Joep heeft z’n zevende marathon volbracht en deze keer was het wel een heel bijzondere…
Joep: De mooiste marathon, en misschien ook wel een van de zwaarste.
Vroeger had je tekenfilms van ” Roadrunner (meep meep) en Coyote”. Zowel het landschap waarin deze twee dieren elkaar het leven zuurmaakten als de twee dieren zelf vind je terug in Sedona. Het landschap is bezaaid met gelaagde grillige rode rotsformaties die tot 7.000 voet hoogte reiken. Sedona zelf ligt op 4.500 voet. In deze magnifieke omgeving wordt de Sedona marathon gehouden. Hoewel de wedstrijd een officiele US marathon-erkenning heeft, heeft de race meer weg van een survival-run. Nergens een vlak stuk, 40% onverhard hobbelig rotspad vol gravel, en de overige 60% asfalt ligt ook grotendeels bezaaid met gravel en puin. De totale hoogtemeters zijn bijna een kilometer. Samen met nog bijna 200 andere atleten heb ik meegedaan aan de hele marathon (26.2 mijl = 42.2 km). De overige 1.800 deelnemers deden een halva marathon, 10 km of 5 km. Vooraf had ik het parcours verkend, met een Jeep tour van het hotel (en inderdaad een coyote en een roadrunner in levende lijve gezien). Het was me duidelijk dat je heel rustig moest beginnen. Precies op de helft komt er namelijk een klim door onverhard terrein van ongeveer 5 km met een stijgingspercentage van circa 15%. De laatste mijl was een nog stijlere klim, maar deze was gelukkig op asfalt. Ook de finishtijden van 2009 waren reden om voorzichtig te zijn (gemiddelde finishtijd van ruim meer dan 5 uur, met de eerste net onder de 3 uur en de laatste over de 7 uur). Verder veel drinken in verband met de hoogte en de woestijnachtige omstandigheden, wat trouwens in frequente plasstops resulteerde. De race zelf ging uitstekend. Halverwege een tijd van 2 uur 10 klinkt niet super, maar het is dus echt heel zwaar. Daarna stug blijven hardlopen ondanks de stijle klimpartijen resulteerde erin dat ik veel wandelende klimmers kon inhalen. De eindtijd viel me met 4 uur 26 minuten en 5 seconden heel erg mee, de spierpijn trouwens niet. De eindtijd was goed voor een 5e plaats in mijn age-group, wat me ook nog een beker opleverde (de eerste in mijn loopcarriere, en met mijn beperkte talent misschien ook wel de laatste, maar ik ben er wel trots op!).