Berenloop Terschelling (07-11-2010)

Dit weekend zijn er weer veel puzzelstukjes naar Terschelling gereisd voor de halve of hele marathon daar.

Marjon:
Top weekend. Optimale weersomstandigheden voor de tijd van het jaar. Slaapcomfort en maaltijd, ontbijt en gezelschap ook ideaal als laatste voorbereiding voor deze belangrijke dag. Eerst natuurlijk nog de 1/2 marathon lopers afgeschoten zien worden en daarna mochten wij eindelijk. Bij de start verdwenen dan eindelijk mijn zenuwen en onzekerheden en kwam de motivatie, zin en het enthousiasme per gelopen kilometer terug. De Waddenzee lag er schitterend bij, letterlijk. Toen nog net Ivo in de berm gespot en de route  naar de kop van het eiland kon beginnen. Een beetje frisse tegenwind met daarbij prachtige tafereeltjes van geïnteresseerd kijkende Friese paarden en dartelende koeien. (Ja Ineke ik heb me aan je wijze raad gehouden, namelijk ” vooral van de omgeving genieten!!!”)
Omdat ik al snel na start bovenin D3 kon ik niet anders dan mijn eigen tempo volgen en niet achter dat oranje petje van Hans aan te rennen. Die zag ik steeds verder uit beeld verdwijnen ……moeilijk!!!!! maar achteraf een verstandige beslissing.  Ik kreeg al snel gezelschap van een ervaren weliswaar best wel oude maar aardige mannelijke marathonloper. Hij wist me steeds weer te vertellen hoe ik het moest aanpakken. Gelukkig kon ik heel veel van zijn wijsheden en goed bedoelde adviezen negeren dankzij mijn ipodje; ondertussen konden we ons mooi aan elkaar optrekken. Mijn hartslag bleef me wel een beetje zorgen baren, halverwege zat ik al aardig richting bovengrens  D4. Zou ik het wel redden zonder te verzuren ik moest nog 2 uur. Echter toen ik de zware 20- 30 km door was gekomen ging het lopen me steeds makkelijker af. Vooral het strand was een verademing voor de voeten (eindelijk minder pijn door de zachtere ondergrond) mijn hartslag bleef stabiel hoog D4 ondanks dat ik ging versnellen. De gelletjes deden hun werk. Ik hoopte toen ik Hans  op het strand kon omarmen, dat we samen verder konden en vond het erg sneu te merken dat hij dat moest loslaten. Maar wetende dat Eddy hem goed in de gaten hield vertrouwde ik erop dat de ommekeer voor hem ook nog wel zou komen. Ik kreeg de flow daar op het strand. Het zonlicht over de duinen het zand en de zee was hallucinerend mooi en ik ging los.  Vanaf dat moment ging het dus ook vanzelf. Het strand af omhoog, het vals plat op richting bewoonde wereld, no problem; en waarom? Omdat het toen een spelletje inhalen was geworden. De enthousiaste reacties van lopers en toeschouwers, de bevestigende woorden van Eddy gaven me daarbij nog een extra boost naast de Blues Brothers, housemuziek, e.a. opzwepende deuntjes. En tot slot dan de 1/2 -marathonclub die me zo toejuichten dat ik nog een tandje harder kon.
En toen was het ineens voorbij. Klaar. Zomaar 42 km gelopen. Toch een beetje onwerkelijk dat moment dat je mag gaan zitten. Maar het allermooiste is dan dat je negen minuten later al dat zweet en snot kado krijgt van je trainingsmaatje. Dat was echt genieten omdat dat bewijst dat een PR van een half uur niet iets is wat men cadeau krijgt. Echt een geweldige prestatie van Hans. Naast natuurlijk alle andere overwinningen die gisteren behaald zijn door onze lopers. Ja, volgende keer weer en dan inderdaad samen die finish over Hans!

Auke:
Op zaterdagochtend vol goede moed vertrokken met Peter Marjon en Joep naar Harlingen.
We waren net op tijd voor de snelboot van 12.30 de vouwfiets van Marjon  was erg handig omdat de laatste bus van parkeerterrein naar haven al weg was. Eddy en Hans stonden ons al op te wachten bij de boot.
We hebben met Patricia Bert en Ineke nog koffie gedronken buiten in het zonnetje voor hun huisje.
Daarna gingen Peter Joep en ik naar ons huisje aan de andere kant van het eiland met de fiets.
Naar daar kwartier te hebben gemaakt gingen we op verzoek van Joep het parkoers verkennen.
We hebben misschien op zaterdag wel iets te veel fietskilometers gemaakt.
Om de route af te snijden moesten we in het donker nog door een onverhard pad in het bos de huurfietsen waren niet al te schoon meer.
Inmiddels waren we weer bij het verblijf van de anderen gekomen om gezamenlijk te eten kip pasta etc het smaakte prima.
Na het eten en na de koffie gingen we weer op de fiets naar de andere kant van het eiland om iets voor twaalven zochten we het bed op.
De nacht was kort voor 7 uur was iedereen al weer present. Peter heeft de hele nacht lopen spoken zal wel wedstrijd spanning zijn.
Na een ontbijt waar bij het broodrooster geen overbodige luxe was, brood was vermoedelijk nog van de vorige berenloop gingen we weer op de fiets naar de andere puzzelstukjes.
De halve marathon vertrok als eerste en wij een half uur later.
Zelf liep ik de eerste 13 kilometer met Joep daarna alleen gelopen waarbij Joep mij wel in het zicht had afstand 100 meter ongeveer.
Na 24 kilometer kreeg ik de eerste krampaanval in de hamstring na 20 seconden kon ik gelukkig pijnvrij weer verder.
Het strand was redelijk begaanbaar en in het zonnetje met de wind in de rug (die hadden we de eerste 20 km tegen) was het zelfs genieten.
Na het strand op de Longway vals plat en in het bos toen had ik er wel last van de ik enthousiast in korte broek t shirt was gaan lopen.
Na 38 kilometer had ik de tweede krampaanval in de hamstring ik dacht eerst dat het over en uit was maar na wat rekken en strekken  en 200 meter wandelen ging het toch weer goed.
Ik was door bovenstaand gedoe niet ontevreden met de eindtijd sneller als 2008 iets langzamer als 2009.
Bij de finish zag ik tot mijn verbazing Joep staan die was helaas uitgevallen met knieklachten.
Na wat op krachten te zijn gekomen ging ik op zoek naar mijn fiets om snel te gaan douchen.
Eerst zag ik Marjon  zelfs nog redelijk fris naar de finish lopen hans kwam iets later maar die heeft mij niet meer gehoord geloof ik.
Peter had dat hoorde ik na afloop een mooie tijd zeker voor de eerste keer.
Iedereen kwam uiteindelijk weer bij elkaar in het huisje.
Daarna moesten wij met spoed naar de snelboot 22.30 waren we weer in Apeldoorn.   
NU op naar 2011 ik ga denk ik toch proberen  een lustrum vol te maken

Peter:
Gisterenavond 22:50 pas thuisgekomen van berenloop, een erg leuk en gezellig weekend
gehad, maar de wedstrijdspanning zat er goed in (bij meerdere) zeker als je niet weet
wat er gebeurd in de laatste km.  (Huisje A lag 1km van west-terschelling en huisje B
10 km verderop (ook nog hele fietstochten gedaan) want sávonds lekker gegeten in
huisje A.) Tot 30 km lekker gelopen 2:27:58 daarna het strand op bij +/- 32km tot 36km was het tempo
wat ingezakt en kon ook na het strand het oude tempo niet meer halen, want de benen deden zeer
die laatste 10 km waren zwaar, stoppen is dan geen optie gewoon doorgaan. de gehele marathon
hartslag hf 168 gehad en ben blij met mijn eindtijd. iedereen bedankt voor de gezelligheid,aanmoed-
iging en natuurlijk de lekkere pasta savonds.  

Hans:
Eindelijk was het dan zover. Na 4 maanden voorbereiden klonk om 12.35 uur eindelijk het startschot voor de Berenloop. De weersomstandigheden waren prima. Wel koud (6 graden) maar volop zon, en weinig wind. De adrenaline stroomde door m’n lichaam en ik ging dan ook voortvarend van start. Na 3 km kwam ik in een groep van zo’n 20 man terecht, die allemaal 4.15 uur als einddoel hadden. Perfect gewoon. Het tempo was prima en alles liep op rolletjes tot 17 km. Op dat moment hield de groep in, terwijl ik voor mijzelf de bij de halve marathon op 2.00 wilde doorkomen. Ik besloot dus alleen door te gaan en kwam inderdaad op 1.59.59 door. Na 23 km kwam ik echter de man met de hamer tegen. Pijn in m’n zij, koud, honger, vreselijke pijn in de bovenbenen en het gevoel dat ik moest overgeven deden me haast besluiten om te stoppen. Gelukkig fietste Eddie mee, en heeft hij me er moreel doorheen gesleept. Mijn streeftijd van 4.15 heb ik daar losgelaten, het doel was nu gewoon finishen. Bij 30 km ging het weer beter, en tot mijn verbazing kwam ik onder de 3 uur door. Het strand daarna leek wel beton. Door de vele regen van de afgelopen weken en de vele lopers van de halve marathon, was het strand superbegaanbaar, alleen op en af blijft een klim. Halverwege het strand haalde Marjon mij in. Ik heb nog even gedacht aan te haken, maar liet dat meteen los. Mezelf weer over de kop lopen had helemaal geen zin, dus ging ik gestaag door in mijn eigen, rustige tempo. Bij de verversingspost kreeg ik een flinke beker cola, en daar knapte ik helemaal van op. De pijn in mijn benen verdween en de laatste 4 kilometer kon ik weer versnellen en zelfs een sprint op de rode loper zat er nog in. Wat een geweldig gevoel om door het juichende publiek te lopen, en je vrienden gillend van enthousiasme langs de kant te zien staan. De emoties kon ik na de finish dan ook niet meer de baas blijven. Ach ja, ik blijf een mietje natuurlijk J Ik geloof dat ik van mijn leven niet zo diep gegaan ben, en het resultaat is dan extra mooi. 4 uur, 24 minuten en 20 seconden. Exact 33 minuten van mijn PR af! Ik wil dan ook iedereen bedanken voor de steun en de aanmoedigingen, maar vooral Eddie voor de begeleiding onderweg en Janine voor de perfecte schema’s. Zonder jullie had ik het echt niet gered! En Marjon, bij de volgende gaan we samen over de finish!!!

Ineke:
Wat is het toch altijd een bijzonder gebeuren daar op Terschelling. De vrijdag zijn Bert,Patries, Eddie Hans en ik al afgereisd naar T. en zaterdag kwamen Marjon, Joep, Auke en Peter nog bij. En ook Karst en Connie kwamen zondag nog naar Terschelling. Wat was het weer beregezellig. Dit keer was ik superrelaxed. Ik had geen pr in mn hoofd. Wilde genieten en finishen. Hoewel, boven de 2.12 wilde ik niet finishen. Dat was mijn tijd op mn eerste halve marathon. We hadden enorm mazzel met het weer. Een stralende dag bijna geen wind en de wind die er was hadden we op het strand in de rug. De eerste 8 km had ik het moeilijk. In mijn rechtervoet( waar ik 2x doorheen gegaan ben) kreeg ik al snel een dood gevoel. Dat heeft 8 km geduurt en daar ging veel aandacht naar uit. Steeds tussen door bewegen af en toe even stampen maar gelukkig verdween dat nare gevoel na een kilometer of 8 Vanaf dat moment kwam ik ook lekkerder in een ritme. De 10km deed ik exact in 1 uur. Toen begon het wel in mn koppie te spoken. Nou ien, dat is niet veel speling op het strand..Als ik 10 per uur door blijf lopen eindig ik in 2.10 maar op het strand kan ik dat vergeten! Toch ben ik niet gaan versnellen. Ik liep lekker en hoopte maar dat ik op het eind dan nog wat over had. Op het strand viel het 100% mee. Het zand was stevig, je kon er lekker doorlopen, voordeel van de vele regen die er gevallen was. En toch lever je daar in. Die 10km kon ik niet vast houden. Op de longway herstelde ik gelukkig weer goed. Heb even met Bert gebabbelt die samen met Patries voorbij kwam. Hij wou me mee hebben maar Patries ging me te hard voorbij. Korte tijd later heb ik toch wat kunnen versnellen en dat ging lekker! Ik hield mn klokje steeds in de gaten! Het zou er om hangen…het is uiteindelijk 2.12.07 geworden. ( k heb het even gauw in het nieuwsarchief opgezocht…mn allereerste halve marathon heb ik gelopen in..2.12.07….) heb het niet kado gekregen dit keer. Vorig jaar 2.06 en heb toen lekkerder gelopen maar wat een beloning om binnen te komen op Terschelling. Het feestje wat daar geviert wordt is elke keer weer de moeite waard waar iedereen als ster wordt binnen gehaald over de rode loper Na afloop gauw terug naar t huisje, douchen omkleden en terug om de marathonlopers binnen te halen. Joep moeste helaas uitstappen vanwege zn knie Peter die zn eerste hele marathon liep en een superprestatie heeft neergezet! Hij is 47ste geworden van al die honderden lopers. Auke die graag sneller had willen lopen maar er na 4 km al achterkwam dat het er niet inzat. Marjon, die een heel goede opbouw had en zo mooi over de finish kwam! Hans, die, hoe kan het ook anders, bij iedereen even uit moest huilen..maar meer dan een half uur van zijn pr afliep! Het was weer een feest om daar op Terschelling met zoveel clubgenoten te zijn!