Grada stond vandaag aan de start van het wereldkampioenschap 70.3 in Clearwater, Florida, USA. Grada legde 1.2mijl zwemmen, 56mijl fietsen en 13.1mijl lopen in 4:41:16uur af en werd hiermee negende in de categorie W30-34.
Grada:
Zaterdag 13 november heeft het Wereldkampioenschap triatlon 70.3 te Clearwater Beach Florida plaatsgevonden. Een fantastisch mooie omgeving en schitterend weer. Een week voorafgaande de wedstrijd zijn mijn ouders en ik aangekomen voor de nodige acclimatisering. Heerlijk, echt van genoten. De triatleten uit alle hoeken van de wereld kwamen gedurende de week hun hotel en motel kamers bezetten. De dagen voor de wedstrijd zag je overal mensen op wedstrijdfietsen (de een nog mooier dan de ander), in wetsuits en op loopschoenen de laatste trainingen doen. De zenuwen namen toe. Maar ik heb me niet gek laten maken. Met mijn ouders als coach en de mede nederlanders die hier al eerder geweest waren, was de hele situatie voor mij goed te overzien. Dankzij hun wist ik vooraf hoe alles zou verlopen en waar ik heen moest en ook wat ik vooral niet moest doen en dat was teveel! Dus relaxen en genieten!!!
De dag zelf …
4 uur op, warm draaien, zuchten, spanning, toilet, banden oppompen, bidons naar fiets brengen, lachen, kijken, serieus, nog meer zuchten, inzwemmen en toen … Naar de start. 3, 2, 1 GO LADY’S. Met 84 andere dames in de leeftijd 30-34 ben ik te water gegaan. Het was 900m recht de zee in , keren en weer terug, vol tegen de zon in, navigeren was lastig, deining van het water, ik kon nergens passeren, slag was goed, maar geen ruimte. Andere agegroupers lagen voor ons in het water, waardoor het nog lastiger was om te passeren. Flinke elleboog tegen mijn oog deed mijn bril scheef zetten, goh wat irritant. Werd er niet vrolijker van, sjonge, allemaal gedreven meiden en veel van hetzelfde zwemniveau. Anyway, toch als 18de het water uit. Op naar mijn onderdeel: het fietsen!
De wissels waren geweldig, van alle kanten kwam er hulp, drinken werd meteen aangeboden, echt super! De fiets op en gaan. Schoenen aan op de fiets ging top, geen problemen mee gehad. Direct een onwijse brug, Hf boven de 180 en deze zeker 20 minuten hier gehouden, maar who cares, dit is een wereldkampioenschap. Hier gaat het om diep gaan. En zo heb ik gedaan. Vele stukken wind, alleen gefietst, op een gewone trainingsfiets, terwijl de meeste meiden in mijn groep op een tijdritfiets zaten, enkele ook nog met dicht achterwiel. Had er eerst wel een dip over, maar laat maar, heb nou eenmaal geen tijdritfiets. Alle momenten heb ik benut, ik had niet harder kunnen fietsen. 37,1 als gemiddelde snelheid deed mij als 7de van de fiets af komen. Mijn pa was helemaal door het dolle.
Toen lopen. Niet mijn beste onderdeel, hoe lang zou ik het door kunnen trekken? Hoe konden die andere meiden lopen, waar zou ik liggen (want dat wist ik nog niet). Zwoegen die brug over, warm! Drinken, dorst. Mensen hadden het zwaar en zo ik ook. Het was afzien, maar ook een wereldkampioenschap. Ik kon niet gaan wandelen. In Antwerpen ben ik ingehaald in de laatste 6 seconden. Dit mocht nu niet meer gebeuren. Nog een keer de brug op. 48 minuten over de eerste ronde, maar o wat deed alles zeer. Ik kon niet meer lachen. Al tijdens het fietsen niet meer. Nog 1 lap zei iemand tegen me. Inderdaad, nog 1 ronde. Mijn moeder stond te springen, go go go, groot spandoek met hup Grada, THANKS zus van Bernard die deze gemaakt heeft, was super. Toen de laatste keer de brug op, toch even gestopt bij drankpost. Ik moest nog 1 keer even goed drinken voor de laatste 4 km. Eenmaal de brug over ben ik gaan versnellen, vast houden die pas. De finish, WAUW! Apeldoorn, Grada Boschker … wat blij, het zit erop!!!
Via de sms service uit nederland kwam het bericht: “Je bent 9de VAN DE WERELD in je leefstijdgroep, een top 10” Tranen in mijn ogen en nog steeds. Wat was en ben ik gelukkig, mijn vader en de rest. Iedereen was gelukkig, alle triatleten, wat een evenement. GEWELDIG!
GEWELDIG!!!!!
Op mijn website kun je binnenkort meer lezen met foto’s erbij.