Wim, Ineke, Conny, Noël en Harry zijn weer flink druk geweest met de organisatie van het trainingsweekend van 2011. En we hebben een geweldigweekend gehad 15-17 april bij Beusink recreactie te Lievelde (klein gehucht tuseen Groenlo en Lichtevoorde)
Een voor ons geheel nieuw locatie te midden van een prachtige natuur. Het weer, de accommodatie en de omgeving waren de ingrediënten om er een perfect weekend van te maken en dat is gelukt!
Een greep uit het programma.
- Op vrijdag op de fiets naar Lievelde
- Aan het einde van de middag een verkenningsloopje
- Vrijdagavond lekker borrelen en bijpraten
- Zaterdagochtend lange duurrit op de fiets
- Zaterdagmiddag Zweedsloopspel
- Zaterdagavond na het eten Power Yoga van Mistery Guest Miriam Sanders
- Zondagochtend zwemtraining van Bert met een alternatief mini triathlonnetje (je zo klein/kort)
- Na de zwemtraining en een tweede ontbijt Pilates van Mistery Guest Miriam Sanders
- Na de lunch weer op de fiets naar huis.
De foto’s zijn hier te bekijken.
Zoals altijd mochten de nieuwelingen op het weekend een verslagje schrijven. Dit jaar waren dat Helen, Harold en Andries:
Het verslag van Harold en Helen: “Tri clubweekend 2011 in Lievelde.“
Als nieuwkomers bij de club hebben wij (Andries, Harold en ik) de eer om een verslag te schrijven over het trainingsweekend van onze club.
Laten we bij het begin beginnen.
Harold en ik zijn nog geen drie weken lid (lees: kunnen net zwemmen) of we krijgen de vraag of wij ook meegaan naar HET trainingsweekend. Eerst hebben we wat rondgevraagd of zo’n weekend ook iets voor ons zou zijn. Gelukkig hoeven we ons daarover geen zorgen te maken. Het weekend is door de jaren heen, steeds meer, ook een sociaal evenement van de club geworden en er wordt niet meer zo prestatiegericht getraind als in het verleden.
Nieuwsgierig en enthousiast geworden door alle leuke reacties hebben we ons aangemeld. Op dat moment lijkt het weekend nog mijlenver weg, maar ineens is het vrijdag 15 april en moet Harold zich nog haasten om met de racefiets op tijd bij Malkander te zijn. Het verzamelen van 12:30 uur en vertrekken van 13:00 uur voert Harold efficiënt in een keer om 13:00 uur uit. De verwachte aankomsttijd geef ik trouw aan Ineke mobiel door. Iedereen staat hartstikke klaar voor vertrek, maar Harolds’ just in time delivery is geen probleem. Hij beslist snel dat hij met de snelle groep meefietst van Noël.
Benieuwd naar wat het ‘snel’ zou zijn, start ik rustig achterin de groep. Bij het vertrek hoor ik al ‘we gaan via de Posbank’. Net na Beekbergen slaan we rechtsaf om over de Berg en Dalweg te gaan. Ik vraag mij nog meer af hoe zwaar deze tocht gaat worden. Mijn ‘angst’ is echter ongegrond. In een relaxed tempo rijden we via Hoenderloo richting Arnhem om uiteindelijk via Rozendaal ‘de Posbank’ te beklimmen. Daar waar iedereen zich bij eerdere klimmetjes nog heeft ingehouden, gaan hier de remmen los en wordt er stevig omhoog gereden. Na de hoogtemetertjes gaan we richting Brummen om daar met de veerpont heen maar niet weer terug (zoals in het lied van doctorandus P) te varen.
Aangekomen aan de andere kant van de IJssel en daarmee in de Achterhoek beland, volgen we Noël en Joep richting Lievelde. Om 16:00 uur arriveren we bij ‘Beusink recreatie’ waar zowel de organisatie als een deel van de “autoreizigers” al aanwezig is. Niet veel later komt ook de fietsgroep onder leiding van Bert het terrein opgefietst. Op basis van de geluiden uit deze groep is de tocht zwaar geweest: Knooppunten, onverharde wegen en zandwegen met tractorsporen…Maar overall is het een plezierige en mooie route geweest.
Na het fietsen staat er een verkenningsloopje op het programma. Geen strakke koppeltraining voor de fietsers, maar rustig uitlopen en rustig inlopen voor de autorijders zoals ik. Het is ontzettend lekker weer en je krijgt gewoon helemaal zin om je loopsloffen aan te trekken.
Ineke neemt het voortouw met de verkenningsloop. Het verkennen wordt halverwege op de “Engelse Schans” wel heel letterlijk genomen door ook enkele doodlopende paadjes rond de lokale motorcrossbaan uit te proberen. Maar het tempo is wat mij betreft helemaal prima .
We dribbelen een kleine drie kwartier rond en keren dan terug naar ons onderkomen waarover heel wat te vertellen valt. Maar dat doen we nu even niet.
Ondertussen is de keukenbrigade druk met de maaltijdbereiding bestaande uit Pasta en / of Rijst met Chicken Tonight, Bolognese- of Carbonarasaus. De TWC heeft de eetzaal gezellig gemaakt en we kunnen na het douchen zo aanschuiven. Wim heet ons van harte welkom en kondigt aan dat het toetje een traktatie is van Ineke vanwege haar 50ste verjaardag. Ik hoop dat Ineke volgend jaar weer 50 wordt, want het toetje is: IJs met aardbeien en slagroom zoveel je wilt. Aansluitend is het tijd om af te ruimen en, voor zover de akoestiek van de locatie het toelaat, onder het genot van een drankje, wat na te praten.
Uiteindelijk zoekt ieder zijn of haar stapelbed op om te checken of ze de mail van de TWC goed hebben gelezen en inderdaad alle slaapspullen mee hebben genomen.
En dan leer je je de clubgenoten ook eens op een andere wijze kennen, want wie snurkt er niet en wie wel en hoe hard? Er is geen klassement opgemaakt, maar ik heb wel gehoord dat er serieuze kanshebber(s) op de titel ‘luidruchtigste snurker 2011’ mee zijn geweest op dit trainingsweekend.
Zaterdag 16 april
Hoewel je het niet verwacht na de borden met pasta en ijs van gisteravond gaat het ontbijt er best goed in. Vandaag is de zwaarste dag van het trainingsweekend, bestaande uit fietsen, lopen en nog iets waarvoor we een matje mee hebben genomen.
Er is keuze uit drie fietsgroepen. Twee groepen gaan meer dan 100 km rijden en de derde groep rond de 75 km. We rijden allebei in een andere groep. Dus (weer) twee verhaaltjes.
Met Hans rijden we een route die hij met Auke voor een deel gisteren al heeft verkend. Na drie km rijden we terug om Karst en Conny op te halen. Auke maakt daarvoor zelfs een pirouetje met de fiets die hij helaas met een kapotte knie moet bekopen. Hans is erg goed met kaartlezen en we rijden een mooi rondje van 106 km zonder lekke banden en tractorsporen en met koffie en gebak in het Duitse deel van Dinxperlo. Het blijft goed weer en we arriveren zo’n vijf minuten na de groep van Harold weer in Lievelde. Ik ben benieuwd naar het looponderdeel, de beentjes zijn nog aardig goed.
Onze route is een toertocht van een plaatselijke vereniging waaraan Noël een verbindingsroute vanaf Lievelde heeft toegevoegd. Noël heeft echter geen ervaring met de Garmin van Hinke waarop de route staat. Dus besluiten we om de route op mijn Garmin te zetten. De Garmin van Hinke gaat met Wim mee.
Goed en wel onderweg wijken we al snel af van de route door bij twee kort opeenvolgende afslagen de eerste in plaats van de tweede te nemen. Het gevolg is een extra lusje door Harreveld. De Garmin pakt de route gauw weer op…..met de aanwijzingen voor de terugweg. Omdat het nog veel te vroeg is om terug te keren, steken we dapper de N18 over. Om vervolgens weer te keren, omdat we uit komen op een zandweg. Over zandwegen is onze groep unaniem van mening: Zand = terug. Om de route weer op te kunnen pakken, moeten we om een heel gebied met zandpaden heenrijden. We vervolgen gemoedelijk onze weg, maar het scheelt niet veel of een van achteren ‘oerend hard’ langsrazende Fiat Cinquecento gooit roet in het eten. Wij schrikken, maar de dame achter het stoer komt bijna los van haar stoel bij het op een haar na missen van een dikke eikenboom.
Vanaf het noordelijke deel van de route maken we de oversteek richting het bijna parallellopende zuidelijke deel. Die oversteek levert ons een extra lusje op rond Genderingen en door Duitsland. Tijdens het bepalen van de richting met een knooppuntenkaart leren we ook dat Achterhoekers geen Hollanders zijn volgens een groep passerende jong bejaarden op de fiets. Gelukkig stuurt de kaart ons niet achter deze groep aan, maar in tegenovergestelde richting, wel weer richting Genderingen. Terwijl we eindelijk netjes over de oorspronkelijk bedoelde route richting ’s Heerenberg rijden, wordt de volgende navigatie uitdaging aangekondigd. De groep wil het klimmen bij het Montferland aanvangen via het Duitse Hoch Elten. Even een moment van twijfel, maar alle twijfel verdwijnt als sneeuw voor de zon als eerst het voorstel “terras in ’s Heerenberg” wordt geopperd. Joep weet de weg naar het plein en ‘de Snor’. En voor wie het nog niet weet: Op dat plein start ook de MontferlandRun (dit jaar op 4 december).
Genietend op ‘ons’ terras komt de groep van Wim langs, die ons adviseert snel weer te gaan rijden anders gaan we niet op tijd terug zijn voor het looponderdeel.
Eindelijk de langverwachte maar niet zo heel lange klim. In klim en afdaling wordt even wat steviger doorgereden dan tot daar aan toe is gedaan. Voor de tweede maal gaan we voor de Specialized importeur langs in ’s Heerenberg waarna we besluiten om nog een klimmetje te pakken en dan weer richting Lievelde te koersen. Bij het Beusink aangekomen zijn we net snel genoeg om de snelle groep te mogen heten. Ondanks ons ‘gedraai’ rond de eigenlijke route hebben we wel de geplande circa 115 km gereden. Best bijzonder dat alledrie de fietsgroepen binnen vijf minuten weer terug zijn.
Onze zwemtrainer Bert en de Mystery Guest zijn intussen al gearriveerd. Maar eerst het Zweedse loopspel.
Het Zweedse loopspel vindt plaats in het bos bij de “Engelse Schans”. We worden ingedeeld in groepjes van drie. Harold zit bij Bert Z. en Eddy en ik zit bij Karst en Jos. Dat is meteen duidelijk: Ons team gaat winnen . De wedstrijdleiding heeft 42 vragen willekeurig in het bos opgehangen. We moeten het nummer zoeken, de vraag beantwoorden en daarmee terug naar de jury van wie wij vervolgens een nummer gegeven krijgen om te zoeken. In drie kwartier heeft ons groepje op twee na alle vragen gevonden en beantwoord. NB: Met wel al effe 100 km fietsen in de benen, he? We worden hiermee “driedes” in het klassement en veroveren de prijs (megazak spekkies) voor het beantwoorden/vinden van de meeste vragen. Al met al een leuke intervaltraining en je leert door de vragen ook nog wat bij over de club, triathlon en de Achterhoek.
Marjon en ik hebben corvee dus wij keren gauw terug naar de accommodatie.
Na het loopspel solliciteren enkele lopers al naar een functie bij de wedstrijdleiding voor de volgende keer, want dat jureren ziet er wel relaxed uit. Terug naar het Beusink is maar een klein stukje lopen, maar Bert ziet dwars over de akker een nog kortere weg en kiest als enige voor deze ‘survivalrunoptie’.
Voor onze groep blijkt drie douches toch wat gering in aantal. Uitwijken naar de douches voor de kampeerders is ook geen optie, omdat bij de laatste douchers het warme water helemaal op is.
Het avondeten is voor de zaterdagavond uitbesteed. Er is Chinees besteld. De TWC is d(w)ringend verzocht door de eigenaar om Chinees via de lokale Keurslager te bestellen. Iets met aansprakelijkheid, maar volgens ons heeft de beste man gewoon een dealtje met de slager. En wat bij een Chinese Chinees nooit lukt, lukt bij deze Achterhoekse “Chinees” wel: Alle bakken met bami en vleesgerechten gaan meer dan schoon op! Het heeft zeker ook goed gesmaakt, maar de eigenaar heeft duidelijk nog niet eerder met 32 hongerige triatleten te maken gehad.
Degenen die wat minder eten, zijn ongetwijfeld in het voordeel bij het avondprogramma verzorgd door Mystery Guest Miriam Sanders (Overigens geen familie van onze puzzelsponsor). Immers met een wat minder volle buik is het veel eenvoudiger je navel in te trekken, je borst vooruit te steken, je billen te ontspannen en te blijven glimlachen. Vanavond doen we Poweryoga.
Voor het overgrote deel van de Tri-A’s is Poweryoga een nieuwe ervaring en wordt snel duidelijk dat het met de lenigheid van menig lid niet al te best gesteld is. Gelukkig hebben we in onze sport helemaal geen lange hamstrings nodig. (maar dat legde Mirjam de volgende dag pas uit).
Na het eerste actieve deel waarbij de nodige yogatermen worden gebruikt, volgt het ontspanningsdeel. En dat voelt een stuk beter, daarvoor heb ik denk ik ook wat meer talent. De (power)yoga les en bewegingen zullen zeker goed bedoeld zijn, maar persoonlijk haak ik een beetje af bij termen als ‘cirkels om me heen’ en het maken van een ‘zonnegroet’. Maar goed, morgenochtend mogen we weer met het matje oefenen en dan doen we Pilates, misschien is dat heel anders. Net als vrijdagavond sluiten we af met een babbeltje, drankje en hapje om vervolgens te bed te gaan.
Zondag 17 april
Van zondag = rustdag is geen sprake. Niet uitslapen, maar om zeven uur uit bed, een snel ontbijt en op de fiets naar Grolle (Groenlo). De zwemtraining vindt plaats onder leiding van onze eigen Bert in het zwembad van Marveld recreatie. Tot onze verbazing beschikt dit recreatiepark over een vrij modern en licht wedstrijdbad welke ook door de locals gebruikt wordt voor zwemlessen, -trainingen en wedstrijden. Helemaal goed dus en al snel kunnen we te water voor de eerste banen inzwemmen. We sluiten af met een leuke twee aan twee sprintcompetitie en een ‘minitriathlon’ bestaande uit 100 meter zwemmen, 100 step-ups op de rand van het bad (als simulatie van het fietsen) en dan nog viermaal heen en weer waden door het ondiepe water van het kleuterbad. Dankzij de competitie bij de sprints en bij de triathlon is het uurtje zwemmen toch nog best intensief. Het uurtje gaat snel en is het alweer tijd om op de fiets richting uitgebreid ontbijt te gaan.
Na het ontbijt volgt de tweede sessie door Miriam Sanders. Het is buiten inmiddels voldoende opgewarmd en we mogen met de matjes naar buiten. Op de terreinverharding voor het verblijf van onze buren, die als toeschouwers genieten van ons gezwoeg, krijgen we ditmaal een pilatusles. Wat betreft bewegingen zijn er wel overeenkomsten met de poweryoga van de zaterdagavond maar komt het wat minder ‘zweverig’ over.
Na een lunch met soep rest er alleen nog het opruimen en inpakken en voor een deel van de groep de terugtocht op de fiets. Wederom in twee groepen vertrekken we huiswaarts. Van de zeven mensen van de heenweg zijn er nog vijf over. De animo voor extra lusjes en klimmen is nu minder dan op de heenweg en bepalend voor de keuze van de route is vooral het richting Deventer rijden voor Noël en voor de rest van de groep richting Apeldoorn. Vooral de oversteek van de IJssel is een belangrijk obstakel. Zowel de optie over Wilhelminabrug bij Deventer als via de oude IJsselbrug bij Zutphen valt af vanwege de dan noodzakelijke doorkruising van de stad met al zijn verkeerslichten. Uiteindelijk kiezen we door Joep, die met deze omgeving goed bekend is, voor een route via Ruurlo en Vorden waar Noël richting Deventer en de rest van de groep richting Zutphen rijdt. Via Baak en een stukje Ijsseldijk om Zutphen heen en daar via de nieuwe IJsselbrug over de rivier. Vanaf daar is het nog maar een klein stukje via Klarenbeek tot A’doorn. Na in totaal ongeveer 65 kilometer rijden ben ik net voor vier uur thuis en daarmee nog net op tijd voor het kijken van de laatste 30 kilometer Amstel Goldrace.
TWC en medetrainingsweekendgangers bedankt en volgende keer gaan we vast weer mee!
Het verslag van Andries:
Vooraf waren de tekenen ietwat beangstigend. Mijn eerste trainingsweekend tussen talloze ervaren tri-atleten, terwijl ik op mijn nieuwe door Hinke in elkaar gestoken racefiets (mijn 1ste!) nog geen 40 km had gereden, en vooral: ik was de enige die zijn kinderen mee nam. Hoe zou ik die 2 in de hand houden wanneer er teveel secondes tussen de prikkels zouden zitten? Zou ik zelf nog wel aan sporten toekomen zonder het risico te lopen dat mijn vriendin Nicola een versnelde terugvlucht zou nemen naar Londen?
Het viel gelukkig allemaal mee. Sterker, het was super! Het prachtige weer hielp heel natuurlijk heel erg. De locatie, de organisatie, alles klopte. Vanuit mijn voetbaluitjes ben ik gewend dat als iets binnen een uur van het geplande tijdstip gebeurd, dat je dat moment moet koesteren omdat dit een zeldzaamheid is. Tijdens dit weekend begon alles stip op tijd, was er een netjes afgepaste hoeveelheid eten (behalve dan voor overhongerige triatleten) en leek de hele organisatie in alle rust te verlopen!
Vrijdag konden we ondanks wat files nog net op tijd komen om de eerste looptraining mee te maken. Mijn meiden (Esmée, 6 jaar oud en Denise, 5) vermaakten zich prima op het speeltuintje bij de locatie. Na een heerlijke maaltijd in de nieuwe, zeer nette accommodatie sliepen de meiden vrij snel en konden we ons mengen in de gezelligheid. Gelukkig kunnen triatleten ook genieten van een drankje, en zich verliezen in oeverloze discussies! Zelf was ik getuige van de zaanse verhoormethode waarmee Karst de motieven van Ineke m.b.t. vasten na carneval ter discussie stelde.
Zaterdag stond een lange fietsrit op het programma. Na lange, moeizame onderhandelingen kwam ik overeen met Nicola dat ze de kinderen naar een nabij gelegen speeltuin nam, zodat ik een gedeelte van de fietstocht mee kon maken. Na 80 minuten nam ik een afslag terug, net toen het lekker warm was geworden kon ik nog even een paar uurtjes genieten van het terras terwijl mijn clubgenoten zich nog steeds op de fiets in het zweet aan het werken waren.
De rit begon overigens tumultueus. Dat alles op tijd begon ondervonden Karst en Connie aan den lijve toen ze een paar minuten te laat aan de fietstocht wilden beginnen en alle groepen al onderweg waren. Auke keerde onmiddellijk om, zo snel zelfs dat zijn knie op harde wijze contact zocht met het asfalt.
In de middag werd nog loopspel georganiseerd. Nicola heeft zich kostelijk vermaakt met het kijken naar een stelletje gekken dat op het oog doelloos over een grasveld en door bosjes heen aan het rennen was. Mijn oudste, Esmée, vertelt nu nog aan iedereen die het horen wil, dat ze haar papa verslagen heeft. Ook was ze blij met onze mooie 8e plek, alleen wat minder met het feit dat de andere 7 teams beter gescoord hadden.
‘s Avonds werden we geconfronteerd met de energieke Miriam, die na de maaltijd genadeloos aantoonde dat triatleten stijve horken zijn tijdens een zeer interessante power yoga sessie. Nadat ze eerst allerlei spieren liet trillen en bijna afscheuren wist ze daarna de hele groep en masse in slaap te sussen! Er waren flink wat wijntjes nodig om weer een beetje wakker te worden.
No rest for the wicked: zondagochtend 8 uur lagen we weer in het zwembad. Ikzelf wist nog indruk te maken op mijn kinderen door bij een geïmproviseerde mini-triatlon als snelste van de eerste groep binnen te komen. Dat daarna nog een snellere groep kwam, waarbinnen Noël, Daniel en Harry (in deze volgorde) de podiumplekken verdeelden was informatie die hun vreemd genoeg ontging.
Alsof dit niet genoeg was, werden we nogmaals op de pijnbank gelegd door de waarschijnlijk altijd lachende Miriam, nu tijdens een pilatus oefening in de snel heter wordende zon.
Na een emotioneel afscheid had ik gelukkig het excuus van mijn kinderen om de auto naar huis te nemen i.p.v. mijn moeie benen alweer aan het werk te zetten zoals veel andere leden deden op hun terugtocht met de fiets naar Apeldoorn. Wat blijft is de herinnering aan een geweldig weekend met een superleuke groep mensen, die ik nu een stuk beter ken dan voorheen!