03:06:41; T2 00:02:14; Run 01:48:54