“ein Deutscher ist mein bester Freund”
Vrijdag 30 september was het zover. Het Tri Aquapoldro fietsweekend in het Teutoburgerwald. Bepakt en bezakt met veel fietsspullen en vooral zonnebrand reisden wij af in de richting van Osnabrück. Ons onderkomen voor het weekend was een koeienboerderij uit het jaar 1817 van een leuke familie in het dorpje Versmold Een prachtige locatie met genoeg kamers, een waanzinnig ruime keuken, veel vliegen en een echte boeren geur.
Vrijdag middag stond er meteen een opwarm ritje op het programma. 75 km- tjes in de omgeving. Beetje verkennen, een keertje heuvel op en heuvel af. De Garmins in fietsen…Kortom een lekker tochtje om in te komen. De haantjes van onze vereniging (iedereen weet wie we dan bedoelen) konden het toch niet laten om na 50 km het tempo iets op te voeren tot 42 km per uur. Helaas leidde deze mini ‘Wettkampf’ tot een lelijke valpartij van onze Garmin kopman Hinke. Gelukkig waren de fiets en de Garmin niet beschadigd maar het geraamte van Hinke des te meer. De kop is er af, beetje zadelpijn en zin in het 4 gangendiner.
Tijd voor boodschappen bij de Lidl. Zo leer je elkaar wel beter kennen vonden Harry en Ineke. Spelen met geld van een ander en elkaar trakteren op Karottesaft mit Honig. Uiteindelijk verlieten wij de winkel met 2 karren vol bier, bubbles, wijn, chips en nootjes…. (“Du bist Tri-athlete”???)
De keukenbrigade onder leiding van Ineke heeft hard gewerkt om alle uitgehongerde tri- atleten en introducees te voeden. Een voorgerecht van garnalen op een bedje van knapperige komkommer, knoflook en rucola. Een tussengang van pompoensoep met sinaasappel en tijm en het hoofdgerecht waar iedereen op zit te wachten, vooral de stapelaars onder ons: PASTA!
Zaterdag begon dag twee van het fietsweekend. Enkele leden waren zelfs zo vroeg dat ze het ontbijt al klaar hadden staan (Harry kan ook sprinten in de keuken…) voordat de corveedienst van het ontbijt uit bed was. Na een lekker en uitgebreid ontbijt kon iedereen zijn kleding nog omwisselen, de fiets gereed maken en nog even de route bespreken met de groep.
Er waren zaterdag drie groepen, met elk verschillende routes en snelheden. Elke groep heeft genoten van het mooie weer op het terras in Tecklenburg. Na een schitterende tocht, waarbij hellingen van 25% getrotseerd werden (zie Youtube film van Willy, down hill run op fietsschoenen) en iedereen ervaring heeft opgedaan met de Duitse heuvels, zat iedereen vol met verhalen en een ernstig lege maag. (behalve Klaas want die drink bier na 100 kilometer)
Eén zo’n verhaal gaat over het terras in Tecklenburg waar het gebak fantastisch was, de bediening eruit zag als opgedofte paaseieren met een 1000-denier panty en onze beleefdheid op de proef werd gesteld:
Op het terras hadden Henk en een aantal anderen hun fiets voor een groentekraam gezet. Een niet al te vriendelijke oudere vrouw kwam even later vragen of de fietsen verwijderd konden worden. Dit werd door iedereen – behalve door Henk – gedaan. Niet veel later kwam er een auto de hoek omscheuren die maar net voor ons tafeltje en op tien centimeter van een fiets tot stilstand kwam. Herr Groenteboer verzocht om ook de laatste fiets te verwijderen want hij had de plek gehuurd en trok van leer alsof hij de WK finale had verloren…. Henk had het even helemaal gehad met onze oosterburen.
De kopgroep met de grote namen ging verder en de afsplitsing Klaas, Henk, Laurens en Ruud zouden in een rechte streep naar huis fietsen maar dat liep ff anders…
Al snel na de 2e rust kreeg Henk zijn eerste lekke band. Nadat hij zijn binnenband had verwisseld (speciaal hiervoor een wit handschoentje aangetrokken) bleek er ook een scheur in de buitenband te zitten. Toen we even later voor een gesloten fietsenwinkel stonden kwam er een wielrenner voorbij. Hij zag dat we een probleem hadden en kwam gelijk vragen of hij kon helpen. Toen hij hoorde dat we een buitenband nodig hadden stelde hij voor om met hem mee naar huis te rijden. Hij had nog wel een nieuw buitenbandje liggen. Nadat de band was verwisseld bood Claudio aan om nog een stukje met ons mee te fietsen. Onze nieuwe Duitse vriend zette koers met 35 km p/u op de teller en verwachtte in ruil voor zijn gastvrijheid minimaal dat we hem zouden volgen. Hij had al 10 km gefietst en wij ruim honderd. Nadat onze wegen scheiden konden we eindelijk het tempo fietsen wat we graag hadden gewild na onze afsplitsing van de kopgroep. Maar helaas een uurtje later begon Henk aan de volgende bandenwissel (drie maal is scheepsrecht). Zoals een oud gezegde luid: een lekke band komt nooit alleen. Na bijna 160 km te hebben gefietst waren we uiteindelijk net voor zonsondergang terug op de boerderij.
Inmiddels had de 1e fietsploeg olv Daniel alle voorbereidingen getroffen voor het zaterdagavonddiner. Na een speurtocht in de supermarkt en uiteindelijk een bezoek aan een tankstation, was alles gehaald voor het avondeten: een heerlijke barbecue. Onder het genot van een drankje, vlees, vis en salade genoot men van het weekend en praatte alweer over de fietstocht van morgen. Naast het verheugen hierop, werden er ook opmerkingen gemaakt over het zitvlees dat morgen weer te verduren zou krijgen. Een zorg voor later, nu eerst genieten en daarna een goede nachtrust nemen.
Ook zondag was een prachtige dag. Na een uitgebreid ontbijt stonden we om half tien klaar voor de laatste rit van het weekend. Terwijl wij het terrein verlieten was er een grote toestroom van mensen die deelnamen aan de ‘Gottesdienst’ die werd georganiseerd op onze boerderij. Hier hadden sommigen van ons bij moeten zijn om op zijn minst spijt en dank te betuigen…
Met behulp van de Garmins werd er wederom een mooie route gereden. Deze dag waren er wat minder klimmetjes opgenomen in de route en ik geloof dat menigeen dat niet zo heel erg vond. We genoten van het heuvelachtige landschap en de meanderende weggetjes in het stille en zonovergoten Teutoburgerwald. Halverwege zijn we met een deel van de groep op zoek gegaan naar een terras voor een lekker bakkie koffie. Na goed speurwerk streken we uiteindelijk neer bij een Italiaanse ijssalon. De koffie met apfelstrudel smaakte naar meer. De bananasplit die Klaas had besteld was helemaal een aanrader. “Zeg maar 20 Gelletjes met slagroom…” en met volle buikjes vervolgden we de rit.
De laatste kilometer werd er nog gesprint. De sprintrein van Henk en Klaas was helaas niet opgewassen tegen de krachtsexplosie van Harry, die helaas zijn maatje Hinke niet zag volgen en met 2 vingers de neus als eerste weer terug was bij de boerderij.
Na de gezamenlijke lunch werden de fietsen weer ingeladen en een paar uur later waren we alweer thuis. Hier nog lekker nagenoten van het heerlijke weekendje Duitsland met ruim 300 kilometer op de teller.
Organisatie bedankt!
Namens de nieuwkomers: Klaas, Maarten en Henk