Joep heeft vandaag zijn tweede Almere Holland Triathlon volbracht. De weersomstandigheden waren een stuk beter dan vorig jaar, al moest hij dit jaar wel een onweersbui trotseren. Het doel van Joep was een PR en onder de 12uur. Dat is hem gelukt. Joep legde de 226km in 11:54.49 af.
Het relaas van Joep:
Echt goed gek
Een wijs iemand heeft ooit eens gezegd: “Als je de hele triathlon één keer doet ben je niet echt gek, want je weet niet wat je te wachten staat”. Dat is waar, zeker voor mijn eerste deelname van vorig jaar in een vliegende storm was het maar goed dat ik niet wist wat er op me af zou komen. Zoals zoveel triathleten wil ik het echter altijd beter doen. Mijn eindtijd zou met beter weer toch beter moeten kunnen; en slechter weer bestaat niet dacht ik toen nog. Bovendien, wat heb je nu aan een predikaat “niet echt gek”; ook dat kan beter, dus een tweede deelname zou me in elk geval het predikaat “goed gek” moeten kunnen opleveren. Kortom, het besluit tot een tweede deelname was geboren.
De 2010 editie van de hele Almeerse triathlon kan met de volgende woorden worden samengevat: koud, nat, onweer, glad, gel, gelukt, en Piet.
Koud: Niet alleen het weer was koud (16 ‘C midden op de dag), maar ook het water. Door de vele regenval was de watertemperatuur royaal onder de 15 oC, wat me tweemaal kramp bij het zwemmen opleverde. Desondanks was de zwemtijd met 1:11 en een beetje zeker niet slecht. De wind was tijdens het zwemmen niet al te hard, en dus deed de organisatie zijn best door flink met de controlebootjes rond te scheuren ons toch van de (volgens hen) nodige golfslag te voorzien.
Nat/onweer: Dankzij de regen van de voorgaande dagen was het parc-fermee aan de achterkant omgetoverd in een zwembad. Gelukkig stond mijn fiets vooraan. Helaas bleek ik na uitgebreid mijn voeten te hebben afgedroogd en droge sokken te hebben aangedaan langs de achterkant te moeten omlopen (dit was vooraf nergens gemeld!) en belandde ik dus met mijn droge voeten in vijf centimeter water. Ook tijdens de fietswedstrijd bleef het niet droog. De eerste fietsronde ging fantastisch in 1:45 (voor 60 km). Bij het ingaan van de tweede ronde was het boven Almere haven echter al pikzwart en begon het te onweren. Halverwege de tweede fietsronde kwamen we in een onweersbui die met draaiwinden, hoosregen, hagel, bliksem en donder pal boven ons stil bleef hangen (achteraf hoorde ik dat de organisatie reserveplannen aan het maken was om de wedstrijd aan te passen – gelukkig was dat (net) niet nodig). Dat de tweede ronde nog binnen 2 uur ging is een wonder. In de derde fietsronde droogde het eerst wat op, maar dat was geen succes omdat nu alle modder die op de weg lag tussen remmen, ketting, en band en frame (leuk zo’n tijdritfiets met afgeschermd achterwiel) bleef plakken. Je hoorde het overal kraken en wrijven. Of het echt veel weerstand oplevert weet ik niet, maar het zeurt wel in je hoofd… “Gelukkig” kregen we halverwege de derde ronde nog een hoosbui en kon de modder weer wat worden weggespoeld. Ook de derde fietsronde ging (met plaspauze) in 2 uur.
Glad: Om de wedstrijd publieksvriendelijker te maken had de organisatie verzonnen dat we de zwem-fiets en fiets-loop wissel in het stadium moesten uitvoeren. Op zich is dat begrijpelijk, echter, nu moesten we een heel stuk op fietsschoentjes over natgeregende klinkertjes lopen, wat tot allerlei vervelende glijpartijen leidde. Op blote voeten was het ook niet te doen omdat je dan met modderkluiten uit het parc-fermee aan je voeten in je schoenen zou moeten schuiven. En 180 km fietsen met modder/zand in je schoenen met blote voeten lijkt me ook geen pretje. Kortom hier mag wat mij betreft nog wat verder over nagedacht worden.
Gel: Alles ging ondanks alle beslommeringen die ik hierboven heb opgeschreven erg goed. Ik zat tot halverwege de marathon op een schema dat me onder de 11:40 zou moeten laten finishen. Toen ik echter bij km 21 een AA-gelletje van de organisatie aanpakte (tot dan toe had ik mijn eigen gels van Powerbar gebruikt) ging het mis. Binnen 5 minuten buikpijn en braakneigingen en dat ging niet meer weg. De laatste 21 km werden daarmee een combinatie van dribbelen, wandelen, en vooral buikpijn. De marathontijd werd dus ook buitengewoon slecht.
Gelukt: Ondanks alle wederwaardigheden was de totaaltijd met 11:54:50 een stuk beter dan vorig jaar, en stijg ik zo ook nog een klein stukje op de “Hele-lijst” van John. Waar het echter vooral om gaat is dat er op deze lijst (zie forum onder het kopje statistieken) nu een “tweetje” achter mijn naam komt te staan, en daarmee ben ik nu dus “echt goed gek”.
Dank: Nicolette heeft me ondanks haar zere voet en met een zieke kat thuis prima begeleid, waarvoor bij deze dank en hulde. Ook de aanmoedigingen van een aantal andere leden (ik heb in elk geval Gert, Peter, Bob en zus de Vries, en Johan gezien) waren zeer welkom.
O ja, en dan was er ook nog het verhaal van Piet. Tijdens het fietsen kreeg ik een renner achter me aan die netjes buiten de stayerzone twee ronden (120 km lang) achter me bleef hangen. Hij kwam even naast me rijden en vertelde dat mijn tempo net wat hoger was dan het zijne, en dat ik zo mooi constant fietste, of het daarom goed was dat hij me volgde? Wat mij betreft was dat OK (hij deed niks verkeerds dus waarom zou ik het verbieden?). Zijn achtervolgingszin nam echter abnormale proporties aan toen hij bij mijn plaspauze ook stopte, en wachtte tot ik klaar was. Hij bood zelfs aan mijn fiets even vast te houden… Later hoorde ik een vrouw met kinderen hem aanmoedigen, als dat zijn gezin was, is het misschien maar beter dat ze dit stukje niet lezen…