Jolie, Hilly en Gjalt liepen vandaag de Montferland run. Jolie en Hilly liepen de 15 kilometer in respectievelijk een nieuw PR (1:23:31uur) en een achtste plek bij bij de V35 (1.03.59uur). Gjalt deed mee aan de 1 km Runaway jongens 9-10 jaar: 3.38 minuten (3e plek)
Jolie in het rose.
Jolie:
Ik moet maar gaan hardlopen. Lekker rustig in de voorbereiding en dus rustig in het hoofd. Had ik in september j.l. nog zeer onrustige dromen en erge zenuwen bij mijn 1e serieuze triathlon; bij een rondje hardlopen is er weinig rede voor al deze extra vermoeiende neven-activiteiten. Vandaag stond de Montferland Run op het programma. 15 km door het Montferse heuvelland. Van de zomer hadden we er toevalligerwijs veel gewandeld met onze honden en gefietst zonder onze honden. De run van 15km ging langs veel bekende plekken. De avond voor de loop had ik mijn tas met spullen klaargezet en ik had rustig geslapen. Toen we ’s morgens richting ’s-Heerenberg reden vroeg manlief nog of ik mijn startlapje wel had ingepakt. Ja, mijn startnummer had ik ook bij me. Eenmaal in ’s-Heerenberg aangekomen was alles goed geregeld. In een grote tent omkleden, je tas achterlaten en rondom de tent een beetje inlopen. Hilly en ik wensten elkaar nog even succes. Al rap klonk het startschot en gingen we op weg. Onze hond-met-angst-voor-vuurwerk dacht nog dat er op hem werd geschoten bij de start; bang dook hij ineen. We waren de eerste bocht nog niet door of daar stond al een dweilorkestje; gezellig hoor. Omdat ik sneller wilde lopen dan de 7-Heuvelenloop, 2 weken terug, ging ik met een hogere hartslag van start. Dat ging eigenlijk ook best goed. Het viel me op dat in de eerste 3-5 kilometer zoveel mensen al afhaakten. Daar deed ik niet aan mee; lekker doorsjouwen en eerst maar eens die 5 km halen. Die zaten erop na 27,5 minuut. Hmmm, ik moest nog flink doorrennen om voor een bescheiden pr-retje te gaan, mompelde ik in mezelf. Onderweg ook nog genieten van het landschap en van alle mensen langs het parcours. Daar kwam de eerste klim die er op het plaatje van het parcours heftig uitzag maar in het echt reuze meeviel. De afdaling ervan was lekker lang en heel goed te lopen. Even een slokje lauw water bij de 8-9 km post en grote schrik toen ik op de 10km passage 1:01:19 zag staan op de klok. Had ik teveel genoten van het uitzicht onderweg, wat was er gebeurd? Een blik op mijn hartslagmeter gaf aan dat ik nog niet geheel stilstond: 56:08. Gelukkig; maar ik moest wel door blijven gaan. Het landschap was steeds mooi en het parcours was goed. Het publiek geeft je bij tijd en wijle echt even een boost om lekker door te gaan; gezellig ook als er bandjes staan te spelen! Tijdens het lopen bedacht ik nog of ik niet nog iets harder kon lopen dan ik op dat moment deed. Ik pompte mijn hartslag nog iets op maar kwam er na 2 minuten achter dat dat toch iets te hard ging. Tandje terug maar weer; dat was beter vol te houden. Naar het einde van het parcours toe waren er nog 2 pittige heuveltjes te nemen. Deze waren niet lang maar zo aan het einde voelde je ze wel goed in de benen. Hier ging ik zowaar nog mensen voorbij! Dapper rende ik door naar het einde en voelde echt flink medelijden met de man/vrouw die bij kilometerpaaltje 14 in een foliedeken bij 2 ambulancebroeders zat. De laatste kilometer was aangebroken en ik was benieuwd naar mijn eindtijd. Zo hard als ik nog kon snelde ik naar de finish waar net de winnaressen werden gehuldigd. Met een geklokte 1uur23min31sec was ik 2min2sec sneller dan mijn 7-Heuvelentijd van 2 weken geleden. Diepe zucht, een flesje sportdrank leegdrinken, bijkomen en dat was het dan weer. Tevreden en met vermoeide benen terug naar Apeldoorn.