Andries stond aan de start van de halve triathlon in New Forrest Engeland.
Andries:
Afgelopen weekend stond voor mij de ‘Race New Forest Middle Distance Triathlon’ op het programma, nadat mij om een of andere reden toe heb laten overhalen door de broertjes van mijn vriendin. Met de hele (Engelse) familie naar een vakantiepark en tussendoor ook nog ff een triatlon doen. Gezellig.
Het was voor ons alledrie de eerste halve afstand dus het werd best spannend naarmate de datum dichterbij kwam. Mijn eerste jaar triatlon kon ik daar mooi afsluiten, en de voorbereiding t/m mei ging ook prima. Helaas brachten een gekneusde rib en een 3x verzwikte enkel (en bijbehorende achillespeesblessure) hier verandering in. Behalve dat ik nauwelijks lange afstanden heb kunnen lopen heb was de enkel zelfs op de wedstrijddag nog dik… Gelukkig had ik intussen een goede band opgebouwd met mijn Fysio Jo Kraaij die mij verzekerde dat het kon. Bovendien bleek de woensdag voor de wedstrijd dat de enkel minder pijnlijk werd na een paar km’s. Dit alles had als bijkomend voordeel dat ik meer tijd had voor mijn zwem- en vooral fietstrainingen.
De wedstrijd zelf was een bijzonder event – t1 en t2 ver uit elkaar en een ingewikkelde logistiek met tassen ed en een ‘Hitlerisch regime’ wat betreft regels (bocht gevaarlijk afsnijden =DQ, je spullen niet netjes in je tas stappen bij de wissel is 2 min straf per item dat er niet in zit etc)! Een oefenrondje met de racefiets toonde aan dat er stevige klimmetjes bijzaten, toch werd er eigenlijk alleen gewaarschuwd voor de run… Toen de race: Na een matige nacht (toch een beetje nerveus) was het lekker weer en het meer lag er mooi bij. De 1,9k waren zo voorbij (36min tov de snelste in 29min) en ik voelde mij lekker fris op de fiets. Ik ging gelijk enthousiast mensen inhalen, en hoewel het aan het einde iets minder ging, was het gevoel nog erg goed. Parcour bleek erg mee te vallen, soms steil maar meestal niet en ook erg mooi. Wel oppassen voor ongebruikelijke gevaren als overstekende paarden, koeien, ezels, schapen en varkens (roze, in t wild!) zal waarschijnlijk de 1e en laatste keer zijn dat ik van mijn fiets af moet om 3 overstekende paarden door te laten! Tijd bleek achteraf 2u55 te zijn (minder dan half uur achter de snelste) op volgens de teller bijna 93k. Toen de run… Tijdens T1 was mijn enkel nog aardig pijnlijk, dus hoe zou dit gaan? Vooral op het +20% hellinkje waar tijdens de briefing nog voor werd gewaarschuwd?? Het viel (nog) mee. Ik werd aan alle kanten voorbij gelopen maar wist mijzelf wijs te maken dat dat kwam omdat ik zo goed gefietst had. De route ging over postbank-achtig terrein over grindpaden, dus ik liep als op eieren ivm met mijn enkel – maar de hongerklop bleek veel erger! Heb altijd al moeite gehad met eten onderweg en dat begon ik nu te voelen. Toen de marshall aangaf dat t nog maar 3 Mile was, was ik dan ook zielsgelukkig.
Maar toen, om de hoek: de Mont Ventoux! Ten minste, zo hoog leek ie voor mij op dat moment. Het bleek echter de ‘dead mans hill’ te zijn. Niet veel beter dus. Iedereen wandelde daar dus ik gaf mijn verzet daartegen ook maar op. En er volgde nog een paar van dat soort hellingen… Mijn snelheid rennend, zelfs op het vlakke laatste stuk, was intussen gedaald tot dat van een verdwaalde bejaarde wandelaar. Na de finishlijn (oh What a joy!) bleek mijn gebrek aan suikers ook toen eenvoudige zaken als rechtop staan en praten niet meer lukten… Eindtijd bleek 5u36, iets langzamer dan t doel 5u 30 maar slechts 43 min achter de winnaar. Dit zouden er overigens 83 (!) geweest zijn als de snelste deelnemer niet gediskwalificeerd zoon zijn. Looptijd een vrij dramatische 2u04 maar gezien de omstandigheden minder slecht dan verwacht – snelste looptijd was 1u36 om maar eens aan te geven hoe zwaar t was. Nu eerst maar even herstellen voordat ik ga denken aan nieuwe doelen!
Ps result was 89e van de 400, maar belangrijker: ‘zwagers’ eindigden op resp 1u en 1,5u van mijn tijd dus de alles overheersende interne familiestrijd was in de pocket!