Het verslag van Noël
Voorbereiding
Enkele jaren geleden toen Monique en ik nog geen kinderen hadden zou ik aan de ironman in Frankfurt meedoen. Een hardloopblessure in de winter noopte me een streep door deze plannen te zetten. Ach ja, en als eenmaal kinderen hebt dan is er zeeën van tijd om nog eens te proberen een hele te doen. Het is bewonderenswaardig hoe Monique zich heeft ingesteld op de komende periode van veel trainen. Het heeft erg veel geholpen om de geplande trainingen e.d. ruim van tevoren met elkaar door te nemen en de tijden die ik thuis zou zijn ook als echte quality time te gebruiken. Omdat het de eerste – maar de komende paar jaar voorlopig ook de laatste – hele zou zijn wilde ik het goed aanpakken en heb ik Janine gevraagd om schema’s voor me te schrijven. Na de eerste test heeft Janine de zones gemaakt en kon ik aan de slag. In de winter deed ik al duurtrainingen die ik normaliter in de zomer niet eens zou doen. Na de tweede test in het voorjaar bleek ik al een vrij efficiënte verbrandingsmotor te hebben. Voor de D1 en D2 zones zijn toen naar boven bijgesteld. Sindsdien heb ik wel een paar keer opgezien tegen een D2 training en dat moest ik in Almere uren volhouden. En gelukkig bleef ik bespaard van blessures….. tot mei dit jaar. Ik heb eind mei/begin juni met enkele blessures gesukkeld. Eerst zitvlakproblemen en als gevolg daarvan compensatieklachten in m’n heup en linkerknie. Het bleef gelukkig beperkt tot een aantal weken en kon de training vrij snel weer volledig oppakken. Janine heeft de training hier en daar wat aangepast en me gerustgesteld dat dit op Almere geen invloed zou hoeven hebben. Dat geeft vertrouwen en rust. ca 4 weken voor Almere leek het noodlot toch toe te slaan, een onachtzaamheid van mij bij het indraaien van een weg betekende een schuiver van de fiets over een hoopje grind. Gelukkig alleen wat schaafwonden en slechts een paar hechtingen. Behalve enkele zwemtrainingen kon ik het programma in aangepast volgorde nagenoeg helemaal afwerken. Juist op dat moment begonnen de intensieve lange fietstrainingen. Enkele keren 150 km wedstrijdsnelheid en zelfs een keer 200 km wedstrijdsnelheid. Deze trainingen hebben mij vertrouwen en rust gegeven. Niet alleen kon ik het fysiek aan, maar vooral ook mentaal. Om de saaiheid in de polder te trainen heb ik deze trainingen afgewerkt op een parcours van 18 km. Tot de 1 na laatste week heb ik intensief en lang (ca 17 a 18 uur) getraind. De laatste week had ik rust. Door deze week rust kreeg ik enorm veel zin om de wedstrijd te doen.
Vrijdag voor Almere met Joep de fietsen weggebracht. We hebben toen een deel van het zwem- en loopparcours en de wissels uitgebreid bestudeerd. Het was fijn dat Joep erbij was als ervaren Almere deelnemer. Hij heeft enkele nuttige tips gegeven waarvan ik op de wedstrijddag veel profijt had.
Zaterdag 27 augustus D-day
Om 6.00 uur gearriveerd bij het Parc fermé. Met Janine, die me ging begeleiden, nog enkele praktisch afspraken gemaakt, daarna omgekleed en naar het surfstrandje gelopen. Het water was een stuk onrustiger dan vrijdag. Ik heb nog nooit zoveel golfslag meegemaakt in een training of wedstrijd als hier. Na het startschot meteen de rust opgezocht en in m’n slag proberen te komen. Dat was best lastig. Ik had al vrij snel door dat de golven een bepaald ritme hadden. De ademhaling heb ik hierop aangepast en ook het oriënteren. Na 1:05 uur uit het water gekomen. M’n kuiten waren behoorlijk stijf geworden en af en toen gingen er scheuten doorheen die duidden op een voorbode van kramp. De tijd was er één die ik had gehoopt, maar niet verwacht gezien het ruwe water. Omdat het m’n eerste hele was toch maar een extra fietsshirt aangetrokken en zelfs arm- en beenstukken in m’n achterzakken gestopt. Die bleken gelukkig niet nodig en m’n kuiten werden soepeler. Bij het uitdraaien de haven zat ik al in m’n Hf zone. Het kostte nog wel ca. 15 minuten om deze steady te houden, maar daarna was het gewoon focussen en doordraaien. En eigenlijk was het helemaal niet saai, ik heb gewoon enorm genoten tijdens het fietsen en reed rond met een glimlach. De eerste twee rondes gingen vrij gemakkelijk en voelde ik m’n benen nauwelijks. Janine heeft me twee keer bevoorraad waarvan de eerste keer nog bijna fout ging omdat een achteropkomende fietser vond dat hij voorrang had. Nadat de vrede getekend was kon ieder z’n weg weer vervolgen. Het was prachtig weer tijdens het fietsen en van wind heb ik behoudens het laatste deel van de derde ronde weinig gemerkt. Tijdens het fietsen heb ik ca. 4,5 liter gedronken, de voeding ging makkelijk naar binnen en verdween ook weer snel uit mijn maag…..richting spieren ;-). Maarliefst 4x plassen was het gevolg. Maar omdat 4x van de fiets wel erg veel tijdverlies zou betekenen besloot ik eens te proberen dat op de fiets te doen. In de laatste ronde werd de horizon erg donker en op de dijk bij de haven aangekomen begon het iets te druppen. Er stond op dat moment zoveel wind dat ik de ketting op het kleine blad moest schakelen. Toch nog een gemiddelde snelheid van ruim 37 km/u bereikt. Na de wissel kon het ritme snel worden opgepakt en begon het te hozen. Het eerste deel van het lopen was met tegenwind, dat gaf psychologisch wel een voordeel dat er gefinisht zou worden met meewind. De eerste 2 looprondes bleef ik goed in m’n Hf zone en hoefde ik er relatief gezien weinig moeite voor te doen. De derde ronde was een ander verhaal. De eerst 7 km gingen nog, maar daarna was het aftellen. Omdat het vrij goed ging wilde ik wel binnen de 9:30 uur finishen. De laatste 3 km vertraagde m’n ritme duidelijk en werden de passen korter. Janine stimuleerde me desondanks wel te genieten. Wat heerlijk is het dan om het stadion in de verte te zien liggen en daar te gaan finishen. Met de kinderen op de arm ben ik over de finish gelopen, wat een machtig gevoel.
Eindtijd 9:25:37.
Ik heb er alles uitgehaald wat er in zat en nergens heb ik wat laten liggen. Deze wedstrijd betekende pieken op het juiste moment. Ik wil Janine dan ook hartelijk danken voor het trainingsschema en de rust en ervarenheid die ze toonde. Tot een week voor de wedstrijd nog vrij intensief en lang trainen heeft goed uitgepakt voor mij. Verder wil ik natuurlijk Monique bedanken, omdat ze met twee jonge kinderen erbij de boel thuis draaiende hield als ik weg was. Mijn ouders, omdat ze vrijwel elke vrijdag op m’n ouderschapsverlof een dagdeel op de kinderen pasten zodat ik kon gaan trainen. En last but not least alle mensen die me hebben gesteund voor en tijdens de wedstrijd.
Het verslag van Joep:
Als het het weer niet is, is het wel de NTB; en andersom.
Eerst wilde ik boven dit stukje iets zetten als “no more excuses”. Het weer zou immers redelijk worden, en daaraan had ik de vorige twee afleveringen van de hele-van-Almere vaak de schuld gegeven, dat het sneller zou moeten kunnen. Met goed weer zou het enige excuus nog kunnen zijn dat mijn lichaam niet beter kan, of niet goed genoeg voorbereid was. Allebei zaken waar ik zelf verantwoordelijk voor ben, en die tellen in mijn ogen niet als excuus. Zo’n titel laat dan bovendien een mooi einde toe, waarin ik mijn omgeving, en vooral mijn gezin, toch nog een excuus maak voor de vele uren van afwezigheid en mijn vlak voor de wedstrijd niet altijd even plezierige humeur.
Afgezien van de laatste opmerking (excuus aan mijn omgeving, en gezin), mocht het niet zo zijn. Daarom dus een andere titel boven dit stukje.
We startten met een voor Almeerse begrippen min of meer normale windkracht die “slechts” op enkele golven schuim veroorzaakte. Een stuk beter dan twee jaar geleden. Bovendien stond de golfslag gunstig, als je op de golven kon meesurfen had je zelfs wat voordeel. Het bleek dat de meeste zwemmers geen surfers zijn. De top zwom vijf minuten langzamer dan vorig jaar. Mij ging het een stuk beter af, hoewel ik door mee te surfen van de ene golf op de andere wel twee keer bovenop een andere zwemmer landde en daarom even schoolslag moest doen. Mijn zwemtijd was een tweetal minuten sneller dan vorig jaar (1:11:–).
De eerste fietsronde ging net zo goed als vorig jaar, mede omdat de windrichting gunstig was. Voor degenen die de OD of de kwart doen: de 40 km ging in 1:10. Het feit dat Gilles achterop de motor van Hans Simons af en toe en soms wel tien minuten lang naast me kwam rijden om te filmen gaf ook de nodige aanmoediging. Geweldig Gilles, ik verheug me nu al op het eindresultaat. Ook de aanwezigheid en de aanmoedigingen van oud-lid Frank Hagen op de kruising van de Vogelweg deed me veel plezier. Helaas draaide de wind en ging het ook harder waaien. Daarom was de derde fietsronde duidelijk langzamer; mede ook omdat ik een grote boodschap kwijt moest, wat met half uitkleden uit het triathlonpak, de nodige tijd kostte. Gelukkig had ik van de voorgaande edities onthouden dat proberen deze tijd goed te maken ten koste zou gaan van het lopen, dus rustig de ronde afgemaakt. Met de eerste regenspetters kwam ik de wisselzone in, waar ik omdat de straatsteentjes nat waren slipte en nog net niet in de hekken belandde.Tot hier ging het goed, en ook de eerste drie loopkilometers gingen prima. Ik liep nog steeds te denken aan de “no more excuses” titel. Bij de officiële coachpost reikte Johan Panjer mijn coach voor de dag, waarvoor dank, mij een bidon aan aan het eind van het coachvak –voor zover dit ons duidelijk was-. Toen ik de bidon aan Johan terug gaf kwam er echter een NTB jurylid langs die me zonder verdere waarschuwing een diskwalificatie gaf, wegens “hulp door derden”. Dit was geheel onterecht, en ik was dan ook heel boos, maar te verbouwereerd (gelukkig maar) om de NTB-er z’n huid vol te schelden. Vervolgens met Johan afgesproken dat ik gewoon voor mijn eigen tijd zou doorlopen. Gedurende de eerste loopronde bleef ik nadenken over de diskwalificatie en hoe onterecht het was, en misschien hielp de boosheid = adrenaline wat om mijn tijd goed te houden. Aan het begin van de tweede ronde heb ik Nicolette, die ook was komen aanmoedigen, waarvoor dank, gevraagd of ze als eveneens NTB jurylid de NTB duidelijk wilde maken dat het eindpunt van de coachpost niet goed was aangegeven en dat de diskwalificatie daarom op een misverstand rustte (een heel rondje nadenken helpt om met een zakelijk ipv een boos argument te komen). De tweede ronde zakte het tempo duidelijk in. Uitlopen zou wel lukken, maar met die diskwalificatie was de lol toch wel grotendeels weg. Bovendien kregen we halverwege de tweede ronde (Noel was op dat moment in de laatste kilometers; kennelijk dwingt een overmaat talent ook op dit vlak geluk af; maar gefeliciteerd en petje af hoor!) nog een hoosbui te verwerken waardoor alles koud en nat werd en ik al snel weer blaren op mijn voeten kreeg. Wel leuk was dat ik in deze ronde oud-lid Judy van Haaster die aan een trio-triathlon meedeed nog tegenkwam. Aan het eind van de tweede ronde kwam er een NTB official mij tegemoet rijden. Ik vroeg hem om te keren want ik wilden hem wel eens @#(%^#%!* wat zeggen. Gelukkig begon hij eerder te praten en meldde hij me dat de diskwalificatie door de wedstrijdleiding als onterecht werd ingetrokken. Hij maakte zich zorgen of ik hier niet al te veel last van had gehad. Ik was echter alleen maar blij. Bij het ingaan van de derde ronde was deze official degene die het hardst voor me stond te juichen. Geweldig, ook de NTB is volwassen genoeg om eigen fouten toe te kunnen geven! De derde ronde ging met pijn in de benen maar nieuwe animo heel redelijk, ondanks een tweede hoosbui die precies op het moment kwam dat mijn schoenen weer een beetje droog waren. De marathontijd van een paar minuten boven de 4:30 was alles bij elkaar voor mijn beperkte talent heel behoorlijk.
Het resultaat van dit alles is naast spierpijn en vermoeidheid, een nieuw PR met 11:44:– wat gezien het weer beter is dan ik had verwacht, en wat erg kort ligt na de tijd van de 3e plaats in de leeftijdscategorie waarin ik volgend jaar mag starten. Ik heb de hele echter nooit voor een podiumplaats gedaan. Dus of er een volgend jaar komt weet ik nog niet.
Kortom eerst goed weer maar met oppositie van de NTB, daarna slecht weer en de NTB die zijn fout erkent en corrigeert; wanneer zit nu eens ècht alles mee?
Tenslotte, nogmaals, dank aan allen die me tijdens de voorbereiding en de wedstrijd in woord, daad, of gedachte hebben bijgestaan.